عبدالله بن علی (ع): تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | {{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | ||
| عنوان = | | عنوان = | ||
| تصویر = | | تصویر =مزار یاران امام حسین(ع).jpg | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
|توضیح تصویر = | |توضیح تصویر = | ||
| خط ۹: | خط ۷: | ||
| لقب = | | لقب = | ||
| نسب = | | نسب = | ||
| خویشاوندان سرشناس = | | خویشاوندان سرشناس = امام علی (ع) و فاطمه (ام‌ّ البنین) | ||
| تاریخ تولد = | | تاریخ تولد = | ||
| شهر تولد = | | شهر تولد = | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۱: | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
| آثار = | | آثار = | ||
| نقش های برجسته =از اصحاب امام حسین (ع) | | نقش های برجسته =از اصحاب امام حسین (ع) و شهدای کربلا | ||
}} | }}'''عبدالله بن علی،''' فرزند امام علی(ع) که در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسید. | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
عبدالله نزدیک به پنج سال با پدر بزرگوارش امام علی (ع)، پانزده سال با برادرش امام حسن (ع) و بیست و پنج سال با برادرانش امام حسین (ع) و حضرت عباس زندگی کرد | عبدالله فرزند امام علی (ع) و فاطمه (ام‌ّ البنین) دختر حزام بن خالد بن ربیعه از قبیله بنی کلاب است.<ref name=":0">ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش. (ع)، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۶۷.</ref> او دومین فرزند ام‌ّ البنین است. کنیه‌اش ابومحمد بود و نام او را عبدالله اکبر نیز نوشته اند. عبدالله نزدیک به پنج سال با پدر بزرگوارش امام علی (ع)، پانزده سال با برادرش امام حسن (ع) و بیست و پنج سال با برادرانش [[امام حسین (ع)]] و [[عباس ابن علی(ع)|حضرت عباس(ع)]] زندگی کرد. | ||
==نقش در واقعه کربلا== | ==نقش در واقعه کربلا== | ||
عبدالله از آغاز سفر از مدینه تا کربلا همراه برادر بزرگوارش امام حسین (ع) بود و همچون سه برادرش به رغم خواسته امام حسین (ع)، حاضر به ترک او نگردید و امان‌نامه عبیدالله بن زیاد را نپذیرفت. | عبدالله از آغاز سفر از مدینه تا [[کربلا]] همراه برادر بزرگوارش امام حسین (ع) بود و همچون سه برادرش به رغم خواسته امام حسین (ع)، حاضر به ترک او نگردید و امان‌نامه [[عبید الله بن زیاد|عبیدالله بن زیاد]] را نپذیرفت. در بین فرزندان ام‌ّ البنین، او نخستین فرزند شهیدش است که به اشارت برادرش عباس (ع) به میدان شتافت و در حالی که چنین رجز می‌خواند، می‌جنگید:<ref name=":0" /> | ||
در بین فرزندان ام‌ّ البنین، او نخستین فرزند شهیدش است که به اشارت برادرش عباس (ع) به میدان شتافت و در حالی که رجز می‌خواند، می‌جنگید:<ref | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{م| اَنَا ابنُ ذی النَّجدةِ وَ الافضال }} | {{م| اَنَا ابنُ ذی النَّجدةِ وَ الافضال }} | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۰: | ||
من پسر مرد دلاور و بخشنده‌ام. آن مرد علی نیکوکار است که شمشیر پیامبر اکرم (ص) بود و کیفردهنده‌ای که آثار ترس از او در هر جماعتی آشکار است. | من پسر مرد دلاور و بخشنده‌ام. آن مرد علی نیکوکار است که شمشیر پیامبر اکرم (ص) بود و کیفردهنده‌ای که آثار ترس از او در هر جماعتی آشکار است. | ||
===شهادت=== | ===شهادت=== | ||
عبدالله پس از نبردی سخت و از پای درآوردن تنی چند بالاخره با [[هانی بن ثبیت حضرمی|هانی بن شبیب (ثبیت) حضرمی]] به مبارزه پرداخت و با دو ضربت که در میان‌شان رد و بدل شد، به دست هانی به [[شهادت|شهادت]] رسید. هانی سر او را از تن جدا نمود. برخی نوشته‌اند با نیزه [[خولی بن یزید اصبحی|خولی بن یزید اصبحی]] و به دست مردی از بنی‌تمیم و پس از زخم‌های فراوان به شهادت رسید. | |||
عبدالله فرزندی نداشت و در هنگام شهادت | |||
عبدالله فرزندی نداشت و در هنگام شهادت ۲۵ سال سن داشت.<ref>- برای تفصیل بیشتر ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۶۹؛ مروج الذهب و معادن الجوهر، مسعودی، علی بن الحسین، چاپ باربیه دومنار و پاوه دوکورتی، پاریس: ۱۸۷۷-۱۸۶۱ م. ، ج۳، ص۶۳؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۸؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۱۴۵-۱۴۶.</ref> | |||
در زیارت رجبیه از او نام برده شده است و در زیارت ناحیه مقدسه به وی چنین سلام داده شده است: | در [[زیارت رجبیه]] از او نام برده شده است و در [[زیارت ناحیه مقدسه]] به وی چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عَبدِاللهِ بنِ اَمیرِ المُؤمِنینَ مُبلَی البَلاءِ وَ المُنادِی بِالوِلاءِ فی عَرصَةِ کَربَلاءَ المَضروبِ مُقبِلاً وَ مُدبِراً لَعَنَ اللهُ قاتِلَهُ هانِی بنَ ثَُبََیتٍ الحَضرَمِی» سلام بر عبدالله بن امیرالمؤمنین علی (ع)، آزمایش کننده بلا و منادی ولایت آل رسول (ص) در میدان [[کربلا]]، آنکه از پس و پیش ضربه‌ها خورد و زخم‌ها دید. خداوند قاتل او هانی بن ثبیت حضرمی را لعنت کند.» | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۴۴۲-۴۴۳.] | |||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
| خط ۵۷: | خط ۵۴: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهدای بنی‌هاشم]] | [[رده: شهدای بنی‌هاشم]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۱۲
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالله بن علی |
| خویشاوندان سرشناس | امام علی (ع) و فاطمه (ام‌ّ البنین) |
| نقش های برجسته | از اصحاب امام حسین (ع) و شهدای کربلا |
عبدالله بن علی، فرزند امام علی(ع) که در کربلا به شهادت رسید.
