آداب زیارت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
نماز خواندن، حاجت خواستن، بى‌آلایش و غمگین و غبارآلود، راه زیارت را پیمودن، پیاده رفتن، غسل زیارت کردن، تکبیر گفتن، وداع کردن.<ref>ر.ک: «بحار الأنوار»، ج ۹۸، ص ۱۴۰ به بعد.</ref> | نماز خواندن، حاجت خواستن، بى‌آلایش و غمگین و غبارآلود، راه زیارت را پیمودن، پیاده رفتن، غسل زیارت کردن، تکبیر گفتن، وداع کردن.<ref>ر.ک: «بحار الأنوار»، ج ۹۸، ص ۱۴۰ به بعد.</ref> | ||
=== آداب زیارت از دیدگاه شهید ثانی === | ===آداب زیارت از دیدگاه شهید ثانی=== | ||
شهید ثانى در کتاب «دروس»، چهارده آداب براى زیارت مى‌شمارد که خلاصه آن‌ها چنین است: | شهید ثانى در کتاب «دروس»، چهارده آداب براى زیارت مى‌شمارد که خلاصه آن‌ها چنین است: | ||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:زیارت]] | |||
[[رده:آداب زیارت]] | |||
نسخهٔ ۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۰۶
تشرف به دیدار امام معصوم(ع) چه در حال حیات و چه پس از شهادت و هنگام زیارت قبور ائمه(ع) آدابى دارد که آن را از دیدارهاى معمولى جدا مى‌کند. آداب زیارت شامل رعایت طهارت، ادب، متانت، توجه و حضور قلب است.[۱]
آداب زیارت سیدالشهدا(ع)
زیارت قبر سیدالشهدا (ع) آداب ویژه‌ترى دارد، از قبیل:
نماز خواندن، حاجت خواستن، بى‌آلایش و غمگین و غبارآلود، راه زیارت را پیمودن، پیاده رفتن، غسل زیارت کردن، تکبیر گفتن، وداع کردن.[۲]
آداب زیارت از دیدگاه شهید ثانی
شهید ثانى در کتاب «دروس»، چهارده آداب براى زیارت مى‌شمارد که خلاصه آن‌ها چنین است:
اول: غسل، پیش از ورود به حرم، با طهارت بودن و با لباس تمیز و خشوع وارد شدن.
دوم: بر آستانه حرم ایستادن، دعا خواندن و اذن ورود طلبیدن.
سوم: کنار ضریح مطهر ایستادن و خود را به قبر نزدیک ساختن.
چهارم: رو به حرم و پشت به قبله ایستادن در حال زیارت، سپس صورت بر قبر نهادن سپس به بالاى سر رفتن.
پنجم: زیارت‌هاى وارده را خواندن و سلام گفتن.
ششم: پس از زیارت، دو رکعت نماز خواندن.
هفتم: پس از نماز، دعا کردن و حاجت خواستن.
هشتم: کنار ضریح مقدارى قرآن خواندن و ثواب آن را هدیه به امام کردن.
نهم: در همه حال، حضور قلب داشتن و استغفار کردن از گناه.
دهم: به نگهبانان و خادمان حرم احسان و احترام کردن.
یازدهم: پس از بازگشت به خانه، دوباره به حرم و زیارت رفتن و در آخرین زیارت، دعاى وداع خواندن.
دوازدهم: پس از زیارت، بهتر از قبل از زیارت بودن.
سیزدهم: بعد از تمام شدن زیارت، زود از حرم بیرون آمدن تا شوق، افزون‌تر شود، و هنگام خروج، عقب عقب بیرون آمدن.
چهاردهم: صدقه دادن به نیازمندان آن شهر و آستانه، به ویژه به تنگدستان از دودمان رسول خدا احسان کردن.[۳]
رعایت این آداب، قرب روحى و معنوى مى‌آورد و سازندگى زیارت را افزون مى‌سازد و فلسفه تشریع زیارت نیز،همین بهره‌ورى از معنویات مزارات اولیاء خداست.[۴]