بستان بنی عامر: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''بستان بنی عامر یا بستان ابن معمر''' نام یکی از منزلگاههای [[امام حسین(ع)]] از مکه به سمت کربلا است. | '''بستان بنی عامر یا بستان ابن معمر''' نام یکی از منزلگاههای [[امام حسین(ع)]] از مکه به سمت کربلا است.{{جعبه اطلاعات منزلگاه | ||
| عنوان =بستان بنی عامر | |||
| تصویر = | |||
| اندازه تصویر = | |||
| نام منزلگاه = | |||
| مسیر =[[مکه]] به [[کوفه]] | |||
| موقعیت = [[عربستان]] | |||
| قبل از = [[تنعیم]] | |||
| پس از = [[مکه]] | |||
| واقعه کربلا = | |||
| سایر =}}<br /> | |||
==موقعیت جغرافیایی== | ==موقعیت جغرافیایی== | ||
بستان بنی عامر نام محل و نخلستانى است که دو وادى نخلۀ یمانى و نخلۀ شامى در آنجا به هم مىپیوندد و متعلق به [[عمر بن عبید اللّه بن معمر|عمر بن عبید الله بن معمر]] بوده و مردم آنجا را بستان «ابن عامر» گویند. نام منزلى است که امام حسین (ع) هنگام حرکت از مکه به سوى کوفه، در آنجا فرود آمده، سپس به [[تنعیم]] | بستان بنی عامر نام محل و نخلستانى است که دو وادى نخلۀ یمانى و نخلۀ شامى در آنجا به هم مىپیوندد و متعلق به [[عمر بن عبید اللّه بن معمر|عمر بن عبید الله بن معمر]] بوده و مردم آنجا را بستان «ابن عامر» گویند. نام منزلى است که امام حسین (ع) هنگام حرکت از مکه به سوى کوفه، در آنجا فرود آمده، سپس به [[تنعیم]] رفتهاست.<ref>''معجم البلدان، یاقوت حموى، ج ۲، ص ۱۷۰.''</ref>{{مسیر حرکت امام حسین}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۱۵
بستان بنی عامر یا بستان ابن معمر نام یکی از منزلگاههای امام حسین(ع) از مکه به سمت کربلا است.
اطلاعات جغرافیایی | |
---|---|
مسیر | مکه به کوفه |
موقعیت | عربستان |
قبل از | تنعیم |
پس از | مکه |
وقایع تاریخی |
موقعیت جغرافیایی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
بستان بنی عامر نام محل و نخلستانى است که دو وادى نخلۀ یمانى و نخلۀ شامى در آنجا به هم مىپیوندد و متعلق به عمر بن عبید الله بن معمر بوده و مردم آنجا را بستان «ابن عامر» گویند. نام منزلى است که امام حسین (ع) هنگام حرکت از مکه به سوى کوفه، در آنجا فرود آمده، سپس به تنعیم رفتهاست.[۱]
دریای سرخ |
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ معجم البلدان، یاقوت حموى، ج ۲، ص ۱۷۰.