عباسعلى براتی پور: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
| شریک زندگی = | | شریک زندگی = | ||
| فرزندان = | | فرزندان = | ||
|تحصیلات = | |تحصیلات =کارشناسی زبان و الکترونیک (در آمریکا) | ||
|دانشگاه = | |دانشگاه = | ||
|حوزه = | |حوزه = | ||
|شاگرد = | |شاگرد = | ||
نسخهٔ ۱۴ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۵۶
| عباسعلى براتى‌پور | |
|---|---|
 | |
| زمینهٔ کاری | شعر |
| زادروز | 1322 تهران |
| ملیت | ایرانی |
| نام(های) دیگر |
عباس براتی پور |
| پیشه | سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی |
| دیوان سروده‌ها | «بهت‌نگاه»، «چشم بیمار»، «بر تربت خورشید»، «غم دلدار»، «زمزمۀ مستى»، «وعدۀ دیدار» و «ماه در فرات» |
| مدرک تحصیلی | کارشناسی زبان و الکترونیک (در آمریکا) |
عباسعلی براتى‌پور (زاده 1322 در تهران) شاعر شعر آئینی است.
زندگینامه
براتی پور تحصیلات ابتدایى و متوسطه را در زادگاهش به پایان برد و به اخذ دیپلم ریاضى نایل شد. وى در سال 1341 به استخدام نیروى هوایى درآمد و پس از طىّ دوره‌هاى تخصصى در داخل و خارج از کشور در سال‌هاى اخیر با درجۀ سرهنگى به افتخار بازنشستگى نایل آمد. [۱] او از اواخر تحصیلات دوره متوسطه به شعر و شاعرى روى آورد و به خاطر ارادت دیرپایى که به ذوات مقدس حضرات معصومین (ع) داشت از ستایش آل‌الله غافل نماند. براتی پور در حال حاضر از چهره‌هاى نام‌آشناى شعر آیینى معاصر است و سال‌ها است که در واحد ادبیات حوزۀ هنرى سازمان تبلیغات اسلامى -شعبۀ تهران- منشأ خدمات شایان فرهنگى است.
آثار
مجموعه اشعار
- «بهت‌نگاه»
- «چشم بیمار»
- «بر تربت خورشید»
- «غم دلدار»
- «زمزمۀ مستى»
- «وعدۀ دیدار»
- «ماه در فرات»
اشعار
از عطش لبریز
| تو را با گل برابر آفریدند | ز بویت نافۀ تر آفریدند | |
| براى خاطر نازکْ خیالت | نسیم روح‌پرور آفریدند | |
| جهان شد روشن از برق نگاهت | تو را مهر منوّر آفریدند | |
| براى کشور حُسن و ملاحت | امیرى ماهْ منظر آفریدند | |
| شجاعت تا به عالم اوج گیرد | تو را آیین و مظهر آفریدند | |
| سپاه عاشقان کربلا را | سپهسالار لشکر آفریدند | |
| براى روز عاشوراى خونبار | علمدارِ دلاور آفریدند | |
| تویى سرچشمۀ ایمان و ایثار | تو را از روح، پیکر آفریدند | |
| بنازم بازوى مردانه‌ات را | که چون بازوى حیدر آفریدند | |
| به جاى دست‌هاى باوفایت | به رنگ ارغوان، پر آفریدند | |
| تو را کام از عطش لبریز کردند | برایت حوض کوثر آفریدند | |
| تو را باب‌الحوائج نام کردند | به عالم سَرور و سر آفریدند | |
| فرات، افسوس مى‌نوشد شب و روز | روانش را مکدّر آفریدند | |
| تو را اى شافع بشکسته بالان | براى روز محشر آفریدند [۲] |
ماه نو
| چو آتش ستم خصم دون زبانه گرفت | تو را نشان بلا دید و در میانه گرفت | |
| شرار کین چو فتاد از جفا به خرمن دین | شرر به سینۀ اهل وفا زبانه گرفت | |
| شمیم پاک پیامت به هر کرانه رسید | چمن نسیم کلام تو را،ترانه گرفت | |
| به شَست خصم اگر تیر جان شکارى بود | جهید و از همه عالم تو را نشانه گرفت | |
| شنید نغمۀ«هَلْ مِنْ مُعین؟»چو غنچه ز گل | چو مرغ سوخته دل پر ز آشیانه گرفت | |
| به عزم یارى دین خدا فتاد به خاک | ولیک تشنگى خویش را بهانه گرفت | |
| به عرش سینۀ تو ماه نو گرفت قرار | ولى ز سوز عطش سر به روى شانه گرفت | |
| ز دیدگان فلک،سیل اشک شد جارى | گلوى خشک وِرا تا عدو نشانه گرفت | |
| به خون نشسته چو ماهى به روى دوش پدر | ز دوست،جام شهادت چه عاشقانه گرفت | |
| ز دست سبط نبى شد به عرشْ خون گلوش | شفق ز خون على رنگ جاودانه گرفت | |
| نخفت دیدۀ شب تا سحر به سان سحاب | ز بس که در غم او گریۀ شبانه گرفت | |
| کبوتران حرم سر به کوه و دشت زدند | به کف چو خصم فرومایه تازیانه گرفت [۳] |