ذکر مصیبت
سنّتى در جهت احیاى یاد و نام ائمّه و مطرح نگه داشتن حادثۀ عاشورا.در این برنامه، چه بصورت مقطع پایانى سخنرانى و موعظه و چه بصورت مستقل،حوادث کربلا و کیفیّت شهادت امام حسین«ع»و یاران او و نیز امامان دیگر بصورتى سوزناک نقل مى‌شود که سبب تحریک عواطف و گریستن بر سید الشهدا مى‌گردد.نقل حوادث بر اساس مقتلها انجام مى‌گیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهاى خوب استفاده مى‌شود تا موجب وهن به مقام معصومین و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد«ع»که بیست سال به یاد عاشورا مى‌گریست،مى‌فرمود یاد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پراشک مى‌کند:«انّى لم اذکر مصرع بنى فاطمة الاّ خنقتنى لذلک عبرة» [۱] با این حساب،یاد حادثه و یادآورى آن مظلومیّتها خودش کافى است تا مستمعان را بگریاند و نیازى به آمیختن دروغ یا نقل حرفهاى بى‌اساس در ذکر مصیبت و مرثیه‌خوانى نیست.
ذکر مصیبت،سبب تعمیق نهضت حسینى و پیوند عاطفى و قلبى شیعه با سیّد الشهداست و نقشۀ دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند، نقش بر آب مى‌کند و جامعه را هوادار اهل بیت و خصم ظالمان مى‌پرورد. [۲]
البته باید ذاکران و مرثیه‌خوانان،هم شایستگى این منصب حسّاس را داشته باشند و هم در محتواى مرثیه‌خوانى خود دقّت داشته باشند و نصایح بزرگان را در آداب آن به کار بندند.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 179-180.