پیراهن کهنه

از قساوتهاى دشمنان در کربلا،عریان نهادن جسم حسین«ع»بر روى خاک بود.امام، براى پیشگیرى از این ظلم،روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت،کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش زینب،جامه و شلوارى کهنه طلبید و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشید تا کسى پس از شهادتش در آن جامه‌ها رغبت نکند و به طمع آن لباس،او را عریان نسازد،فرمود:«ائتونى ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابى لئلاّ اجرّد منه بعد قتلى...» امّا«ابجر(ابحر)بن کعب»جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین را عریان در کربلا نهاد.از آن پس دستهایش خشک شد،مثل دو تکّۀ چوب. و به نقلى شلوارى را که در آورد،در نتیجه از دو پا فلج و زمین‌گیر شد.

لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش لباس کهنه چه حاجت که زیر سمّ ستور تنى نماند که پوشند جامه یا کفنش

در برخى نقلها تغییر«عتیق»آمده،یا«ثوب خلق»،که همان«لباس کهنه»است.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 87-88.