یزید بن مغفل جعفی
یزید بن مغفل بن جعف بن سعد العشیره المذحجی الجعفی، جعفی منسوب به جعف، تیره‌ای از قبیله مذحج که از اعراب قحطانی ویمنی‌الاصل بودند که در کوفه می‌زیستند. برخی وی را همان زید بن مغفل می‌دانند و برخی دیگر او را مستقل دانسته‌اند.
پدرش مغفل از اصحاب رسول الله (ص) بود و خود از تابعین به‌شمار می‌رفت. در جنگ‌های عصر امیرالمؤمنین علی (ع)، شرکت داشت. یک‌بار به فرمان آن حضرت به نبرد با یکی از سران خوارج در اهواز به نام خریت بن راشد ناجی اعزام شد و موفق گردید تا او را به قتل برساند.
او مردی شجاع، دلیر و رزمنده‌ای پاک‌باز و فداکار و شاعری شیعی و سخنوری فصیح و بلیغ بود.
یزید از مکه تا کربلا در رکاب امام حسین (ع) بود. در منزل قصر بنی‌مقاتل، امام او و حجاج بن مسروق را به نزد عبیدالله بن حُرّ جعفی فرستاد تا به امام بپیوندد.
او صبح عاشورا و پس از حمله نخستین و تیرباران دشمن، با اذن امام به میدان شتافت و در حالی که رجز می‌خواند، می‌جنگید:
انا یزید و انا ابن مغفل | ||
اُعلوا بِهِ الهامات وسط القَسطل | ||
و فی یمینی نَصلُ سیفِ مُنجَلِ | ||
عَنِ الحُسَینِ الماجِدِ المُفَضَّلِ |
من یزید فرزند مغفل هستم. در دستم تیر و شمشیری براق است.
سرهای دشمن را در جنگ با شمشیر می‌زنم و از امام حسین بزرگوار و بافضیلت و برتر دفاع می‌کنم.
یزید پس از نبردی دلاورانه به شهادت رسید. [۱]
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی زید (یزید) بن معقل جعفی“
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 311-312.
پی نوشت
- ↑ برای تفصیل بیشتر رک : الکامل فی التاریخ، ج4، ص292؛ اللهوف، ص160؛ تنقیح المقال، ج3، ص328؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص153-155؛خزانة الادب، ج2، ص158.