علی محمد مؤدب: تفاوت میان نسخهها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «'''علی محمد مؤدب،''' در سال 1355 شمسی در تربت جام متولد شد. او از شاعران معاصر فا...» ایجاد کرد) |
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
==اشعار== | ==اشعار== | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| سبو افتاد، او افتاد، ما ماندیم، واماندیم | {{ب| سبو افتاد، او افتاد، ما ماندیم، واماندیم | روان شد خون او بر ریگ صحرا، رفت، جا ماندیم }} | ||
{{ب| فرو رفتیم تا گردن به سودای سرابی دور | {{ب| فرو رفتیم تا گردن به سودای سرابی دور | به بوی گندم ری، در تنور کربلا ماندیم }} | ||
{{ب| رها بر نیزه تنهایمان، بیهوده پوسیدیم | {{ب| رها بر نیزه تنهایمان، بیهوده پوسیدیم | به مرگی این چنین از کاروان نیزهها ماندیم }} | ||
{{ب| سبو او بود، سقا بود، دستی شعلهور بر موج | {{ب| سبو او بود، سقا بود، دستی شعلهور بر موج | گِلی ناپخته و بیدست و پا ما، زیر پا ماندیم }} | ||
{{ب| گلویش را بریدند و بیابان محشر از ما بود | {{ب| گلویش را بریدند و بیابان محشر از ما بود | که چون خاری سمج در دیدگان مرتضی ماندیم }} | ||
{{ب| همیشه عصر عاشوراست، او پر بسته، ما هستیم | {{ب| همیشه عصر عاشوراست، او پر بسته، ما هستیم | دریغا دیدهای روشن که وا بیند کجا ماندیم }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد | {{ب| به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد | که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد }} | ||
{{ب| سری گردن کشید از مرگ، قدر نیزهای روزی | {{ب| سری گردن کشید از مرگ، قدر نیزهای روزی | که نامش آفتاب جان سرگردان ما باشد }} | ||
{{ب| لبش بر نیزه قرآن خواند تا ثقلین جمع آیند | {{ب| لبش بر نیزه قرآن خواند تا ثقلین جمع آیند | لبش بر نیزه قرآن خواند تا قرآن ما باشد }} | ||
{{ب| چراغ چشمهایش زیر نعل اسبها | {{ب| چراغ چشمهایش زیر نعل اسبها میسوخت | که مصباح الهدای دیده حیران ما باشد }} | ||
{{ب| لب و دندان او را چوب زد دست ستم روزی | {{ب| لب و دندان او را چوب زد دست ستم روزی | که طعم خیزران همواره با دندان ما باشد }} | ||
{{ب| کنون ننگ است ما را تا به محشر، مرگ در بستر | {{ب| کنون ننگ است ما را تا به محشر، مرگ در بستر | حسین آمد به سوی کوفه تا مهمان ما باشد }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| امشب عجیب | {{ب| امشب عجیب خوشدلم از بوی کربلا | دارد حسین (ع) میوزد از سوی کربلا }} | ||
{{ب| بانگ علی(ع) دوباره مرا زنده کرده است | {{ب| بانگ علی (ع) دوباره مرا زنده کرده است | انگار زینب (س) است سخنگوی کربلا }} | ||
{{ب| زیباست کربلا همه در چشم کاروان | {{ب| زیباست کربلا همه در چشم کاروان | خون میچکد اگر چه ز گیسوی کربلا }} | ||
{{ب| آمد و | {{ب| آمد و بیتوجه ما دلشکسته رفت | شرمندهایم تا ابد از روی کربلا }} | ||
{{ب| غسلی در اشک کن و بیا جای صبر نیست | {{ب| غسلی در اشک کن و بیا جای صبر نیست | جاری است بر غبار زمین، جوی کربلا }} | ||
{{ب| بیهوده بر مزار | {{ب| بیهوده بر مزار زمان، های و هو نکن | جز هو نبود پشت هیاهوی کربلا }} | ||
{{ب| دارد حسین(ع) | {{ب| دارد حسین (ع) میشود امشب دلم که باز | دارد حسین میوزد از سوی کربلا }} | ||
{{ب| بر سفره تو هرچه که ماتـم | {{ب| بر سفره تو هرچه که ماتـم میآورند | در هفتخوان صابریات کـم میآورند }} | ||
{{ب| دل دادهای به منطق نازکتــرین خیال | {{ب| دل دادهای به منطق نازکتــرین خیال | هر قــدر هم دلایل محکم میآورند }} | ||
