ادیب صابر ترمذی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(←اشعار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام = ادیب صابر ترمذی | | نام = ادیب صابر ترمذی | ||
| تصویر = | | تصویر =صابر ترمذی.jpg | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
| نام اصلی = شهاب الدّین شرف الادباء ادیب صابر بن اسماعیل ترمذی | | نام اصلی = شهاب الدّین شرف الادباء ادیب صابر بن اسماعیل ترمذی | ||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}} | }} | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
شهاب الدّین شرف الادباء ادیب صابر بن اسماعیل ترمذی، شاعر مشهور ایرانی نیمه اول قرن ششم و از شعرای نامی عهد سلاجقه‌ی بزرگ بود. که اصل وی از ترمذ بود و شاعری او هم در آن شهر شروع شد، ولی بعدها در نواحی دیگر مانند مرو و بلخ و خوارزم روزگار گذرانید و به مدّاحی سنجر اختصاص یافت. وقتی سنجر او را به رسالت نزد اتسز خوارزمشاه فرستاد او چندی در خوارزم بماند و اتسز را مدح گفت. اتسز توطئه‌ای برای قتل سنجر ترتیب داده بود و صابر از آن آگاه شد و به وسیله‌ای سنجر را مطلع کرد و نقشه‌ی اتسز باطل گردید و اتسز دستور داد ادیب صابر را در جیحون غرق کردند. مرگ وی به سال 546 ه.ق بوده است. از دیوان او نسخی در دست است که بالغ بر 647 بیت شعر دارد و در آن غزلها و تغزلهای لطیف وجود دارد. <ref> فرهنگ معین.</ref> اشعارش به سادگی و روانی ممتاز است، وی مذهب تشیع داشته و در اشعار خود به این معنی اشاره کرده است. | شهاب الدّین شرف الادباء ادیب صابر بن اسماعیل ترمذی، شاعر مشهور ایرانی نیمه اول قرن ششم و از شعرای نامی عهد سلاجقه‌ی بزرگ بود. که اصل وی از ترمذ بود و شاعری او هم در آن شهر شروع شد، ولی بعدها در نواحی دیگر مانند مرو و بلخ و خوارزم روزگار گذرانید و به مدّاحی سنجر اختصاص یافت. وقتی سنجر او را به رسالت نزد اتسز خوارزمشاه فرستاد او چندی در خوارزم بماند و اتسز را مدح گفت. اتسز توطئه‌ای برای قتل سنجر ترتیب داده بود و صابر از آن آگاه شد و به وسیله‌ای سنجر را مطلع کرد و نقشه‌ی اتسز باطل گردید و اتسز دستور داد ادیب صابر را در جیحون غرق کردند. مرگ وی به سال 546 ه.ق بوده است. از دیوان او نسخی در دست است که بالغ بر 647 بیت شعر دارد و در آن غزلها و تغزلهای لطیف وجود دارد. <ref> فرهنگ معین.</ref> اشعارش به سادگی و روانی ممتاز است، وی مذهب تشیع داشته و در اشعار خود به این معنی اشاره کرده است. | ||
| خط ۶۲: | خط ۶۰: | ||
{{ب| به کربلا چو دهان حسین ازو نچشید|همی دهند زبانها یزید را دشنام <ref>دیوان ادیب صابر؛ ص 157.</ref> }} | {{ب| به کربلا چو دهان حسین ازو نچشید|همی دهند زبانها یزید را دشنام <ref>دیوان ادیب صابر؛ ص 157.</ref> }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
| خط ۸۶: | خط ۸۳: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 749. | * [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 749.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
| خط ۹۳: | خط ۹۰: | ||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | [[رده:شاعران فارسی زبان]] | ||
[[رده:شاعران متقدم]] | [[رده:شاعران متقدم]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۲۰ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۳۶
ادیب صابر ترمذی از شاعران ایرانی قرن ششم است.
| ادیب صابر ترمذی | |
|---|---|
 | |
| نام اصلی | شهاب الدّین شرف الادباء ادیب صابر بن اسماعیل ترمذی |
| زادروز | نیمه اول قرن ششم ترمذ |
| مرگ | 546 ه.ق جیحون |
| علت مرگ | غرق شدن |
زندگینامه
شهاب الدّین شرف الادباء ادیب صابر بن اسماعیل ترمذی، شاعر مشهور ایرانی نیمه اول قرن ششم و از شعرای نامی عهد سلاجقه‌ی بزرگ بود. که اصل وی از ترمذ بود و شاعری او هم در آن شهر شروع شد، ولی بعدها در نواحی دیگر مانند مرو و بلخ و خوارزم روزگار گذرانید و به مدّاحی سنجر اختصاص یافت. وقتی سنجر او را به رسالت نزد اتسز خوارزمشاه فرستاد او چندی در خوارزم بماند و اتسز را مدح گفت. اتسز توطئه‌ای برای قتل سنجر ترتیب داده بود و صابر از آن آگاه شد و به وسیله‌ای سنجر را مطلع کرد و نقشه‌ی اتسز باطل گردید و اتسز دستور داد ادیب صابر را در جیحون غرق کردند. مرگ وی به سال 546 ه.ق بوده است. از دیوان او نسخی در دست است که بالغ بر 647 بیت شعر دارد و در آن غزلها و تغزلهای لطیف وجود دارد. [۱] اشعارش به سادگی و روانی ممتاز است، وی مذهب تشیع داشته و در اشعار خود به این معنی اشاره کرده است.
اشعار
شعر1
| فنا و آتش ازو خیزد و ز بیم فنا | سکندرش طلبید و خضر رسید به کام | |
| اگر میانه‌ی او راه خشک یافت کلیم | ز بیم او پسرِ نوح کوه یافت مقام | |
| به کربلا چو دهان حسین ازو نچشید | همی دهند زبانها یزید را دشنام [۲] |
شعر2
| اگر به زیر رکاب حسین او بودی | به دست فتح گرفتی عنان لشکر شام [۳] |
شعر3
| مشکن دل [۴] ار چه عهد تو بشکست روزگار | کی داشت عهد نیک بر اهل زمین زَمَن | |
| از اختران مرادِ که بودست مستمر | وز روزگار کار که رفست بر سَنَن [۵] | |
| بی‌رایضان [۶] حکم و قضا رام کی شوند | این مرکبانِ روز و شب ما به هان و هن | |
| دانی که بر علی و حسن و حسین چه کرد | عهد بد زمانه چه در سِرّ و چه در عَلَن [۷] |