زبیر بن اروج تمیمی: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
T.ramezani (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «زبیربن اَروَج (اروح)تمیمی، از هواداران و عمّال عبیداللهبن زیاد بود. او به ه...» ایجاد کرد) |
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''زبیر بن اَروَج (اروح) تمیمی،''' از هواداران و عمّال عبیدالله بن زیاد بود. | |||
{{جعبه اطلاعات قاتل شهدای کربلا | |||
|اطلاعات قاتل = | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام کامل =زبیر بن اَروَج (اروح) تمیمی | |||
| کنیه = | |||
| لقب = | |||
| زادروز/زادگاه = | |||
| محل زندگی = | |||
| نسب/قبیله = | |||
| خویشاوندان سرشناس = | |||
| تاریخ و مکان درگذشت= | |||
| نحوه درگذشت= | |||
| مدفن = | |||
| اقدامات = | |||
| انگیزه = | |||
| نقشهای برجسته =سرهای مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را به نزد یزید برد | |||
| دیگر فعالیتها = | |||
| منصب = | |||
}} | |||
==حامل سرهای شهدا== | |||
او به همراه هانی بن ابی حیه همدانی سفیر عبیدالله بن زیاد به سوی دمشق بودند تا سرهای مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را به نزد یزید ببرند و گزارش کار را ارائه نمایند.<ref>- ر.ک : انساب الاشراف، ج2، ص339،341-342؛ الاخبار الطوال، ص240-241؛ تاریخ طبری، ج5، ص376،380.</ref> | |||
==منبع== | ==منبع== | ||
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 271. | مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 271. | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
[[رده: افراد]] | |||
[[رده: قاتلان کربلا]] | [[رده: قاتلان کربلا]] | ||
[[رده: حاملین سرهای شهدا]] | [[رده: حاملین سرهای شهدا]] |
نسخهٔ ۱۸ مارس ۲۰۱۸، ساعت ۱۶:۲۵
زبیر بن اَروَج (اروح) تمیمی، از هواداران و عمّال عبیدالله بن زیاد بود.
مشخصات فردی | |
---|---|
نام کامل | زبیر بن اَروَج (اروح) تمیمی |
نقش در واقعه کربلا | |
نقشهای برجسته | سرهای مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را به نزد یزید برد |
حامل سرهای شهدا
او به همراه هانی بن ابی حیه همدانی سفیر عبیدالله بن زیاد به سوی دمشق بودند تا سرهای مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را به نزد یزید ببرند و گزارش کار را ارائه نمایند.[۱]
منبع
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 271.
پی نوشت
- ↑ - ر.ک : انساب الاشراف، ج2، ص339،341-342؛ الاخبار الطوال، ص240-241؛ تاریخ طبری، ج5، ص376،380.