عبدالله بن علی (ع)
عبدالله بن علی، فرزند امیرالمؤمنین علی (ع)، مادرش فاطمه (ام‌ّالبنین) دختر حزام بن خالد بن ربیعه از قبیله بنی‌کلاب است.[۱] او دومین فرزند ام‌ّالبنین است. او را عبدالله اکبر و کنیه‌اش را ابومحمد نوشته‌اند.
عبدالله نزدیک به پنج سال با پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین علی (ع)، پانزده سال با برادرش امام حسن (ع) و بیست و پنج سال با برادرانش امام حسین (ع) و حضرت عباس زندگی کرد و رشادت، شجاعت، جوانمردی، وفاداری، صبر و مقاومت، پاک‌بازی و فداکاری و بصیرت در دین را آموخت و خود متخلق به آن صفات گردید.
عبدالله از آغاز سفر از مدینه تا کربلا همراه برادر بزرگوارش امام حسین (ع) بود و همچون سه برادرش به رغم خواسته امام، حاضر به ترک او نگردید و امان نامه عبیدالله بن زیاد را نپذیرفت.
در بین فرزندان ام‌ّالبنین او نخستین فرزند شهیدش است که به اشارت برادرش عباس (ع) به میدان شتافت و در حالی‌که رجز می‌خواند، می‌جنگید:[۲]
اَنَا ابنُ ذی النَّجدةِ وَ الافضال | ||
سَیفُ رَسول اللهِ ذوالنِّکال | ||
ذاک عَلِی الخَیرِ ذوالفِعال | ||
فی کُّلِ قَومٍ (یومٍ) ظاهِرُ الاَحوالِ |
من پسر مرد دلاور و بخشنده‌ام. آن مرد علی نیکوکار است که شمشیر پیامبر اکرم (ص) بود و کیفردهنده‌ای که آثار ترس از او در هر جماعتی آشکار است.
او پس از نبردی سخت و از پای درآوردن تنی چند بالاخره با هانی بن شبیب (ثبیت) حضرمی به مبارزه پرداخت و با دو ضربت که در میان‌شان رد و بدل شد، به دست هانی به شهادت رسید. هانی سر او را از تن جدا نمود. برخی نوشته‌اند با نیزه خولی بن یزید اصبحی و به دست مردی از بنی‌تمیم و پس از زخم‌های فراوان به شهادت رسید.
عبدالله فرزندی نداشت و در هنگام شهادت بیست و پنج سال سن داشت.[۳]
در زیارت رجبیه از او نام برده شده است و در زیارت ناحیه مقدسه به وی چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی عَبدِاللهِ بنِ اَمیرِ المُؤمِنینَ مُبلَی البَلاءِ وَ المُنادِی بِالوِلاءِ فی عَرصَةِ کَربَلاءَ المَضروبِ مُقبِلاً وَ مُدبِراً لَعَنَ اللهُ قاتِلَهُ هانِی بنَ ثَُبََیتٍ الحَضرَمِی“ سلام بر عبدالله بن امیرالمؤمنین علی (ع)، آزمایش کننده بلا و منادی ولایت آل رسول (ص) در میدان کربلا، آنکه از پس و پیش ضربه‌ها خورد و زخم‌ها دید. خداوند قاتل او هانی بن ثبیت حضرمی را لعنت کند.
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 442-443.