مصطفی قاضی نظام‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵۲: خط ۵۲:
قاضی از سن 15 سالگی مشغول به سرودن شعر گردید. او طبعی روان دارد و در انجمن ادبی ایران که شادروان استاد ناصح آن را اداره می‌کرد و دیگر انجمن‌های ادبی تهران شرکت داشت. در حال حاضر مدیر انجمن ادبی حلال مشکلات علی (ع) می‌باشد، و روزگار را با شور و حال خویش می‌گذراند.
قاضی از سن 15 سالگی مشغول به سرودن شعر گردید. او طبعی روان دارد و در انجمن ادبی ایران که شادروان استاد ناصح آن را اداره می‌کرد و دیگر انجمن‌های ادبی تهران شرکت داشت. در حال حاضر مدیر انجمن ادبی حلال مشکلات علی (ع) می‌باشد، و روزگار را با شور و حال خویش می‌گذراند.


== آثار ==
==آثار==
قاضی دارای چندین کتاب شعر و نثر که بیشتر آن جنبه‌ی مذهبی دارد می‌باشد و یک جلد آن در سال 1350 شمسی به نام «مظهر حق» به چاپ رسیده است. وی در هر سبکی شعر می‌سراید و اشعار غزلیاتش در 32 حروف فارسی است.
قاضی دارای چندین کتاب شعر و نثر که بیشتر آن جنبه‌ی مذهبی دارد می‌باشد و یک جلد آن در سال 1350 شمسی به نام «مظهر حق» به چاپ رسیده است. وی در هر سبکی شعر می‌سراید و اشعار غزلیاتش در 32 حروف فارسی است.
==اشعار==
==اشعار==


=== شعر 1 ===
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| دل من به مِهرِ مهی شد مُسخّر|که چهرش بُوَد رَشک مهر مُنوَّر }}
{{ب| دل من به مِهرِ مهی شد مُسخّر|که چهرش بُوَد رَشک مهر مُنوَّر }}
خط ۱۱۱: خط ۱۱۲:
{{ب| به جز در همین بیت (قاضی) مُسَلم‌|الف نیست در این قصیده سراسر }}  
{{ب| به جز در همین بیت (قاضی) مُسَلم‌|الف نیست در این قصیده سراسر }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
{| class="" style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> دل من به مِهرِ مهی شد مُسخّر</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">که چهرش بُوَد رَشک مهر مُنوَّر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> کُنَد خنده رویش به خورشید و بر مه‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">زند طعنه مویش به مُشک و به عَنبر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> چو خورشید رویش به بینم چو ذره‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">کُنَد رَقص روحم ز عشرت به پیکر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> به بزمی که وی نیست در پهلوی من‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">به من هیچ عشرت نگردد مُیَسّر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> بمدح دُرِّ دُرِّج تمکین و حشمت‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">حسینِ علی خسرو بنده پرور </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> خلیلِ جلیلِ رَسول مُکرّم‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">سلیلِ نبیلِ بتولِ مُطَّهر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> شهِ ملک هستی که بر درگه وی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">نَهد سر پی سجده چرخ مُدوَّر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> رسد بر ملک عزت و فخر بی‌حد</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">ملک هم نهد بر قدوم و رَهش سر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> نسیمی که خیزد ز کوی نکویش‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">شَوَد صحن گیتی ز بویش مُعطّر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> شب و روز خیلِ مَلک بهر خدمت‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">بکویش مقیمند چون حلقه بر در </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> بطوفِ حریم عظیمش فرشته‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">بشوق و شعف نیز می‌گُسترد پَر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> شده هفت دوزخ ز قهرش مُجَسم‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">شده هشت جنت ز مهرش مُصوَّر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> پی بوسه بر درگهش هر خدیوی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">کُنَد چون سپهر برین پشت چنبر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> کسی کو زند بوسه بر مَرقد وی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">شفیع گُنه گرددش روز محشر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> ز بهر کسی که کُنَد طوفِ کویش‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">شَوَد طرفه قصری بجَنّت مُقرّر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> کسی کو به دل نیست مهر رخِ وی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">به تن گرددش، هر سرِ موی نشتر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> کسی کو کند گریه بهرش به محشر</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">نصیبش شَوَد جَنّت و شَهدِ کوثر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> چه گویم ز جسمی که غلتید در خون‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">قَدِ وی که بُد رَشک سرو و صنوبر  </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> به روی زمین فرش گشتش ز کینه‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">تنی کو به عرشِ برین بود زیور </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> زدندش ز کینه سرش نوکِ نیزه‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">زدندش به پهلو گهی نیش خنجر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> نبودش به تن بوسه گه چون محلی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">ز جورِ عدویِ لعینِ ستمگر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> نکردند بر وی ترّحم گروهی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">که بودند دشمن به دین پیمبر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> ملک نوحه کرد و فَلک شد به خجلت‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">چو شمرِ ستمگر بُریدش ز تن سر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> چو زینب تن وی به خون دید غرقه‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">سیه گشت روزش چو لیلِ مُکدَّر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> ز بندش پی بند شد، قطع دستی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">که بخشنده‌ی سیم بودی و هم زر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> چنین ظلم بی‌حدّ و مر به یک تن‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">به عمرش ندیده سپهر مُعَمَّر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> به جز در همین بیت (قاضی) مُسَلم‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">الف نیست در این قصیده سراسر </span>
|}
<br />


