اجفر: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «به معناى چاه وسیع.نام منطقه‌اى در اطراف کوفه که آب و درخت داشته و قبلا از آن ب...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
به | {{جعبه اطلاعات منزلگاه | ||
| عنوان =اجفر | |||
| تصویر = | |||
| اندازه تصویر = | |||
| نام منزلگاه = | |||
| مسیر =[[مکه]] به [[کوفه]] | |||
| موقعیت = [[عربستان]] | |||
| قبل از = [[خزیمیه]] | |||
| پس از = [[فید]] | |||
| واقعه کربلا = | |||
| سایر =}}'''اَجفر''' یکی از منزلگاه‌هایی است که [[امام حسین(ع)]] در مسیر [[کوفه]] به [[کربلا]] از آن گذشته‌است. | |||
==معنا و مفهوم== | |||
اجفر به معنی چاه عمیق است. | |||
==موقعیت جغرافیایی== | |||
اجفر به [[کوفه]] نزدیک‌تر است. در این منطقه آب و درخت انبوه و فراوان و متعلق به «بنی ربوع» بوده‌است.<ref>معجم البلدان، ذیل واژه</ref> وجود قصر و مسجد، گواه آبادی و فراوانی در این منزل محسوب می‌شود. فاصله آن را تا مکه سی و شش فرسخ نوشته‌اند.{{مسیر حرکت امام حسین}} | |||
== وقایع == | |||
در این منزل امام حسین(ع)، [[عبدالله بن ابی مطیع]] دیدار کرد.<ref>جعفریان، اطلس شیعه، ۱۳۸۷ش، ص۶۶.</ref> طبری و شیخ مفید این دیدار را در کنار آبی از آب‌های عرب پس از حاجر و پیش از زرود دانسته‌اند.<ref>طبری، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۹۵؛ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۱؛ ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۴، ص۴۱.</ref> برخی از تاریخ نویسان نیز این دیدار را در نزدیکی مکه بیان نموده اند.<ref>ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۲۲.</ref> | |||
ابن اثیر ملاقات امام حسین(ع) و عبدالله بن مطیع را دو بار ذکر کرده است. او معتقد است امام اولین بار در مسیر مدینه و بار دوم پس از منزل حاجر با عبدالله دیدار کرده است.<ref>ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۷، ص۴۹۰.</ref> عبدالله وقتی از سفر امام به عراق اطلاع یافت، تلاش کرد او را از سفر منصرف کند و گفت: «اگر از بنی امیه آنچه در دست دارند، طلب کنی به خدا سوگند تو را می‌کشند و اگر چنین شد بعد از شما هیچ کس حرمتی نخواهد داشت».<ref>طبری، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۹۶-۳۹۵؛ ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۲۲؛ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۲.</ref> اما امام درخواست او را نادیده گرفت و به حرکت خود ادامه داد.<ref>طبری، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۹۶-۳۹۵؛ ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۲۲؛ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۲.</ref> | |||
==منابع== | |||
*''[[آینه داران آفتاب|آینه‌داران آفتاب، محمدرضا سنگری، نشر شرکت چاپ و نشر بین الملل، ج ۱، ص ۱۵۶]]'' | |||
==پی‌نوشت== | |||
[[رده:جغرافیا]] | |||
[[رده:مسیر حرکت امام حسین (ع)]] | |||
[[رده:مناطق]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۳۸
| اطلاعات جغرافیایی | |
|---|---|
| مسیر | مکه به کوفه |
| موقعیت | عربستان |
| قبل از | خزیمیه |
| پس از | فید |
| وقایع تاریخی | |
اَجفر یکی از منزلگاه‌هایی است که امام حسین(ع) در مسیر کوفه به کربلا از آن گذشته‌است.
معنا و مفهوم[ویرایش | ویرایش مبدأ]
اجفر به معنی چاه عمیق است.
موقعیت جغرافیایی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
اجفر به کوفه نزدیک‌تر است. در این منطقه آب و درخت انبوه و فراوان و متعلق به «بنی ربوع» بوده‌است.[۱] وجود قصر و مسجد، گواه آبادی و فراوانی در این منزل محسوب می‌شود. فاصله آن را تا مکه سی و شش فرسخ نوشته‌اند.
 دریای سرخ |
وقایع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در این منزل امام حسین(ع)، عبدالله بن ابی مطیع دیدار کرد.[۲] طبری و شیخ مفید این دیدار را در کنار آبی از آب‌های عرب پس از حاجر و پیش از زرود دانسته‌اند.[۳] برخی از تاریخ نویسان نیز این دیدار را در نزدیکی مکه بیان نموده اند.[۴]
ابن اثیر ملاقات امام حسین(ع) و عبدالله بن مطیع را دو بار ذکر کرده است. او معتقد است امام اولین بار در مسیر مدینه و بار دوم پس از منزل حاجر با عبدالله دیدار کرده است.[۵] عبدالله وقتی از سفر امام به عراق اطلاع یافت، تلاش کرد او را از سفر منصرف کند و گفت: «اگر از بنی امیه آنچه در دست دارند، طلب کنی به خدا سوگند تو را می‌کشند و اگر چنین شد بعد از شما هیچ کس حرمتی نخواهد داشت».[۶] اما امام درخواست او را نادیده گرفت و به حرکت خود ادامه داد.[۷]
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ معجم البلدان، ذیل واژه
- ↑ جعفریان، اطلس شیعه، ۱۳۸۷ش، ص۶۶.
- ↑ طبری، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۹۵؛ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۱؛ ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۴، ص۴۱.
- ↑ ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۲۲.
- ↑ ابن اثیر، الکامل، ۱۳۸۵ق، ج۷، ص۴۹۰.
- ↑ طبری، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۹۶-۳۹۵؛ ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۲۲؛ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۲.
- ↑ طبری، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۹۶-۳۹۵؛ ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۲۲؛ شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۲.