هاشم شیرازى: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
محمد هاشم، متخلص به «هاشم» از اهل علم بود. از آن رو که برادر کوچک‌تر امام جمعه و جماعت بود و گاهی به جای او امامت می‌کرد و تلاش بر امر به معروف و نهى از منکر داشت، از روی دشمنی بعضى از اشعار جلف را به او نسبت داده‌اند. | |||
==سبک شعرى== | ==سبک شعرى== | ||
هاشم شیرازى به دو زبان فارسى و عربى شعر مى‌سروده | هاشم شیرازى به دو زبان فارسى و عربى و در سبک عراقى شعر مى‌سروده است. در تذکرۀ مرآة الفصاحه نمونه‌هایى از شعر عربى و فارسى او آمده، <ref>همان، ص 704 و 705.</ref> | ||
===اشعار=== | ===اشعار=== | ||
| خط ۸۲: | خط ۸۲: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [[کاروان شعر عاشورا|محمد علی مجاهدی، | *[[کاروان شعر عاشورا|محمد علی مجاهدی، کاروان شعر عاشورا، زمزم هدایت، ج 1، ص 349-350.]] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
نسخهٔ ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۸:۴۰
| هاشم شیرازی | |
|---|---|
| نام اصلی | محمد هاشم شیرازی |
| زمینهٔ کاری | شعر و ادبیات |
| زادروز | شیراز |
| ملیت | ایرانی |
| پیشه | شاعر |
| سبک نوشتاری | سبک عراقى |
| تخلص | هاشم |
هاشم شیرازی از شعرای سده سیزدهم بود.
زندگینامه
محمد هاشم، متخلص به «هاشم» از اهل علم بود. از آن رو که برادر کوچک‌تر امام جمعه و جماعت بود و گاهی به جای او امامت می‌کرد و تلاش بر امر به معروف و نهى از منکر داشت، از روی دشمنی بعضى از اشعار جلف را به او نسبت داده‌اند.
سبک شعرى
هاشم شیرازى به دو زبان فارسى و عربى و در سبک عراقى شعر مى‌سروده است. در تذکرۀ مرآة الفصاحه نمونه‌هایى از شعر عربى و فارسى او آمده، [۱]
اشعار
ترکیب‌بند عاشورایی
| اى پرتو جلال و جمال و بهاى حق | وى مظهر کمال و صفا و ضیاى حق | |
| اى تربت مقدس تو فتح کارها | وى مرقد منیر تو، کوى صفاى حق | |
| زینب چو دید جسم برادر به خون تپان | گفتا: فدات جان من، اى جان مصطفى! | |
| چون شد که باد حادثه افکند بر زمین | این نخل سربلند ز بستان مصطفى؟ | |
| آن دم که جسم پاک على اکبرش تپید | در خاک و خون، به دامن صحراى کربلا | |
| شد ناامید و گفت به حسرت به نعش او | بر این سراى یا ولدى! بعدک العفا | |
| فریاد العطش به سما مى‌رود هنوز | از دشت کربلا، به هزاران فغان و آه | |
| سرهاى سروران، به سر نیزۀ جفا | وز سیلى خسان، گل رخسار ما سیاه | |
| آه از دمى که عترت و اولاد مصطفى | کردند رو به مقتل سلطان کم سپاه | |
| دیدند پیکر شهدا گشته چاک چاک | بى‌دست و پا و بى‌سر و بى‌افسر و کلاه[۲] |