شوذب بن عبدالله همدانی

شوذب بن عبدالله همدانی شاکری، اهل کوفه و از هم‌پیمانان عابس که‌ از غلامان‌ آزاد شده‌ خاندان‌ شاکری‌ بود.

شودب با مسلم بیعت کرد و به همراه عابس حامل نامه مسلم برای امام بود.

در روز عاشورا و پس از شهادت حنظله بن سعد شبامی، عابس به نزدش آمد و گفت: در دلت چه می‌گذرد؟ شوذب گفت من به همراه تو در راه فرزند پیامبر اکرم (ص) جهاد می‌کنم تا به شهادت برسم. عابس گفت: انتظار من هم از تو این بود. پس خدمت امام برویم تا تو را مانند دیگران از شهدا به حساب آورد و من نیز به سبب تو امتحان می‌شوم و امید به پاداش الهی در مصیبت تو دارم. اگر کسی نزدیک‌تر از تو با من بود، باز هم دوست داشتم او را پیش از خود به میدان بفرستم تا در مصیبت او مأجور شوم. پس شوذب جلو رفت و بر امام عرض سلام و ادب کرد و با اذن‌ امام‌ به‌ میدان‌ شتافت‌ و خالصانه و دلاورانه ‌جنگید تا کشته‌ شد.

شوذب مردی عابد، زاهد، مخلص، شناخته شده در کوفه و از شخصیت‌های شیعی و از با ارزش‌ترین و با نفوذترین آنان بود. هم‌چنین از نظر خلوص و پاکی و حماسه و شورانگیزی از بزرگ‌ترین انقلابیون شیعی به شمار می‌آمد. او راوی روایات، بابصیرت، رزم‌آور و شجاع، دشمن‌شناس، قهرمان نبردهای جمل، صفین و نهروان، حافظ و حامل احادیث امیرالمؤمنین علی (ع)، سوارکار، تیرانداز و نیزه‌اندازی ماهر بود.

مقام علمی و معرفتی او از مولایش عابس برتر بود، زیرا متقدم در تشیع بوده است. او به هنگام شهادت حدود 70 سال سن داشت. گاهی نام او سوید ذکر می‌شود.

در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی و عابس سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی عابِسِ بنِ اَبی شَبیبٍ الشّاکِرِی السَّلامُ عَلَی شَوذَبٍ مَولَی شاکِرٍ“

منبع

مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 366-367.