{{ب| پرونده شکفته زخـم مدینه را | {{ب| پرونده شکفته زخـم مدینه را | لبهات در دو صفحه فراهم میآورند }} | ||
{{ب| تو | {{ب| تو خیمهگاه ســوخته قلب زینبی | انفاس تو هوای محـــرم میآورند }} | ||
{{ب| | {{ب| رزمندهای و تا خود معــراج زخمها | یک ریــز در مصاف تو آدم میآورند }} | ||
{{ب| بر دوش | {{ب| بر دوش چشمهای تو حتی هنوز هـم | مجروح از خطوط مقـدم میآورند }} | ||
{{ب| حالا | {{ب| حالا فرشتهها به حسینیه دلــم | از زینبیه روزه مریــم میآورنــد }} | ||
{{ب| تا در سکوت روضه چشمت به پا شود | {{ب| تا در سکوت روضه چشمت به پا شود | وقتی تمام مرثیهها کـم میآورند }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| چو شب زد خیمه بر اردوی | {{ب| چو شب زد خیمه بر اردوی شنها | جهان نیزار خاموشی شد و خفت }} | ||
{{ب| به هر سو چلچراغی سبز پژمرد | {{ب| به هر سو چلچراغی سبز پژمرد | ز «الا» در بیابان نیزه بشکفت }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| زمین شد صفحه تفسیر قرآن | {{ب| زمین شد صفحه تفسیر قرآن | به خط سرخ مصباح الهدیها }} | ||
{{ب| | {{ب| نمیخواند کسی خط خدا را | به قرآن مبین کربلاها }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| به جا ماند از تمام | {{ب| به جا ماند از تمام باغها داغ | درختان تشنه از جو بازگشتند }} | ||
{{ب| به شوق گندم ری، اهل بابل | {{ب| به شوق گندم ری، اهل بابل | کدو رفتند و کندو بازگشتند }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| به طراری غروب از راه آمد | {{ب| به طراری غروب از راه آمد | ز خون خوب رویان چهره رنگین }} | ||
{{ب| زمان چون خنگ کوری لنگ | {{ب| زمان چون خنگ کوری لنگ میزد | به زیر بار آن نیهای سنگین }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| غریبانیم در بازار شامی | {{ب| غریبانیم در بازار شامی | که زنگی، روی رومی خوش ندارد }} | ||
{{ب| عجب مصری که یوسف را بها نیست | {{ب| عجب مصری که یوسف را بها نیست | که زالی نیست تا دوکی بیارد! }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| ز یوسف، پیرهن دزدند مردم | {{ب| ز یوسف، پیرهن دزدند مردم | که چشمانی زلیخایی ندارند }} | ||
{{ب| گهر ریز است خاک کوی دلدار | {{ب| گهر ریز است خاک کوی دلدار | گدایان میل بینایی ندارند }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| گدایان پاره نان دوست دارند | {{ب| گدایان پاره نان دوست دارند | نمیبینند آن سر در تنور است }} | ||
{{ب| سبو بر سنگ ساحل | {{ب| سبو بر سنگ ساحل میزند مست | نمیداند که دریا آب شور است }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| جهان مست است از خوابی | {{ب| جهان مست است از خوابی گرانسنگ | نمیداند که خواب ارزانفروشی است }} | ||
{{ب| در انبارند خیل | {{ب| در انبارند خیل مردهجانان | جهان بازار گرم جانفروشی است }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| بکوش ای جان و جانی دست و پا کن | {{ب| بکوش ای جان و جانی دست و پا کن | که جانان مشتری را دوست دارد }} | ||
{{ب| هر آن کاو نیم جانی دارد ای دوست | {{ب| هر آن کاو نیم جانی دارد ای دوست | چنین سوداگری را دوست دارد }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| مبادا در قمار جان ببازی | {{ب| مبادا در قمار جان ببازی | مبادا جان که دادی، تن بمانی }} | ||
{{ب| عزیز است این دو روز غم، مبادا | {{ب| عزیز است این دو روز غم، مبادا | ز یوسف، بند پیراهن بمانی }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| ظهر عاشورا تموم | {{ب| ظهر عاشورا تموم کائنات | خیره میشن به زمین کربلا }} | ||
