اربعین

اربعین،چهلمین روز شهادت امام حسین علیه السلام است که جان خود و یارانش را فداى دین کرد.از آنجا که گرامیداشت خاطرۀ شهید و احیاء اربعین وى،زنده نگهداشتن نام و یاد و راه اوست و زیارت،یکى از راههاى یاد و احیاء خاطره است،زیارت امام حسین«ع»بویژه در روز بیستم ماه صفر که اربعین آن حضرت است،فضیلت بسیار دارد.

امام حسن عسکرى«ع»در حدیثى علامتهاى«مؤمن»را پنج چیز شمرده است:نماز پنجاه و یک رکعت،زیارت اربعین،انگشتر کردن در دست راست،پیشانى بر خاک نهادن و«بسم اللّه»را در نماز،آشکارا گفتن:«علامات المؤمن خمس:صلاة احدى و خمسین و زیارة الأربعین...» زیارت اربعین که در این روز مستحب است،در کتب دعا آمده است و به اینگونه شروع مى‌شود:«السلام على ولىّ الله و حبیبه...»که این متن،از طریق صفوان جمّال از امام صادق«ع»روایت شده است.زیارت دیگر آن است که جابر بن عبد الله انصارى در این روز خوانده است و متن زیارت بعنوان زیارتنامۀ آن امام در نیمۀ ماه رجب نقل شده و با جملۀ«السّلام علیکم یا آل الله...»شروع مى‌شود.

مورّخان نوشته‌اند که جابر بن عبد الله انصارى،همراه عطیّۀ عوفى موفق شدند که در همان اولین اربعین پس از عاشورا به زیارت امام حسین«ع»نائل آیند.وى که آن هنگام نابینا شده بود،در فرات غسل کرد و خود را خوشبو ساخت و گامهاى کوچک برداشت تا سر قبر حسین بن على«ع»آمد و با راهنمایى عطیّه،دست روى قبر نهاد و بیهوش شد، وقتى به هوش آمد،سه بار گفت:یا حسین!سپس گفت:«حبیب لا یجیب حبیبه...»آنگاه زیارتى خواند و روى به سایر شهدا کرد و آنان را هم زیارت نمود.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 203-204.