 
=== شعر 2 ===
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| سرو کجا، قامت رسای ابو الفضل‌|ماه کجا، جلوه‌ی لقای ابو الفضل }}
{{ب| سرو کجا، قامت رسای ابو الفضل‌|ماه کجا، جلوه‌ی لقای ابو الفضل }}
خط ۱۳۳: خط ۲۴۴:
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


 
=== شعر 3 ===
===شهادت اباالفضل (ع)===
شهادت اباالفضل (ع){{شعر}}
{{شعر}}




خط ۱۴۳: خط ۲۵۳:


{{م| چشم جهان ندیده چو او پاک گوهری‌}}
{{م| چشم جهان ندیده چو او پاک گوهری‌}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| هرجا که از جلالت او گفتگو کنند|لاهوتیان مقام ورا آرزو کنند}}
{{ب| هرجا که از جلالت او گفتگو کنند|لاهوتیان مقام ورا آرزو کنند}}


خط ۱۵۲: خط ۲۵۹:


{{م| نه حسرتِ بهشت بَرند و نه کوثری‌ }}
{{م| نه حسرتِ بهشت بَرند و نه کوثری‌ }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| تا از کَفَش لوای حسینی سوا نبود|اردوی شاه را غمی از ماجرا نبود }}
{{ب| تا از کَفَش لوای حسینی سوا نبود|اردوی شاه را غمی از ماجرا نبود }}


خط ۱۶۱: خط ۲۶۵:


{{م| زیرا که داشت همچو دلاور برادری‌ }}
{{م| زیرا که داشت همچو دلاور برادری‌ }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| گردید تا که پیکر عباس غرق خون|افتاد از کَفَش علم و گشت سرنگون  }}
{{ب| گردید تا که پیکر عباس غرق خون|افتاد از کَفَش علم و گشت سرنگون  }}


خط ۱۷۱: خط ۲۷۲:
{{م| دیدند پاره‌پاره فتادست پیکری‌ }}
{{م| دیدند پاره‌پاره فتادست پیکری‌ }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{شعر}}
خط ۱۸۰: خط ۲۸۰:
{{م| زان صحنه شاه کرد به پا شور محشری‌ }}
{{م| زان صحنه شاه کرد به پا شور محشری‌ }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
{| class="" style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> آه از دمی که پرتو چشمان بو تراب</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">گفتا بیا به یاریم ای شاه با شتاب </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> تا در بَرش رسید شهنشاه مُستطاب‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">مه را به خاکِ تیره نگون دید آفتاب </span>
|-
| class="b" colspan="3" |<center><div class="beyt" style="width: 50%;"> زان صحنه شاه کرد به پا شور محشری‌ </div></center>
|}