زندگینامه
عبدالله فرزند امام علی (ع) و فاطمه (ام‌ّ البنین) دختر حزام بن خالد بن ربیعه از قبیله بنی کلاب است.[۱] او دومین فرزند ام‌ّ البنین است. کنیه‌اش ابومحمد بود و نام او را عبدالله اکبر نیز نوشته اند. عبدالله نزدیک به پنج سال با پدر بزرگوارش امام علی (ع)، پانزده سال با برادرش امام حسن (ع) و بیست و پنج سال با برادرانش امام حسین (ع) و حضرت عباس(ع) زندگی کرد.
نقش در واقعه کربلا
عبدالله از آغاز سفر از مدینه تا کربلا همراه برادر بزرگوارش امام حسین (ع) بود و همچون سه برادرش به رغم خواسته امام حسین (ع)، حاضر به ترک او نگردید و امان‌نامه عبیدالله بن زیاد را نپذیرفت. در بین فرزندان ام‌ّ البنین، او نخستین فرزند شهیدش است که به اشارت برادرش عباس (ع) به میدان شتافت و در حالی که چنین رجز می‌خواند، می‌جنگید:[۱]
اَنَا ابنُ ذی النَّجدةِ وَ الافضال | ||
سَیفُ رَسول اللهِ ذوالنِّکال | ||
ذاک عَلِی الخَیرِ ذوالفِعال | ||
فی کُّلِ قَومٍ (یومٍ) ظاهِرُ الاَحوالِ |
من پسر مرد دلاور و بخشنده‌ام. آن مرد علی نیکوکار است که شمشیر پیامبر اکرم (ص) بود و کیفردهنده‌ای که آثار ترس از او در هر جماعتی آشکار است.
شهادت
عبدالله پس از نبردی سخت و از پای درآوردن تنی چند بالاخره با هانی بن شبیب (ثبیت) حضرمی به مبارزه پرداخت و با دو ضربت که در میان‌شان رد و بدل شد، به دست هانی به شهادت رسید. هانی سر او را از تن جدا نمود. برخی نوشته‌اند با نیزه خولی بن یزید اصبحی و به دست مردی از بنی‌تمیم و پس از زخم‌های فراوان به شهادت رسید.
عبدالله فرزندی نداشت و در هنگام شهادت ۲۵ سال سن داشت.[۲]
در زیارت رجبیه از او نام برده شده است و در زیارت ناحیه مقدسه به وی چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عَبدِاللهِ بنِ اَمیرِ المُؤمِنینَ مُبلَی البَلاءِ وَ المُنادِی بِالوِلاءِ فی عَرصَةِ کَربَلاءَ المَضروبِ مُقبِلاً وَ مُدبِراً لَعَنَ اللهُ قاتِلَهُ هانِی بنَ ثَُبََیتٍ الحَضرَمِی» سلام بر عبدالله بن امیرالمؤمنین علی (ع)، آزمایش کننده بلا و منادی ولایت آل رسول (ص) در میدان کربلا، آنکه از پس و پیش ضربه‌ها خورد و زخم‌ها دید. خداوند قاتل او هانی بن ثبیت حضرمی را لعنت کند.»
منبع
پی نوشت
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش. (ع)، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۶۷.
- ↑ - برای تفصیل بیشتر ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۶۹؛ مروج الذهب و معادن الجوهر، مسعودی، علی بن الحسین، چاپ باربیه دومنار و پاوه دوکورتی، پاریس: ۱۸۷۷-۱۸۶۱ م. ، ج۳، ص۶۳؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۸؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۱۴۵-۱۴۶.