سوید بن عمرو بن ابی مطاع
سُوَیدِ بن عَمرو بن اَبی مَطاع انماری خثعمی، منسوب به خثعم بن اراش، قبیله‌ای از اعراب قحطانی جنوب شبه جزیره که یمنی الاصل بود[۱] که در کوفه می‌زیست. او از شیوخ شیعه و مردی وارسته، عابد و زاهد، شریف، شجاع، دلیر و پاک‌باز، نبرد آزموده و دشمن‌شناس و بسیار نمازگزار بود.[۲] سوید از یاران بسیار وارسته امام حسین (ع) بود و نام وی در شمار اصحاب آن حضرت یاد گردیده است.[۳] ارباب مقاتل او را بسیار ستوده و نوشته‌اند که در بسیاری از جنگ‌ها شرکت داشته و تجربه‌ها آموخته بود.[۴] ابن شهر آشوب نام او را عَمرو بن اَبی مَطاع ذکر کرده است.[۵]
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | سُوَیدِ بن عَمرو بن اَبی مَطاع انماری خثعمی |
| نقش های برجسته | از یاران بسیار وارسته امام حسین (ع) |
نقش در واقعه کربلا
سُوَیدِ بن عَمرو و بشر (بشیر) بن عمرو حضرمی آخرین اصحاب امام حسین (ع) بودند که تا آخرین لحظات باقی مانده و بعد از شهادت امام حسین (ع) به شهادت رسیدند.[۶] سوید پس از شهادت اسلم، به خدمت امام حسین (ع) رسید و به او سلام داد و از حضور آن حضرت اذن جهاد طلبید. امام حسین (ع) به او اذن داد و فرمود: ”و نحن خلقک“ سپس فرمود: ”فَمِنْهُم مَن‌ْ قَضی' نَحْبَه وَ مِنْهُم‌ْ مَن‌ْ ینْتَظِرْ وَ ما بَدَّلوُا تَبْدیلاً“[۷] او به میدان رفت و مانند شیر ژیان به جنگ مشغول شد و بر شداید و سختی‌ها صبر و شکیبایی فراوان کرد. تا از فزونی زخم‌ها در بین کشتگان به روی زمین افتاد و به همین حال بود و حرکتی از او دیده نمی‌شد. تا وقتی که شنید سپاهیان عمر بن سعد فریاد می‌زدند که امام حسین (ع) کشته شد. از شنیدن این خبر، بی‌تاب شده و با اندک توانی که داشت، از کفش خود خنجری را که مخفی کرده بود، بیرون آورد و به جنگ با دشمنان مشغول شد تا به شهادت رسید. او آخرین شهید کربلا بود.[۸] قاتل او عروة بن بکار و زید بن ورقاء بودند. سوید به هنگام شهادت حدود 70 سال سن داشت. وی را سوید بن عمر، سوید بن اَبی مَطاع، عمرو بن مطاع جُعفی و سوید بن عمیر بن اَبی مَطاع انماری نیز گفته‌اند.[۹] رجزی به او منسوب است:
رجزخوانی
اَقدِم حُسَین الیومَ تلقی اَحمَدا | ||
وَ حَسَناً کالبدر لانی الا سعدا | ||
حَمزَةَ لیثُ اللهُ یدعی اسدا | ||
و شَیخک الخیر عَلیاً النَّدی | ||
وَ عَمَّکَ القَرمَ الهُمامَ الا رَشدا | ||
وَ ذالجناحین تَبَوَّا مقعدا | ||
فی جنَّة الفردوس یعلوُا صُعُدا |
ای حسین! امروز پیش آی تا پیامبر اکرم (ص) و پدر بزگوار و بخشنده خویش، علی را دیدار کنی.
پیش‌تر آی تا حسن را که چونان ماه در میان کامروایان خوشبخت می‌درخشد، دیدار کنی.
پیش آی تا شیر عرصه‌های نبرد، حمزه سیدالشهدا و جعفر طیار را که در فراترین و والاترین جایگاه بهشت است را ملاقات کنی.
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.[۱۰]
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 473-475.
پی نوشت
- ↑ - انصار الحسین، ص 103.
- ↑ - بحار الانوار، ج45، ص24.
- ↑ - رجال طوسی، ص74.
- ↑ - رک : تاریخ طبری، ج5، ص444؛ ارشاد، ج2، ص 96؛ مقاتل الطالبیین، ص100.
- ↑ - مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص102.
- ↑ - تاریخ طبری، ج5، ص444.
- ↑ - قرآن مجید، سوره احزاب، آیه 33.
- ↑ - تاریخ طبری، ج5، ص453؛ اللهوف، ص137؛ انصار الحسین، ص 103.
- ↑ - آینه‌داران آفتاب، ج2، ص1394.
- ↑ - رک : تاریخ طبری، ج5، ص453؛ رجال طوسی، ص101؛ الکامل فی التاریخ، ج4، ص79 ؛ اللهوف، ص165-166؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص77؛ البدایه و النهایه، ج8، ص185؛ نهایة الارب، ج20، ص455؛ مقتل الحسین خوارزمی، ج2، ص24،22؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص102؛ بحار الانوار، ج45، ص26،24؛ منتهی الآمال، ج1، ص372؛ انصار الحسین (ع)، ص103؛ نفس المهموم، ص129-130؛ جلاء العیون، ص399؛ تنقیح المقال، ج2، ص72؛ نقد الرجال، ج2، ص164.