خط ۱۸۹: خط ۳۰۰:
{{م| دستت ز تن جداست ز کین ستمگری }}
{{م| دستت ز تن جداست ز کین ستمگری }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
{| class="" style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> گفتا که خم شد از غمِ هجرت مرا کمر</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">ای سرو راست دیده گشا و به من نگر </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> آمد زمان وصل مرا و تو را به سر</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">آخِر تو را چگونه توانم کِشم به بَر </span>
|-
| class="b" colspan="3" |<center><div class="beyt" style="width: 50%;"> دستت ز تن جداست ز کین ستمگری </div></center>
|}
<br />


 
== {{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| (قاضی) هر آنکه اشک فشاند به خاک او|یا توتیای دیده کند خاکِ پاک او }}
{{ب| (قاضی) هر آنکه اشک فشاند به خاک او|یا توتیای دیده کند خاکِ پاک او }}


خط ۱۹۷: خط ۳۱۹:


{{م| دارد به صبح و شام دلِ پُر ز آذری }}
{{م| دارد به صبح و شام دلِ پُر ز آذری }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}منابع ==
 
== منابع ==


* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1264-1266.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1264-1266.]


[[رده:ادبیات]]
[[رده:ادبیات]]

نسخهٔ ‏۲۷ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۱۲

مصطفی قاضی نظام (1307 ه.ش) یکی از شاعران معاصر است.

مصطفی قاضی نظام
زادروز 1307 ه. ش
کتاب‌ها «مظهر حق»
تخلص «قاضی»

زندگینامه

مصطفی قاضی نظام متخلّص به «قاضی» فرزند مرحوم ادیب العلماء علی، به سال 1307 ه. ش در تهران متولد شد. دوره‌ تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به اتمام رسانید سپس وارد راه‌آهن و هنرستان آن گردید و مدت 25 سال در آن اداره مشغول به کارهای فنی گردید و بعد از بازنشستگی به مدت شش سال به عنوان حسابدار در بانک ملت خدمت کرد، و سپس از کار اداری کناره‌گیری نمود.

قاضی از سن 15 سالگی مشغول به سرودن شعر گردید. او طبعی روان دارد و در انجمن ادبی ایران که شادروان استاد ناصح آن را اداره می‌کرد و دیگر انجمن‌های ادبی تهران شرکت داشت. در حال حاضر مدیر انجمن ادبی حلال مشکلات علی (ع) می‌باشد، و روزگار را با شور و حال خویش می‌گذراند.

آثار

قاضی دارای چندین کتاب شعر و نثر که بیشتر آن جنبه‌ی مذهبی دارد می‌باشد و یک جلد آن در سال 1350 شمسی به نام «مظهر حق» به چاپ رسیده است. وی در هر سبکی شعر می‌سراید و اشعار غزلیاتش در 32 حروف فارسی است.

