هوشنگ ابتهاج: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''هوشنگ ابتهاج''' ( | '''هوشنگ ابتهاج''' (۱۳۰۶ ه.ش) شاعر معاصر ایرانی است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام =هوشنگ ابتهاج | | نام =هوشنگ ابتهاج | ||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| نام اصلی = | | نام اصلی = | ||
| زمینه فعالیت = | | زمینه فعالیت = | ||
| ملیت = | | ملیت =ایرانی | ||
| تاریخ تولد = | | تاریخ تولد =۱۳۰۶ ه. ش | ||
| محل تولد =رشت | | محل تولد =رشت | ||
| والدین = | | والدین = | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| سال‌های نویسندگی = | | سال‌های نویسندگی = | ||
|سبک نوشتاری =غزل‌سرا | |سبک نوشتاری =غزل‌سرا | ||
|کتاب‌ها = | |کتاب‌ها =«بانگ نی»، «به دنبال سایه»، «سیاه مشق»، «شبگیر»، «زمین»، «زمین»، «یادگار خون سرو» و «آینه در آینه» | ||
|مقاله‌ها = | |مقاله‌ها = | ||
|نمایشنامه‌ها = | |نمایشنامه‌ها = | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
هوشنگ ابتهاج با تخلص شعری (ه. ا. سایه) در سال | هوشنگ ابتهاج با تخلص شعری (ه. ا. سایه) در سال ۱۳۰۶ ه. ش در رشت به دنیا آمد وی یکی از مطرح‌ترین و بهترین غزل‌سرایان معاصر است که در هر دو شاخه شعر قدیم و شعر نیمایی طبع‌آزمایی کرده‌است. | ||
ابتهاج، در سایه‌ی بهره‌گیری به جا و بهنجار از ناب‌ترین و زلال‌ترین شاخه‌ی جریان غزل سبک عراقی این اقبال را یافته که با زبانی توانا و درکی تازه راه روشن و تازه‌ای در شعر معاصر بگشاید. | ابتهاج، در سایه‌ی بهره‌گیری به جا و بهنجار از ناب‌ترین و زلال‌ترین شاخه‌ی جریان غزل سبک عراقی این اقبال را یافته که با زبانی توانا و درکی تازه راه روشن و تازه‌ای در شعر معاصر بگشاید. مضامین گیرا و دلکش، تشبیهات و استعارات و صور خیال بدیع، زبان روان و موزون و خوش ترکیب و هم آهنگ با غزل از ویژگی‌های شعر «سایه» است اشعار نو او نیز دارای درون مایه و محتوای تازه و ابتکاری است. | ||
مضامین گیرا و دلکش، تشبیهات و استعارات و صور خیال بدیع، زبان روان و موزون و خوش ترکیب و هم آهنگ با غزل از ویژگی‌های شعر «سایه» است اشعار نو او نیز دارای درون مایه و محتوای تازه و ابتکاری است. | |||
«سایه» در غزل از حیث زبان به حافظ بسیار نزدیک | «سایه» در غزل از حیث زبان به حافظ بسیار نزدیک شده‌است. غزلهای عاشقانه‌ی او همراه با مضامین اجتماعی نهفته در آن، غزل وی را به بهترین غزلهای معاصر بدل ساخته است. | ||
از هوشنگ ابتهاج، مجموعه‌های | از هوشنگ ابتهاج، مجموعه‌های «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=912617&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author بانگ نی]»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=3713094&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author به دنبال سایه]»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=550140&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author سیاه مشق]»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=1786704&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author شبگیر]»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=876610&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author زمین»]، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=876610&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author زمین]»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=576375&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author یادگار خون سرو]» و «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=1274746&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author آینه در آینه]» انتشار یافته است. <ref>دریچه‌ای به دنیای شعر فارسی؛ ص ۴۶۳ و ۴۶۴ با تلخیص.</ref> | ||
==اشعار== | ==اشعار== | ||
| خط ۷۶: | خط ۷۵: | ||
{{ب| سرو شکسته نقش دل ما بر آب زد|این ماجرا به آیینه‌ی دل‌شکن بگو }} | {{ب| سرو شکسته نقش دل ما بر آب زد|این ماجرا به آیینه‌ی دل‌شکن بگو }} | ||
{{ب| آن سرخ و سبزِ «سایه» بنفش و کبود شد|سروِ سیاه من، ز غروب چمن بگو <ref>اشک شفق؛ ص | {{ب| آن سرخ و سبزِ «سایه» بنفش و کبود شد|سروِ سیاه من، ز غروب چمن بگو <ref>اشک شفق؛ ص ۵۴۲ و ۵۴۳.</ref> }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [https://www.hamshahrionline.ir/news/95263/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%85%D8%AD%D9%85%D9%88%D8%AF-%D8%B4%D8%A7%D9%87%D8%B1%D8%AE%DB%8C-%DB%B1%DB%B3%DB%B0%DB%B6-%DB%B1%DB%B3%DB%B8%DB%B8 دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج | *[https://www.hamshahrionline.ir/news/95263/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%85%D8%AD%D9%85%D9%88%D8%AF-%D8%B4%D8%A7%D9%87%D8%B1%D8%AE%DB%8C-%DB%B1%DB%B3%DB%B0%DB%B6-%DB%B1%DB%B3%DB%B8%DB%B8 دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج ۲، ص: ۱۲۶۰.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
نسخهٔ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۵۴
هوشنگ ابتهاج (۱۳۰۶ ه.ش) شاعر معاصر ایرانی است.
