آتش زدن خیمه ها: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
از جنایتهاى سپاه [[عمر سعد]]، آتش زدن خیمه‌هاى امام حسین «ع» و اهل بیت او در روز عاشورا بود. پس از آنکه امام به شهادت رسید، کوفیان به غارت خیمه‌ها پرداختند، زنها را از خیمه‌ها بیرون آوردند، سپس خیمه‌ها را به آتش کشیدند. اهل حرم، گریان و پا برهنه در دشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند.<ref>بحار الأنوار،ج 45،ص 58.</ref>امام سجاد «ع» در ترسیم آن صحنه فرموده است: به خدا قسم هرگاه به عمه‌ها و خواهرانم نگاه مى‌کنم،اشک در چشمانم مى‌دود و به یاد فرار آنها در روز عاشورا از خیمه‌اى به خیمۀ دیگر و از پناهگاهى به پناهگاه دیگر مى‌افتم، که آن گروه فریاد مى‌زدند: خانۀ ظالمان را بسوزانید!<ref>حیاة الامام الحسین،ج 3،ص 299.</ref>این آتش، امتداد همان آتش زدنى بود که پس از رحلت پیامبر، در خانۀ زهرا «س» با آن سوخت و آتش کینه‌هایى بود که از بنى هاشم و اهل بیت در سینه‌ها داشتند. به یاد این حادثه، در مراسم عاشورا در برخى مناطق رسم است که خیمه‌هایى به نشان خیام اهل بیت برپا مى‌کنند، ظهر عاشورا به آتش مى‌کشند، تا احیاگر یاد آن ستمى باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت. | از جنایتهاى سپاه [[عمر سعد]]، آتش زدن خیمه‌هاى امام حسین «ع» و اهل بیت او در روز عاشورا بود. پس از آنکه امام به شهادت رسید، کوفیان به غارت خیمه‌ها پرداختند، زنها را از خیمه‌ها بیرون آوردند، سپس خیمه‌ها را به آتش کشیدند. اهل حرم، گریان و پا برهنه در دشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند.<ref>بحار الأنوار،ج 45،ص 58.</ref>امام سجاد «ع» در ترسیم آن صحنه فرموده است: به خدا قسم هرگاه به عمه‌ها و خواهرانم نگاه مى‌کنم،اشک در چشمانم مى‌دود و به یاد فرار آنها در روز عاشورا از خیمه‌اى به خیمۀ دیگر و از پناهگاهى به پناهگاه دیگر مى‌افتم، که آن گروه فریاد مى‌زدند: خانۀ ظالمان را بسوزانید!<ref>حیاة الامام الحسین،ج 3،ص 299.</ref>این آتش، امتداد همان آتش زدنى بود که پس از رحلت پیامبر، در خانۀ زهرا «س» با آن سوخت و آتش کینه‌هایى بود که از بنى هاشم و اهل بیت در سینه‌ها داشتند. به یاد این حادثه، در مراسم عاشورا در برخى مناطق رسم است که خیمه‌هایى به نشان خیام اهل بیت برپا مى‌کنند، ظهر عاشورا به آتش مى‌کشند، تا احیاگر یاد آن ستمى باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت. | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
| خط ۶: | خط ۸: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
{{منابع}} | |||
* ''جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص20-21.'' | * ''جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص20-21.'' | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
{{پانویس2}} | |||
نسخهٔ ۱۹ آوریل ۲۰۱۶، ساعت ۱۰:۲۳
از جنایتهاى سپاه عمر سعد، آتش زدن خیمه‌هاى امام حسین «ع» و اهل بیت او در روز عاشورا بود. پس از آنکه امام به شهادت رسید، کوفیان به غارت خیمه‌ها پرداختند، زنها را از خیمه‌ها بیرون آوردند، سپس خیمه‌ها را به آتش کشیدند. اهل حرم، گریان و پا برهنه در دشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند.[۱]امام سجاد «ع» در ترسیم آن صحنه فرموده است: به خدا قسم هرگاه به عمه‌ها و خواهرانم نگاه مى‌کنم،اشک در چشمانم مى‌دود و به یاد فرار آنها در روز عاشورا از خیمه‌اى به خیمۀ دیگر و از پناهگاهى به پناهگاه دیگر مى‌افتم، که آن گروه فریاد مى‌زدند: خانۀ ظالمان را بسوزانید![۲]این آتش، امتداد همان آتش زدنى بود که پس از رحلت پیامبر، در خانۀ زهرا «س» با آن سوخت و آتش کینه‌هایى بود که از بنى هاشم و اهل بیت در سینه‌ها داشتند. به یاد این حادثه، در مراسم عاشورا در برخى مناطق رسم است که خیمه‌هایى به نشان خیام اهل بیت برپا مى‌کنند، ظهر عاشورا به آتش مى‌کشند، تا احیاگر یاد آن ستمى باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت.
| آتش به آشیانۀ مرغى نمى‌زنند | گیرم که خیمه،خیمۀ آل عبا نبود |