{{ب| انگاری آسمونا حلقه میشن | {{ب| انگاری آسمونا حلقه میشن | برا سرخی نگین کربلا }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| شیعه مرتضی تا جونی داره | {{ب| شیعه مرتضی تا جونی داره | مونده قلدر و یاغی نمیشه }} | ||
{{ب| مرگه زندگی با ذلت برا ما | {{ب| مرگه زندگی با ذلت برا ما | اینه حرف کربلا تا همیشه }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| تو دل هر ذرهای یه رودخونهاس | {{ب| تو دل هر ذرهای یه رودخونهاس | که یزیدیا جلو اون وایسادن }} | ||
{{ب| ماها چون دور حسین خیمه زدیم | {{ب| ماها چون دور حسین خیمه زدیم | نمیخوان به بچههامون آب بِدن }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| مرگه زندگی با ذلت برا ما | {{ب| مرگه زندگی با ذلت برا ما | اینو حنجرای خونی میخونن }} | ||
{{ب| رمز سقاهامون، اسم عباسه | {{ب| رمز سقاهامون، اسم عباسه | اونا که فراتُ بستن بدونن }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| تا دمی که وارث خون حسین | {{ب| تا دمی که وارث خون حسین | مث ماه از ابر غیبت در بیاد }} | ||
{{ب| میسوزن تو دل ظلمت، مث شمع | {{ب| میسوزن تو دل ظلمت، مث شمع | تا که شب بشکنه و سحر بیاد }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==منابع== | ==منابع== |
نسخهٔ ۱۶ مهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۵:۴۵
علی محمد مؤدب، در سال 1355 شمسی در تربت جام متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.
زندگینامه
علی محمد مؤدب تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی ارشد الهیات از دانشگاه امام صادق (ع) ادامه داد. او مسئولیتهای زیادی برعهده داشته است. ایشان از سال 1382 تاکنون در روزنامه ابرار، هفتهنامه گلستان قرآن، ماهنامه فرهنگی-اجتماعی راه، مجله اندیشه صادق، مجله شعر، مجله سوره و چندین مجله و ماهنامه به عنوان دبیر ادبی و یا عضو هیئت تحریریه فعالیت داشته است. هماکنون مدیر مؤسسه فرهنگی-هنری شهرستان ادب است. وی در چند دوره جشنواره شعر جوان، شعر دفاع مقدس، شعر عاشورایی در سراسر کشور به عنوان داور حضور داشته است.
آثار علی محمد مؤدب
آثار علی محمد مؤدب عبارتند از: «عاشقانههای پسر نوح»، «همین قدر میفهمیدم از جنگ»، «مردههای حرفهای»، «الفهای غلط»، «عطر هیچ گلی نیست»، «دروغهای...»، «روضه در تکیه پروتستانها» و «کهکشان چهرهها»، گزیده غزل افغانستان به نام «درختان تبعیدی» و مقالات متعدد و مصاحبهها در نشریات کشور. وی در چندین کنگره شعری از جمله کتاب سال دفتر شعر جوان، کتاب سال حوزه هنری، جایزه ادبی قدس و... به عنوان برگزیده انتخاب شده است.
اشعار
سبو افتاد، او افتاد، ما ماندیم، واماندیم | روان شد خون او بر ریگ صحرا، رفت، جا ماندیم | |
فرو رفتیم تا گردن به سودای سرابی دور | به بوی گندم ری، در تنور کربلا ماندیم | |
رها بر نیزه تنهایمان، بیهوده پوسیدیم | به مرگی این چنین از کاروان نیزهها ماندیم | |
سبو او بود، سقا بود، دستی شعلهور بر موج | گِلی ناپخته و بیدست و پا ما، زیر پا ماندیم | |
گلویش را بریدند و بیابان محشر از ما بود | که چون خاری سمج در دیدگان مرتضی ماندیم | |
همیشه عصر عاشوراست، او پر بسته، ما هستیم | دریغا دیدهای روشن که وا بیند کجا ماندیم |
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد | که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد | |
سری گردن کشید از مرگ، قدر نیزهای روزی | که نامش آفتاب جان سرگردان ما باشد | |
لبش بر نیزه قرآن خواند تا ثقلین جمع آیند | لبش بر نیزه قرآن خواند تا قرآن ما باشد | |
