هفهاف بن مهند راسبی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| نقش های برجسته              = مبارزه با سپاه ابن سعد پس از شهادت امام حسین (ع)
| نقش های برجسته              = مبارزه با سپاه ابن سعد پس از شهادت امام حسین (ع)
}}
}}
==نقش پس از شهادت امام حسین (ع)==
==نقش پس از شهادت امام حسین (ع)==
هفهاف از بصره خود را به کربلا رساند. اما زمانی رسید که امام حسین (ع) به شهادت رسیده بود. او شمشیر کشید و با سپاه ابن سعد جنگید تا به شهادت رسید. نوشته‌اند امام سجاد (ع) شاهد جهادش بوده و او را ستوده است. رجزی نیز به او نسبت داده‌اند:
هفهاف از بصره خود را به [[کربلا]] رساند. اما زمانی رسید که [[حسین بن على (ع)|امام حسین (ع)]] به [[شهادت]] رسیده بود. او شمشیر کشید و با سپاه [[عمر بن سعد|ابن سعد]] جنگید تا به شهادت رسید. نوشته‌اند [[امام سجاد (ع)]] شاهد جهادش بوده و او را ستوده است. رجزی نیز به او نسبت داده‌اند:


{{شعر}}
{{شعر}}
خط ۵۰: خط ۳۸:
ای سپاهیان تنظیم یافته و مجهز! من هفهاف فرزند مهندم که از اهل‌ بیت و عترت رسول الله (ص) حمایت می‌کنم.
ای سپاهیان تنظیم یافته و مجهز! من هفهاف فرزند مهندم که از اهل‌ بیت و عترت رسول الله (ص) حمایت می‌کنم.


در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.<ref>- برای تفصیل بیشتر رک : تسمیه من قتل مع الحسین من اهل بیته و شیعته، اسدی کوفی، فضیل بن زبیر، به کوشش محمدرضا حسینی جلالی، مجله تراثنا، سال اول شمارة 2، 24، 1405 ﻫ ق. ش107؛ ذخیرة الدارین، حائری شیرازی، سید عبدالحمید، نجف: مطبعه المرتضویه ، 1345 ﻫ ق.، ص257؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، 1352 ﻫ ق.، ج3، ص304؛ الحدائق الوردیه، محلی شهید، حمیدالدین احمد بن محمد علی، دمشق: دار اسامه.، ص105؛ معانی السبطین، حائری مازندرانی، محمدمهدی، قم: الشریف الرضی، 1363 ﻫ ق. ، ج1، ص400.</ref>
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.<ref>- برای تفصیل بیشتر رک : تسمیه من قتل مع الحسین من اهل بیته و شیعته، اسدی کوفی، فضیل بن زبیر، به کوشش محمدرضا حسینی جلالی، مجله تراثنا، سال اول شمارة ۲، ۲۴، ۱۴۰۵ ﻫ ق. ش۱۰۷؛ ذخیرة الدارین، حائری شیرازی، سید عبدالحمید، نجف: مطبعه المرتضویه ، ۱۳۴۵ ﻫ ق.، ص۲۵۷؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۳، ص۳۰۴؛ الحدائق الوردیه، محلی شهید، حمیدالدین احمد بن محمد علی، دمشق: دار اسامه.، ص۱۰۵؛ معانی السبطین، حائری مازندرانی، محمدمهدی، قم: الشریف الرضی، ۱۳۶۳ ﻫ ق. ، ج۱، ص۴۰۰.</ref>
==منبع==
==منبع==
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 475.
 
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۴۷۵]
 
==پی نوشت==
==پی نوشت==
[[رده: تاریخ]]
[[رده: تاریخ]]
[[رده: افراد]]
[[رده: افراد]]
[[رده: شهیدان کربلا]]
[[رده: شهیدان کربلا]]
[[رده: شهدای روز عاشورا]]
<references />
[[رده: شهدای پس از شهادت امام حسین (ع)]]
[[رده:شهیدان عاشورا]]

نسخهٔ ‏۲۸ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۱۴

هفهاف بن مُهند راسبی بصری، از تیره راسب، از قبیله ازد و از اهالی بصره بود. تبارنامه راسب چنین است: راسب بن جدعان بن مالک بن نصر بن ازد بن الغوث.

اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل هفهاف بن مُهند راسبی بصری
محل زندگی بصره
نقش های برجسته مبارزه با سپاه ابن سعد پس از شهادت امام حسین (ع)

نقش پس از شهادت امام حسین (ع)

هفهاف از بصره خود را به کربلا رساند. اما زمانی رسید که امام حسین (ع) به شهادت رسیده بود. او شمشیر کشید و با سپاه ابن سعد جنگید تا به شهادت رسید. نوشته‌اند امام سجاد (ع) شاهد جهادش بوده و او را ستوده است. رجزی نیز به او نسبت داده‌اند:

یا اَیهَا الجُندُ المجنّد
اَنَا الهفهاف بنُ المُهَنَّد
فی جنَّة الفردوس یعلوُا صُعُدا

ای سپاهیان تنظیم یافته و مجهز! من هفهاف فرزند مهندم که از اهل‌ بیت و عترت رسول الله (ص) حمایت می‌کنم.

در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.[۱]

منبع

پی نوشت

  1. - برای تفصیل بیشتر رک : تسمیه من قتل مع الحسین من اهل بیته و شیعته، اسدی کوفی، فضیل بن زبیر، به کوشش محمدرضا حسینی جلالی، مجله تراثنا، سال اول شمارة ۲، ۲۴، ۱۴۰۵ ﻫ ق. ش۱۰۷؛ ذخیرة الدارین، حائری شیرازی، سید عبدالحمید، نجف: مطبعه المرتضویه ، ۱۳۴۵ ﻫ ق.، ص۲۵۷؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۳، ص۳۰۴؛ الحدائق الوردیه، محلی شهید، حمیدالدین احمد بن محمد علی، دمشق: دار اسامه.، ص۱۰۵؛ معانی السبطین، حائری مازندرانی، محمدمهدی، قم: الشریف الرضی، ۱۳۶۳ ﻫ ق. ، ج۱، ص۴۰۰.