فضل بن عباس بن عتبه‌

فضل بن عباس بن عتبة بن ابی لهب بن عبد المطلب، از نواده‌های ابو لهب که سوره‌ی «تبّت» در ذمّ او نازل شده. مادرش آمنه دختر عباس بن عبد المطلب است. فضل از شعرای بنی هاشم است که در زمان خلافت ولید بن عبد الملک به سال 90 هجری وفات یافته است.

1- بکیت لفقد الاکرمین تتابعوالوصل المنایا دارعون و حسّر

2- من الأکرمین البیض من آل هاشم‌لهم سلف من واضح المجد یذکر

3- فللّه محیانا و کان مماتناو للّه قتلانا تدان و تنشر

4- لکل دم مولی، و مولی دمائنابمرتقب یعلو علیکم و یظهر

5- فسوف یری أعداؤنا حین تلتقی‌لأی الفریقین النبیّ المطهر

6- مصابیح امثال الأهلة إذ هم‌لدی الحرب أو دفع الکریهة أبصر

1- من بر انسانهای بسیار با کرامتی می‌گریم که آمال و آرزوهای بالای خود را دنبال کردند.

2- کسانی‌که بهترین بنی هاشم بودند و مجد و بزرگواری اجداد آنان روشن و واضح است.

3- زندگی و مرگ ما برای اوست و کشته شدن و شهادت در راه خدا ادامه دارد.

4- هر خونی صاحبی دارد و صاحب خون ما خداوند عالی مقام است.

5- دشمنان ما در روز قیامت خواهند دید که رسول خدا (ص) متعلّق به کدام گروه است؟!

6- کسانی‌که چراغ راه و باعث هدایت هستند یا آنان که انسانها را به گمراهی می‌کشاندند؟!

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص:63.