| هوشنگ ابتهاج | |
|---|---|
 | |
| زادروز | ۱۳۰۶ ه. ش رشت |
| ملیت | ایرانی |
| سبک نوشتاری | غزل‌سرا |
| کتاب‌ها | «بانگ نی»، «به دنبال سایه»، «سیاه مشق»، «شبگیر»، «زمین»، «زمین»، «یادگار خون سرو» و «آینه در آینه» |
| تخلص | (ه. ا. سایه) |
زندگینامه
هوشنگ ابتهاج با تخلص شعری (ه. ا. سایه) در سال ۱۳۰۶ ه. ش در رشت به دنیا آمد وی یکی از مطرح‌ترین و بهترین غزل‌سرایان معاصر است که در هر دو شاخه شعر قدیم و شعر نیمایی طبع‌آزمایی کرده‌است.
ابتهاج، در سایه‌ی بهره‌گیری به جا و بهنجار از ناب‌ترین و زلال‌ترین شاخه‌ی جریان غزل سبک عراقی این اقبال را یافته که با زبانی توانا و درکی تازه راه روشن و تازه‌ای در شعر معاصر بگشاید. مضامین گیرا و دلکش، تشبیهات و استعارات و صور خیال بدیع، زبان روان و موزون و خوش ترکیب و هم آهنگ با غزل از ویژگی‌های شعر «سایه» است اشعار نو او نیز دارای درون مایه و محتوای تازه و ابتکاری است.
«سایه» در غزل از حیث زبان به حافظ بسیار نزدیک شده‌است. غزلهای عاشقانه‌ی او همراه با مضامین اجتماعی نهفته در آن، غزل وی را به بهترین غزلهای معاصر بدل ساخته است.
از هوشنگ ابتهاج، مجموعه‌های «بانگ نی»، «به دنبال سایه»، «سیاه مشق»، «شبگیر»، «زمین»، «زمین»، «یادگار خون سرو» و «آینه در آینه» انتشار یافته است. [۱]
اشعار
| با این غروب، از غم سبز چمن بگو | اندوه سبزه‌های پریشان، به من بگو | |
| اندیشه‌های سوخته‌ی ارغوان ببین | رمز خیال سوختگان، بی‌سخن بگو | |
| آن شه که سر به شانه‌ی شمشاد می‌گذاشت | آغوش خاک و بی‌کسی نسترن بگو | |
| شوق جوانه رفت ز یادِ درخت پیر | ای باد نوبهار، ز عهد کهن بگو | |
| آن آب رفته باز نیاید به جوی خشک | با چشم‌تر، ز تشنگی یاسمن بگو | |
| از ساقیان بزم طربخانه‌ی صبوح | با خامُشانِ غمزده‌ی انجمن بگو | |
| زان مژده گو که صد گُل سوری به سینه داشت | وین موجِ خون که می‌زندش در دهن بگو | |
| سرو شکسته نقش دل ما بر آب زد | این ماجرا به آیینه‌ی دل‌شکن بگو | |
| آن سرخ و سبزِ «سایه» بنفش و کبود شد | سروِ سیاه من، ز غروب چمن بگو [۲] |