یان ریشار

یان ریشار ( به فرانسوی: Yann Richard) ( زاده 1948 میلادی) ایران شناس و اسلام شناس مشهور فرانسوی است. او مدیر و استاد موسسه ایران شناسی در "دانشگاه جدید سوربن" است.

یان ریشار
متولد	1948 فرانسه

تحصیلات

یان ریشار در سال 1969 موفق به دریافت مدرک کارشناسی در رشته ی زبان شناسی عمومی از "دانشگاه گرونوبل" شد و مدرک کارشناسی ارشد در رشته فلسفه را از "دانشگاه لیون" دریافت نمود. او از سال 1972 تا 1974 میلادی به مطالعه در زمینه ی اسلام شناسی و ادبیات فارسی و عربی در "دانشگاه توبیگن" واقع در آلمان پرداخت. ریشارد در سال 1975 موفق به اخذ دیپلم فارسی از "موسسه ی ملی زبان ها و تمدن های شرقی" در پاریس شد و در سالهای 1980 و 1992 میلادی دو مدرک دکترا در رشته های مطالعات اسلامی و علوم سیاسی از "دانشگاه سوربن" و "دانشگاه سوربن" جدید دریافت کرد. عناوین رساله های وی شامل «گوهر مراد عبدالرزاق لاهیجی، فیلسوف ایرانی» و «هویت و نوگرایی در فرهنگ معاصر ایران» می شود.

فعالیت ها

ریشار از سال 1993 استاد مطالعات ایران و مدیر موسسه ایران شناسی در "دانشگاه جدید سوربن" می باشد و همچنین با موسسات علمی بسیاری چون "انجمن فرانسوی مطالعات جهان عرب و اسلام"، "کانون پیشبرد مطالعات ایران"، "انجمن بین المللی مطالعات ایران" و "انجمن ایران شناسی اروپا" و نیز نشریات تخصصی در حوزه ی ایران شناسی مانند "نشریه مطالعات ایران" همکاری داشته است.

ریشار سالها در ایران اقامت داشته و در سال 1981 مترجم سفارت فرانسه در ایران بوده است و از سال 1975 تا 2003 میلادی با سمتهای مختلف در "انجمن ایران شناسی فرانسه" در ایران اشتغال داشته است.

آثار

از ریشار کتابها و مقالات متعددی با موضوع زبان و ادبیات فارسی، تاریخ معاصر ایران و جامعه شناسی تشیع در ایران امروز منتشر شده است که از آن جمله تشیع در ایران: امام و انقلاب، تهران در زیر آتشفشان، اسلام شیعه: ایمان و ایدئولوژی، اسلام شیعیان: سیاست، ایدئولوژی و مذهب، ایران امروز: ریشه ها و پیامدهای انقلاب اسلامی ایران و ایران، تولد یک جمهوری اسلامی را می توان نام برد.

در باره آثار

فرهنگ ایرانی از قرن دهم هجری (شانزدهم میلادی) به بعد با اخلاص ورزی به ائمه عجین شده است. شیعیان هر سال روز دهم محرم یا عاشورا خاطره ی شهادت امام حسین (ع)، نوه ی پیامبر و سومین امام شیعیان را گرامی میدارند. دسته های زنجیر زنی در خیابانها به راه افتاده و زنجیر زنان بدن خود را با زنجیر می نوازند. پر شورترین زنجیرزنان با شمشیر بر فرق سر خویش می کوبند تا مشارکت شان در شهادتی که مایه رستگاری است، واقعی تر جلوه کند. با سهیم شدن در مصائب حسین و سپاهیان او که به دست حکومت وقت در کربلا قتل عام شدند، زنجیرزنان، حکمران مستبد وقت را به گونه ای نمادین محکوم کرده و برای خود آمرزش می طلبند ولی این آیین به گونه ی دیگری نیز قابل تعبیر است و دیگران آن را دعوتی به عصیان می پندارند. این تفسیر انقلابی خصوصا از دهه ی 1340 شمسی (1940 میلادی) به بعد رواج یافت.

منبع

• تراژدی جهان اسلام، عزاداری شیعیان ایران به روایت سفرنامه نویسان، مستشرقان و ایران شناسان ( از صفویه تا جمهوری اسلامی)، جلد سوم، صفحه 1640
• سایت راسخون