عباس شب خیز

عباس شب خیز قرا ملکی فرزند علی متخلّص به شب خیز به سال 1330 ه. ش در «قراملک» تبریز پا به عرصه گیتی نهاد تحصیلات خود را تا دیپلم به تناوب در تبریز و شهرهای دیگر گذراند و مقدمات دروس حوزوی را نیز فراگرفت. فعالیت‌های شعری را از دوره دبیرستان آغاز نمود و با حضور در انجمن‌های ادبی تبریز از جمله «انجمن استاد شهریار» سرودن شعر را با جدّیت بیشتری دنبال نمود و از محضر اساتیدی چون «استاد محمد عابد تبریزی» کسب فیض نمود وی قبل و بعد از انقلاب سابقه همکاری با مطبوعات کشور را دارد.

شب خیز مجموعه شعری آماده چاپ به نام «منظومه قره ملک» به زبان ترکی و فارسی دارد.

وی در قالب کلاسیک و به سبک عراقی شعر می‌گوید و تمایلش به سرودن مثنوی و غزل بیشتر از سایر انواع شعری است.

ایشان مجری انجمن ادبی شهریار است و در یک شرکت خصوصی مشغول به کار می‌باشد.

مخمّس: استمداد حضرت ابو الفضل عباس از سید الشهداء (ع):

مدهوشم و سرمست ز مینای غم و رنج‌		گلگون شده ز آن باده نابم رخ نارنج
افتاده‌ام از اسب در این عرصه‌ی شطرنج‌		بنگر که سر و کتف و دل و ساعد و آرنج
رفت از نظرم در هوس روی تو هر پنج‌

ای شاه مرا کرده غلام تو خداوند		گر سر برود نگسلم از بند گیت بند
هرگز نروم از سر پیمان به تو سوگند		گو: مکنت و ملک و حرم و خانه و فرزند
گردند فدای سر گیسوی تو هر پنج‌

ای پایه‌ی عرش از نفس گرم تو قائم		سر در خطّ فرمان تو ذرات عوالم
مخدوم تویی در دو جهان ما همه خادم‌		مفتی و فقیه و ثقه و عارف و عالم
جاروب کش مسند سکوی تو هر پنج‌

در مکتب تعلیم طریقت تویی استاد		از فیض تو یابند خلایق همه ارشاد
هرگز چو تو فرزانه ندارد دو جهان یاد		روح و مَلَک و آدمی و جن و پریزاد
شاگرد دبستان سر کوی تو هر پنج‌

تا سر زند از خاک سیه لاله و سنبل		بر دامن لطف تو زند چنگ توسّل
بی‌اذن تو قمری نکند شوق تغزل‌		آینه و شمع و گل و پروانه و بلبل
ساغرکش میخانه یا هوی تو هر پنج‌

ای مایه‌ی مجد و شرف دوده‌ی آدم		از توست جلال و حشم و آدم و عالم
نبود دو جهان قیمت یک موت مسلّم‌		جنّات و قصور و غرف و کوثر و زمزم
بوسند درِ دولت مینوی تو هر پنج

ای کعبه‌ی جان، قبله‌ی دل، مهبط ارشاد		معموره‌ی اسلام ز ایثار تو آباد
متروک و خراب از کرمت خانه‌ی بیداد		سلطان و غلام و خدم و بنده و آزاد
در سجده به پیش خم ابروی تو هر پنج‌

عرش ملکوت است ترا مسند اجلاس		دارند ملایِک در درگاه ترا پاس
تنها نه جبین ساست به درگاه تو عبّاس‌		عیسی و کلیم و خضر و یونس و الیاس
سایند جبین بر درِ مشکوی تو هر پنج‌

ای خاک درت سرمه چشم مه و خورشید		تنها نه منم در طلب دولت جاوید
ذرّات جهانند در این خواهش و امید		شمس و قمر و مشتری و زهره و ناهید
هستند چو بنده به تکاپوی تو هر پنج‌

جان برکفم از عشق تو ای مظهر لولاک		وی فیض وجودت سبب خلقت افلاک
عباس کجا، کی کند از کشته شدن باک‌		این دست و سر و سینه و چشم و تن صد چاک
باللّه که نیرزند به یک موی تو هر پنج‌

ای رشک همه هستی عالم به کمالات		آدم به مَلَک از تو کند فخر و مباهات
جاوید ز جانبازی تو جمله‌ی آیات‌		انجیل و زبور و صحف و مصحف و تورات
هستند به تلویح ثناگوی تو هر پنج‌

هرچند زده آه درون خیمه به گردون		وز سوز عطش جام دلت گشته پر از خون
لیک آب همه عالم امکان به تو مرهون‌		جیحون و فرات و ارس و دجله و کارون
مخمور و عطشناک لب جوی تو هر پنج‌

ای کون و مکان بر کرم و لطف تو محتاج		آن را که نهادی به سر از مکر متت تاج
از جور عدو گشت به تیر ستم، آماج‌		مشک و علم و جان و دل و دیده، به تاراج
رفت از سر شوق رخ نیکوی تو، هر پنج‌

ای مرغ مَلَک بال در این دشت بلاخیز		افتاده‌ام از جور سپاه شررانگیز
آماده و در دست همه حربه‌ی خون‌ریز		تیغ و سه پر و نیزه و گرز و تبر تیز
اندر صدد صید پرستوی تو هر پنج‌

کی می‌سزد از همچو منی وصف تو مولا		فیضی برد از مهر فلک شب‌پره حاشا!
وامانده درین مرحله «شب خیز» نه تنها		حسان و جریر، اسمعی و اخطل و اعشا
قاصر ز مدیح صفت و خوی تو هر پنج

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1471-1472.