زحر بن بدر نخعی: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
همان جایی که افروخته و سوزان و بدترین مکان برای تو، بدترین انسان انکارکننده است. | همان جایی که افروخته و سوزان و بدترین مکان برای تو، بدترین انسان انکارکننده است. | ||
==مرگ== | ==مرگ== | ||
عمر پس از نبردی شجاعانه، قاتل برادرش، زحر بن بدر نخعی را کشت.<ref>- الفتوح، ج5، ص112-113. </ref> | عمر پس از نبردی شجاعانه، قاتل برادرش، زحر بن بدر نخعی را کشت.<ref>- الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: 1395 قمری/ 1975 میلادی.، ج5، ص112-113. </ref> | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 198-199. | مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 198-199. | ||
نسخهٔ ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۲۲:۲۲
زحر بن بدر نخعی، یکی از سربازان و نیروهای تحت امر عمر بن سعد بود که در کربلا حضور داشت. بنا به گزارش برخی از منابع، او قاتل ابوبکر بن علی بن ابی‌طالب (ع) بود که به دست عمر بن علی بن ابی‌طالب (ع) کشته شد.
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | زحر بن بدر نخعی |
| نقش در واقعه کربلا | |
| نقش‌های برجسته | از سربازان و نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا |
واقعه کربلا
رجز عمر بن علی بن ابی‌طالب (ع) در روز عاشورا
عمر بن علی بن ابی‌طالب (ع) بعد از ظهر عاشورا و پس از شهادت برادرش ابو بکر بن علی (ع)، با اذن امام حسین (ع) به میدان جنگ رفت و درحالی‌که رجز می‌خواند، می‌جنگید. او در رجزهایش سراغ قاتل برادرش را می‌گرفت:
أضرِبکم وَ لا أری فیکُم زَحَر | ||
یا زَحرُ یا زَحرُ تَدانِ مِن عُمَر | ||
شَرَّ مَکانٍ مِن حَریقٍ وَ سُعَر | ||
ذاکَ الشَّقی بالنَّبی وَ قَد کَفَر | ||
لَعَلَکَ الیومَ تَبوءُ مِن سَقَر | ||
فَانَّکَ الجاحِدُ یا شَرَّ البَشَر |
شما را با شمشیر می‌زنم ولی چرا در میان شما زحر بن بدر، قاتل برادرم را نمی‌بینم. همان مردِ پستِ شقاوت پیشه‌ای که به پیامبر (ص) کفر می‌ورزد.
ای زحر! نزدیک‌تر آی تا با تیغِ عمر، در شراره دوزخ جای گیری.
همان جایی که افروخته و سوزان و بدترین مکان برای تو، بدترین انسان انکارکننده است.
مرگ
عمر پس از نبردی شجاعانه، قاتل برادرش، زحر بن بدر نخعی را کشت.[۱]
منبع
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 198-199.
پی نوشت
- ↑ - الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: 1395 قمری/ 1975 میلادی.، ج5، ص112-113.