امام‌باره آصف الدوله: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:امام باره‌ی آصف الدوله.jpg|بندانگشتی|امام‌باره‌ی آصف الدوله - لکهنو (شمال هند)]] | [[پرونده:امام باره‌ی آصف الدوله.jpg|بندانگشتی|امام‌باره‌ی آصف الدوله - لکهنو (شمال هند)]] | ||
امام‌باره آصف الدوله که معتبرترین بنا از نوع امام باره است، در مجموعه‌ای از [[مسجد]]، صحن‌ها و دروازه‌های آن قرار دارد و از مهم‌ترین بناهای تاریخی لکهنو به شمار می‌آید. در این مجموعه، امام‌باره و مسجد جامع لکهنو با 3 گنبد در محوطه اصلی قرار گرفته‌اند <ref>رامپوری، 3/296-297؛ هالیستر، 158 -157 ؛ کول،.95-98</ref> بنای اصلی این امام‌باره تالاری گنبددار به ابعاد تقریبی 16ئ49 متر است و ایوانهایی در دو طرف آن وجود دارد. تمامی بنا را سقفی سترگ از آجر و سیمان می‌پوشاند.<ref>«فرهنگ...1»؛ XVI/195 هالیستر، همانجا؛ رضوی، II/76 </ref> | |||
امام باره عمارت محل برگزاری مراسم سوگواری حسینی در هند و برخی از دیگر کشورهاست. | |||
«امام باره» (به تلفظ محلی امامبارا) ، به معنی خانه‌ی امام، نام گونه‌ای از مکان‌های مخصوص برگزاری مراسم عزاداری شیعیان در شبه قاره‌ی همانند و برخی کشورهای دیگر است. این اماکن، ابتدا در شمال هند برای برگزاری مراسم عزاداری حسینی ساخته شد و به تدریج ساخت آن در بخش‌های وسیعی از هند، پاکستان، افغانستان و بنگلادش گسترش یافت.<ref>فرهنگ سوگ شیعی، امام باره، پیمان اسحاقی، ص 65.</ref> | |||
نسخهٔ ۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۱۴:۴۳
امام‌باره آصف الدوله که معتبرترین بنا از نوع امام باره است، در مجموعه‌ای از مسجد، صحن‌ها و دروازه‌های آن قرار دارد و از مهم‌ترین بناهای تاریخی لکهنو به شمار می‌آید. در این مجموعه، امام‌باره و مسجد جامع لکهنو با 3 گنبد در محوطه اصلی قرار گرفته‌اند [۱] بنای اصلی این امام‌باره تالاری گنبددار به ابعاد تقریبی 16ئ49 متر است و ایوانهایی در دو طرف آن وجود دارد. تمامی بنا را سقفی سترگ از آجر و سیمان می‌پوشاند.[۲]
امام باره عمارت محل برگزاری مراسم سوگواری حسینی در هند و برخی از دیگر کشورهاست. «امام باره» (به تلفظ محلی امامبارا) ، به معنی خانه‌ی امام، نام گونه‌ای از مکان‌های مخصوص برگزاری مراسم عزاداری شیعیان در شبه قاره‌ی همانند و برخی کشورهای دیگر است. این اماکن، ابتدا در شمال هند برای برگزاری مراسم عزاداری حسینی ساخته شد و به تدریج ساخت آن در بخش‌های وسیعی از هند، پاکستان، افغانستان و بنگلادش گسترش یافت.[۳]