زکریا اخلاقی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| سال‌های نویسندگی        =  
| سال‌های نویسندگی        =  
|سبک نوشتاری            =
|سبک نوشتاری            =
|کتاب‌ها                =
|کتاب‌ها                =«تبسم‌های شرقی»
|مقاله‌ها                =
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|نمایشنامه‌ها            =
خط ۷۴: خط ۷۴:
زکریا اخلاقی فرزند عباس در سال ١٣٤١ ه. ش در شهرستان «میبد» از توابع استان یزد چشم به جهان گشود. تحصیلات مقدماتی را در زادگاهش به انجام رسانید و در سال ١٣٥٨ ه. ش به تحصیل علوم دینی روی آورد و مقدمات را در حوزه علمیه‌ی شهر خود آموخت و برای ادامه‌ی تحصیل به یزد و سپس قم سفر کرد.
زکریا اخلاقی فرزند عباس در سال ١٣٤١ ه. ش در شهرستان «میبد» از توابع استان یزد چشم به جهان گشود. تحصیلات مقدماتی را در زادگاهش به انجام رسانید و در سال ١٣٥٨ ه. ش به تحصیل علوم دینی روی آورد و مقدمات را در حوزه علمیه‌ی شهر خود آموخت و برای ادامه‌ی تحصیل به یزد و سپس قم سفر کرد.


اخلاقی از سال ١٣٦٠ ه. ش به سرودن شعر پرداخت و بر اثر معاشرت با مرحوم رمضانعلی گلدون که فردی خوش ذوق و با شعر و ادب و فنون آن آشنایی داشت با رموز شعر آشنا گردید. خود می‌گوید: «تا این زمان هیچگاه سرودن شعر را جدی نگرفته اما در همین حد نیز با غالب مطبوعات کشور همکاری داشته و کارهایی از نوع غزل سروده‌ام».
اخلاقی از سال ١٣٦٠ ه. ش به سرودن شعر پرداخت و بر اثر معاشرت با مرحوم رمضانعلی گلدون که فردی خوش ذوق بود و با فنون شعر و ادب آشنایی داشت، رموز شعر را شناخت. خود می‌گوید: «تا این زمان هیچگاه سرودن شعر را جدی نگرفته اما در همین حد نیز با غالب مطبوعات کشور همکاری داشته و کارهایی از نوع غزل سروده‌ام».


اخلاقی از میان شعرای متقدم به اشعار حافظ بیش از دیگر شاعران ابراز علاقه می‌کند و سبک او را می‌پسندد. <ref>سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج ص 199.</ref> اثر منتشر شده‌ی وی «تبسم‌های شرقی» نام دارد.
اخلاقی از میان شعرای متقدم به اشعار [[حافظ]] بیش از دیگر شاعران ابراز علاقه می‌کند و سبک او را می‌پسندد.<ref>سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج ۱، ص ۱۹۹.</ref> اثر منتشر شده‌ی وی «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=602988&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author تبسم‌های شرقی]» نام دارد.


==اشعار==
==اشعار==
خط ۹۹: خط ۹۹:
==منابع==
==منابع==


*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ ص: 1578.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ ۲، ص: ۱۵۷۸.]


==پی نوشت==
==پی نوشت==

نسخهٔ ‏۳ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۳۱

زکریا اخلاقی (١٣٤١ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.

زکریا اخلاقی
زکریا اخلاقی.jpg
زادروز ١٣٤١ ه.ش
یزد
کتاب‌ها «تبسم‌های شرقی»

زندگینامه

زکریا اخلاقی فرزند عباس در سال ١٣٤١ ه. ش در شهرستان «میبد» از توابع استان یزد چشم به جهان گشود. تحصیلات مقدماتی را در زادگاهش به انجام رسانید و در سال ١٣٥٨ ه. ش به تحصیل علوم دینی روی آورد و مقدمات را در حوزه علمیه‌ی شهر خود آموخت و برای ادامه‌ی تحصیل به یزد و سپس قم سفر کرد.

اخلاقی از سال ١٣٦٠ ه. ش به سرودن شعر پرداخت و بر اثر معاشرت با مرحوم رمضانعلی گلدون که فردی خوش ذوق بود و با فنون شعر و ادب آشنایی داشت، رموز شعر را شناخت. خود می‌گوید: «تا این زمان هیچگاه سرودن شعر را جدی نگرفته اما در همین حد نیز با غالب مطبوعات کشور همکاری داشته و کارهایی از نوع غزل سروده‌ام».

اخلاقی از میان شعرای متقدم به اشعار حافظ بیش از دیگر شاعران ابراز علاقه می‌کند و سبک او را می‌پسندد.[۱] اثر منتشر شده‌ی وی «تبسم‌های شرقی» نام دارد.

اشعار

تعبیر کابوس

زلال نور می‌جوشد ز اقیانوس عاشورا در این محراب می‌پیچد طنین کوس عاشورا
شکوه عاشقی بنگر که دسته‌دسته مرغ حق‌ غزل خوان خیزد از خاکستر ققنوس عاشورا
به معراج شهادت جز شهیدان کس نمی‌بیند ظهور واژه‌ی میلاد از قاموس عاشورا
زند در فصل سرخ رزم چاووش بهار خون‌ ز صحرای محرم نغمه‌ی مأنوس عاشورا
مگر هنگامه‌ی رقص شقایق‌های عریان است‌ که رنگین کرده پر در شطّ خون طاووس عاشورا
شهیدی جاودان از کربلای خون می‌افشاند به راه سرخ فردا پرتو فانوس عاشورا
برآرید از غلاف عشق، تیغ شعله‌ای، یاران‌ که بیند خصم دون تعبیری از کابوس عاشورا

منابع

پی نوشت

  1. سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج ۱، ص ۱۹۹.