اشعار

شعر 1

دل من به مِهرِ مهی شد مُسخّر که چهرش بُوَد رَشک مهر مُنوَّر
کُنَد خنده رویش به خورشید و بر مه‌ زند طعنه مویش به مُشک و به عَنبر
چو خورشید رویش به بینم چو ذره‌ کُنَد رَقص روحم ز عشرت به پیکر
به بزمی که وی نیست در پهلوی من‌ به من هیچ عشرت نگردد مُیَسّر
بمدح دُرِّ دُرِّج تمکین و حشمت‌ حسینِ علی خسرو بنده پرور
خلیلِ جلیلِ رَسول مُکرّم‌ سلیلِ نبیلِ بتولِ مُطَّهر
شهِ ملک هستی که بر درگه وی‌ نَهد سر پی سجده چرخ مُدوَّر
رسد بر ملک عزت و فخر بی‌حد ملک هم نهد بر قدوم و رَهش سر
نسیمی که خیزد ز کوی نکویش‌ شَوَد صحن گیتی ز بویش مُعطّر
شب و روز خیلِ مَلک بهر خدمت‌ بکویش مقیمند چون حلقه بر در
بطوفِ حریم عظیمش فرشته‌ بشوق و شعف نیز می‌گُسترد پَر
شده هفت دوزخ ز قهرش مُجَسم‌ شده هشت جنت ز مهرش مُصوَّر
پی بوسه بر درگهش هر خدیوی‌ کُنَد چون سپهر برین پشت چنبر
کسی کو زند بوسه بر مَرقد وی‌ شفیع گُنه گرددش روز محشر
ز بهر کسی که کُنَد طوفِ کویش‌ شَوَد طرفه قصری بجَنّت مُقرّر
کسی کو به دل نیست مهر رخِ وی‌ به تن گرددش، هر سرِ موی نشتر
کسی کو کند گریه بهرش به محشر نصیبش شَوَد جَنّت و شَهدِ کوثر
چه گویم ز جسمی که غلتید در خون‌ قَدِ وی که بُد رَشک سرو و صنوبر
به روی زمین فرش گشتش ز کینه‌ تنی کو به عرشِ برین بود زیور
زدندش ز کینه سرش نوکِ نیزه‌ زدندش به پهلو گهی نیش خنجر
نبودش به تن بوسه گه چون محلی‌ ز جورِ عدویِ لعینِ ستمگر
نکردند بر وی ترّحم گروهی‌ که بودند دشمن به دین پیمبر
ملک نوحه کرد و فَلک شد به خجلت‌ چو شمرِ ستمگر بُریدش ز تن سر
چو زینب تن وی به خون دید غرقه‌ سیه گشت روزش چو لیلِ مُکدَّر
ز بندش پی بند شد، قطع دستی‌ که بخشنده‌ی سیم بودی و هم زر
چنین ظلم بی‌حدّ و مر به یک تن‌ به عمرش ندیده سپهر مُعَمَّر
به جز در همین بیت (قاضی) مُسَلم‌ الف نیست در این قصیده سراسر
دل من به مِهرِ مهی شد مُسخّر که چهرش بُوَد رَشک مهر مُنوَّر
کُنَد خنده رویش به خورشید و بر مه‌ زند طعنه مویش به مُشک و به عَنبر
چو خورشید رویش به بینم چو ذره‌ کُنَد رَقص روحم ز عشرت به پیکر
به بزمی که وی نیست در پهلوی من‌ به من هیچ عشرت نگردد مُیَسّر
بمدح دُرِّ دُرِّج تمکین و حشمت‌ حسینِ علی خسرو بنده پرور
خلیلِ جلیلِ رَسول مُکرّم‌ سلیلِ نبیلِ بتولِ مُطَّهر
شهِ ملک هستی که بر درگه وی‌ نَهد سر پی سجده چرخ مُدوَّر
رسد بر ملک عزت و فخر بی‌حد ملک هم نهد بر قدوم و رَهش سر
نسیمی که خیزد ز کوی نکویش‌ شَوَد صحن گیتی ز بویش مُعطّر
شب و روز خیلِ مَلک بهر خدمت‌ بکویش مقیمند چون حلقه بر در
بطوفِ حریم عظیمش فرشته‌ بشوق و شعف نیز می‌گُسترد پَر
شده هفت دوزخ ز قهرش مُجَسم‌ شده هشت جنت ز مهرش مُصوَّر
پی بوسه بر درگهش هر خدیوی‌ کُنَد چون سپهر برین پشت چنبر
کسی کو زند بوسه بر مَرقد وی‌ شفیع گُنه گرددش روز محشر
ز بهر کسی که کُنَد طوفِ کویش‌ شَوَد طرفه قصری بجَنّت مُقرّر
کسی کو به دل نیست مهر رخِ وی‌ به تن گرددش، هر سرِ موی نشتر
کسی کو کند گریه بهرش به محشر نصیبش شَوَد جَنّت و شَهدِ کوثر
چه گویم ز جسمی که غلتید در خون‌ قَدِ وی که بُد رَشک سرو و صنوبر
به روی زمین فرش گشتش ز کینه‌ تنی کو به عرشِ برین بود زیور
زدندش ز کینه سرش نوکِ نیزه‌ زدندش به پهلو گهی نیش خنجر
نبودش به تن بوسه گه چون محلی‌ ز جورِ عدویِ لعینِ ستمگر
نکردند بر وی ترّحم گروهی‌ که بودند دشمن به دین پیمبر
ملک نوحه کرد و فَلک شد به خجلت‌ چو شمرِ ستمگر بُریدش ز تن سر
چو زینب تن وی به خون دید غرقه‌ سیه گشت روزش چو لیلِ مُکدَّر
ز بندش پی بند شد، قطع دستی‌ که بخشنده‌ی سیم بودی و هم زر
چنین ظلم بی‌حدّ و مر به یک تن‌ به عمرش ندیده سپهر مُعَمَّر
به جز در همین بیت (قاضی) مُسَلم‌ الف نیست در این قصیده سراسر


