فرزدق

همام بن غالب(فرزدق)شاعرى بزرگ و هوادار اهل بیت پیامبر بود که در مدح امام سجّاد«ع»،قصیدۀ بلند خویش را در مکّه سرود(هذا الّذی تعرف البطحاء وطأته...)و به دنبال آن به زندان افتاد و حضرت سجّاد«ع»برایش صله‌اى فرستاد.امام حسین«ع»هنگام سفر به سوى عراق،در محلّى به نام صفاح(یا در منزلى دیگر)با فرزدق برخورد کرد که از کوفه مى‌آمد.اوضاع کوفه را پرسید،وى جواب داد:دلهاى مردم با تو ولى شمشیرهایشان علیه توست.امام در آنجا بود که این ابیات را خواند:

لئن کانت الدّنیا تعدّ نفیسة		فدار ثواب اللّه اعلى و انبل
و ان کانت الأبدان للموت انشئت فقتل		امرئ بالسّیف فى اللّه افضل...

فرزدق،سالهاى پس از عاشورا زنده بود و به خانۀ سکینه دختر امام حسین«ع»نیز رفت و آمد داشت و از او صله دریافت مى‌کرد.در بادیۀ بصره،در سال 110 هجرى در صد سالگى از دنیا رفت.

منبع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 342-343.