منصب نوکرى

منصب نوکری عنوانى است که مداحان و روضه‌خوانان، از روى عشق و علاقه، به مولایشان اباعبدالله(ع) به کار و شغل خود مى‌دهند و به آن افتخار مى‌کنند و امام حسین(ع) را ارباب و خود را نوکر به حساب مى‌آورند و این نوکرى را با پادشاهى عوض نمى‌کنند.

مفهوم

شایسته آن است که این نوکرى،خلوص و حقیقت داشته باشد و صرف ادّعا نباشد،حقیقت آن وقتى است که میان نوکر و ارباب،اطاعت از یک سو و لطف از سوى دیگر باشد.مرحوم محدث نورى گوید:«به مجرّد ذکر فضایل و مناقب و حالات و مصائب حضرت سیدالشهدا(ع) کسى سمت چاکرى و منصب نوکرى آن حضرت را پیدا نخواهد کرد...

روضه‌خوان آنگاه در قطار چاکران آن حضرت در آید که آنچه گوید، براى حقّ عزّ و جل و اداى حقّ و اولیائش(ع) باشد و الاّ کاسبى خواهد بود که آن فضایل و مناقب را سرمایه نموده و به آن مشغول تجارت شده،ابدا حقى به کسى ندارد.»

به مال و جاه و سلطنت نه رو کند نه بنگرد

کسى که از صمیم دل،دمى شود گداى تو

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۳۸.