فاطمه،دختر امام حسین«ع»

فاطمه بنت الحسین«ع»،بانویى با شرافت و دانش که اهل ذکر و شب‌زنده‌دارى و عبادت بود و روزها روزه مى‌گرفت و از جمال ظاهر و باطن برخوردار و اهل روایت و نقل حدیث بود. در سفر کربلا در جمع اسیران اهل بیت بود و در کوفه نیز به سخنرانى افشاگرانه و فصیح و رسا بر ضدّ جنایتهاى ابن زیاد پرداخت و همه را به گریه انداخت.

در کاخ یزید،چشم یکى از وابستگان حکومت که به او افتاد،از یزید خواست که او را به وى ببخشد.حضرت زینب بشدّت اعتراض و مخالفت کرد و کار آنان را کفر به حساب آورد. وى همسر عموزادۀ خویش حسن بن حسن«ع»بود.پس از فوت شوهر،یک سال خیمه‌اى افراشت و براى او به سوگ و ماتم نشست. وى تا زمان امام صادق«ع»را درک کرد.

در سال 117 ه.در حالى که هفتاد سال داشت در مدینه در گذشت و در بقیع به خاک سپرده شد.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 337.