چراغ چشمهایش زیر نعل اسبها میسوخت | که مصباح الهدای دیده حیران ما باشد | |
لب و دندان او را چوب زد دست ستم روزی | که طعم خیزران همواره با دندان ما باشد | |
کنون ننگ است ما را تا به محشر، مرگ در بستر | حسین آمد به سوی کوفه تا مهمان ما باشد |
امشب عجیب خوشدلم از بوی کربلا | دارد حسین (ع) میوزد از سوی کربلا | |
بانگ علی (ع) دوباره مرا زنده کرده است | انگار زینب (س) است سخنگوی کربلا | |
زیباست کربلا همه در چشم کاروان | خون میچکد اگر چه ز گیسوی کربلا | |
آمد و بیتوجه ما دلشکسته رفت | شرمندهایم تا ابد از روی کربلا | |
غسلی در اشک کن و بیا جای صبر نیست | جاری است بر غبار زمین، جوی کربلا | |
بیهوده بر مزار زمان، های و هو نکن | جز هو نبود پشت هیاهوی کربلا | |
دارد حسین (ع) میشود امشب دلم که باز | دارد حسین میوزد از سوی کربلا | |
بر سفره تو هرچه که ماتـم میآورند | در هفتخوان صابریات کـم میآورند | |
دل دادهای به منطق نازکتــرین خیال | هر قــدر هم دلایل محکم میآورند | |
پرونده شکفته زخـم مدینه را | لبهات در دو صفحه فراهم میآورند | |
تو خیمهگاه ســوخته قلب زینبی | انفاس تو هوای محـــرم میآورند | |
رزمندهای و تا خود معــراج زخمها | یک ریــز در مصاف تو آدم میآورند | |
بر دوش چشمهای تو حتی هنوز هـم | مجروح از خطوط مقـدم میآورند | |
حالا فرشتهها به حسینیه دلــم | از زینبیه روزه مریــم میآورنــد | |
تا در سکوت روضه چشمت به پا شود | وقتی تمام مرثیهها کـم میآورند |
چو شب زد خیمه بر اردوی شنها | جهان نیزار خاموشی شد و خفت | |
به هر سو چلچراغی سبز پژمرد | ز «الا» در بیابان نیزه بشکفت |
زمین شد صفحه تفسیر قرآن | به خط سرخ مصباح الهدیها | |
نمیخواند کسی خط خدا را | به قرآن مبین کربلاها |
به جا ماند از تمام باغها داغ | درختان تشنه از جو بازگشتند | |
به شوق گندم ری، اهل بابل | کدو رفتند و کندو بازگشتند |
به طراری غروب از راه آمد | ز خون خوب رویان چهره رنگین | |
زمان چون خنگ کوری لنگ میزد | به زیر بار آن نیهای سنگین |
غریبانیم در بازار شامی | که زنگی، روی رومی خوش ندارد | |
عجب مصری که یوسف را بها نیست | که زالی نیست تا دوکی بیارد! |
ز یوسف، پیرهن دزدند مردم | که چشمانی زلیخایی ندارند | |
گهر ریز است خاک کوی دلدار | گدایان میل بینایی ندارند |
گدایان پاره نان دوست دارند | نمیبینند آن سر در تنور است | |
سبو بر سنگ ساحل میزند مست | نمیداند که دریا آب شور است |
جهان مست است از خوابی گرانسنگ | نمیداند که خواب ارزانفروشی است | |
در انبارند خیل مردهجانان | جهان بازار گرم جانفروشی است |
بکوش ای جان و جانی دست و پا کن | که جانان مشتری را دوست دارد | |
هر آن کاو نیم جانی دارد ای دوست | چنین سوداگری را دوست دارد |
مبادا در قمار جان ببازی | مبادا جان که دادی، تن بمانی | |
عزیز است این دو روز غم، مبادا | ز یوسف، بند پیراهن بمانی |
ظهر عاشورا تموم کائنات | خیره میشن به زمین کربلا | |
انگاری آسمونا حلقه میشن | برا سرخی نگین کربلا |
شیعه مرتضی تا جونی داره | مونده قلدر و یاغی نمیشه | |
مرگه زندگی با ذلت برا ما | اینه حرف کربلا تا همیشه |
تو دل هر ذرهای یه رودخونهاس | که یزیدیا جلو اون وایسادن | |
ماها چون دور حسین خیمه زدیم | نمیخوان به بچههامون آب بِدن |
مرگه زندگی با ذلت برا ما | اینو حنجرای خونی میخونن | |
رمز سقاهامون، اسم عباسه | اونا که فراتُ بستن بدونن |
تا دمی که وارث خون حسین | مث ماه از ابر غیبت در بیاد | |
میسوزن تو دل ظلمت، مث شمع | تا که شب بشکنه و سحر بیاد |
منابع
طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 1080-1084.