شعر 2

سرو کجا، قامت رسای ابو الفضل‌ ماه کجا، جلوه‌ی لقای ابو الفضل
می‌دهد از رنج و غم به دنیی و عقبی‌ در دل هر کس بود، ولای ابو الفضل
ای دل عاشق، طلب کن از ره اخلاص‌ جرعه‌ای از چشمه‌ی صفای ابو الفضل
هستی خود در ره عقیده فدا کرد ای همه هستی من، فدای ابو الفضل
در دل غمدیده‌ام، ولای حسین است‌ در سر شوریده‌ام، هوای ابو الفضل
می‌رسد اینک به گوش دل هله بشنو نغمه‌ی آزادی، از ندای ابو الفضل
روز وفای به عهد در صف هیجا گفت زمین و زمان ثنای ابو الفضل
خصم به وحشت شد از رشادت عباس‌ دوست به حیرت شد از وفای ابو الفضل
دست اگر شد جدا ز پیکر پاکش‌ هست به پا تا ابد لوای ابو الفضل

شعر 3

شهادت اباالفضل (ع)

خواهی اگر نشانه ز مردان نامدار یادی کن از وفای ابو الفضل جان نثار
گر آورد زمانه شجاعان بی‌شمار هیهات مثل او دگر آید به روزگار
چشم جهان ندیده چو او پاک گوهری‌
هرجا که از جلالت او گفتگو کنند لاهوتیان مقام ورا آرزو کنند
آنانکه سوی درگه عباس رو کنند دیگر کجا بهشت برین جستجو کنند
نه حسرتِ بهشت بَرند و نه کوثری‌
تا از کَفَش لوای حسینی سوا نبود اردوی شاه را غمی از ماجرا نبود
تا دستِ وی ز پیکر پاکش جدا نبود زینب به درد و غصه و غم مبتلا نبود
زیرا که داشت همچو دلاور برادری‌
گردید تا که پیکر عباس غرق خون افتاد از کَفَش علم و گشت سرنگون
آمد بلرزه گُنبد گردونِ نیلگون‌ خیل مَلک ز پَرده نمودند سر برون
دیدند پاره‌پاره فتادست پیکری‌
آه از دمی که پرتو چشمان بو تراب گفتا بیا به یاریم ای شاه با شتاب
تا در بَرش رسید شهنشاه مُستطاب‌ مه را به خاکِ تیره نگون دید آفتاب
زان صحنه شاه کرد به پا شور محشری‌
آه از دمی که پرتو چشمان بو تراب گفتا بیا به یاریم ای شاه با شتاب
تا در بَرش رسید شهنشاه مُستطاب‌ مه را به خاکِ تیره نگون دید آفتاب
زان صحنه شاه کرد به پا شور محشری‌


گفتا که خم شد از غمِ هجرت مرا کمر ای سرو راست دیده گشا و به من نگر
آمد زمان وصل مرا و تو را به سر آخِر تو را چگونه توانم کِشم به بَر
دستت ز تن جداست ز کین ستمگری
گفتا که خم شد از غمِ هجرت مرا کمر ای سرو راست دیده گشا و به من نگر
آمد زمان وصل مرا و تو را به سر آخِر تو را چگونه توانم کِشم به بَر
دستت ز تن جداست ز کین ستمگری


==

(قاضی) هر آنکه اشک فشاند به خاک او یا توتیای دیده کند خاکِ پاک او
یا شرح غم دهد ز تنِ چاک چاک او آرد به یاد حالت اندوهناک او
دارد به صبح و شام دلِ پُر ز آذری

منابع ==

برگرفته از «https://fa.wikihussain.com/index.php?title=مصطفی_قاضی_نظام‌&oldid=25282»