کردوس بن زهیر تغلبی: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
| آثار = | | آثار = | ||
| نقش های برجسته | | نقش های برجسته=در روز عاشورا و در حمله اول پس از جنگی دلاورانه به شهادت رسید | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ ۱۱ اوت ۲۰۱۸، ساعت ۱۳:۲۴
کردوس بن زهیر تغلبی، فرزند زهیر بن حرث تغلبی است. تغلبی از تیره تغلِب بن وائل و از اعراب عدنانی شمال شبه جزیره است. آنان در کوفه زندگی می‌کردند. کردوس به همراه دو برادرش قاسط و مقسط، در روزهای چهارم و یا پنجم ماه محرم در کربلا به امام حسین (ع) پیوستند. پیوستن آنان شوری در دل یاران امام حسین (ع) انداخت.
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | کردوس بن زهیر تغلبی |
| خویشاوندان سرشناس | زهیر بن حرث تغلبی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | در روز عاشورا و در حمله اول پس از جنگی دلاورانه به شهادت رسید |
زندگینامه
کردوس از اصحاب و از فرماندهان جنگ‌های امام علی (ع) و از قهرمانان نبرد جمل، صفین و نهروان بود و پس از شهادت امام علی (ع) با امام حسن (ع) بیعت کرد و از یاوران آن حضرت بود. او مردی شجاع، فداکار، پاک‌باز و سوارکارانی رزم‌آزموده بود. [۱] در برخی منابع نام پدرش را عبدالله نوشته‌اند. [۲]
نقش در واقعه کربلا
کردوس به همراه دو برادرش، خیمه خود را در کنار خیمه ضرغامة بن مالک و کنانة بن عتیق هم قبیله خود بر پا کردند. هر پنج تن در روز عاشورا و در حمله اول پس از جنگی دلاورانه به شهادت رسیدند. بعضی از مورخین معتقدند که آنان شب عاشورا به امام پیوستند. کردوس در هنگام شهادت 50 سال سن داشت. در زیارت ناحیه مقدسه به آنان چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی قاسطٍ وَ کَرِشٍ ابنَی عَبدِاللهِ بنِ زُهَیرٍ التَّغلِبِیین“ نام کردوس، کرش نوشته شده است.
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 300-301.
پی نوشت
- ↑ ر.ک : رجال طوسی، ص79؛ اعیان الشیعه، ج1، ص612؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص113؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص223،200؛ بحار الانوار، ج45، ص72؛ اقبال الاعمال، ج3، ص79؛ انصار الحسین (ع)، ص119-120؛ معجم رجال الحدیث، ج18، ص323؛ تسمیه من قتل مع الحسین، شماره 37؛ ذخیرة الدارین، ص222؛ منهج المقال، ص344؛ ناسخ التواریخ، ج2، ص282؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج7، ص690.
- ↑ رجال طوسی، ص79.