ام سلمه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
[[رده:افراد]] | [[رده:افراد]] | ||
[[رده:مرثیهسرا]] | [[رده:مرثیهسرا]] | ||
[[en:Umm Salama]] |
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۱۰
امسلمه هند دختر ابوامیه مخزومی | |
---|---|
زادروز |
|
درگذشت |
۶۲ ه.ق مدینه |
محل زندگی | حبشه، مدینه |
شناختهشده برای | همسران پیامبر (ص) |
لقب | امالمؤمنین |
دین | اسلام |
خویشاوندان | پیامبر اسلام (ص) |
ام سلمه، همسر گرامى رسول خدا (ص) و از سابقین در اسلام و از مهاجران به حبشه بود.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ام سلمه از زنان خردمند عصر خویش به شمار مىرفت. نامش هند بود. پس از بازگشت از حبشه، به مدینه هجرت کرد. شوهرش ابو سلمه در جنگ احد مجروح و سپس شهید شد. پیش از جنگ احزاب به همسرى پیامبر در آمد و سرپرستى فاطمۀ زهرا (س) را بر عهده گرفت.
چون حسین (ع) به دنیا آمد، ام سلمه عهدهدار نگهدارى او شد.[۱] امّ سلمه پس از رحلت رسول خدا (ص) همواره هوادار اهل بیت(ع) ماند و سالها بعد، از مخالفان سرسخت معاویه بود و طىّ نامهاى از برنامههاى معاویه در سبّ و لعن امیر المؤمنین (ع) انتقاد کرد.[۲]
او از راویان حدیث از پیامبر بود. حسین بن على (ع) پیش از سفر به کربلا، علم و سلاح پیامبر و ودایع امامت را به او سپرد تا از بین نرود. درخواست آنها نشانۀ امامت بود. او هم آنها را به امام سجاد (ع) تحویل داد.[۳] این، مکانت عظیم او را نزد اهل بیت مىرساند.
پس از واقعۀ کربلا، وى به عزادارى بر شهیدان کربلا پرداخت و بنى هاشم به تعزیت و تسلیت گویى او که تنها همسر بازماندۀ پیامبر بود، مىرفتند. ام سلمه در ۸۴ سالگى، چند سال پس از واقعۀ کربلا (به نقلى در سال ۶۲ قمری) درگذشت و در بقیع، مدفون شد. [۴]
نخستین مرثیه سرا در مدینه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در مدینه نخستین مرثیهسرا هم زمان با شهادت امام حسین(ع)، امسلمه بود. یعقوبی در این باره می نویسد: «نخستین ضجه زنندهای که در مدینه ضجهاش بلند شد امسلمه همسر رسول خدا بود. پیامبر خدا(ص) شیشهاي که در آن خاکی قرار داشت به ام سلمه دادهبود و فرموده بود که : «هرگاه این خاك تبدیل به خون تازه شودحسین(ع) کشته شدهاست» . روز عاشوراي سال ۶۱ هجري آن خاك تبدیل به خون تازه شد، و امسلمه با دیدن آن فریاد زد: «واحسـینا، و ابن رسول الله! واحسینا!» شیون و زاری امسلمه برای امام حسین(ع) به گونهای بود که به دنبال آن مدینه یکپارچه عزادار شد. [۵] زنان شیون کردند و در مدینه ولولهای شد که تا آن زمان شنیده نشدهبود. سال ۶۱ هجری سال حزن نامیده شد.[۶]
بر پایه گزارش دعائم الاسلام از امام صادق(ع) پس از واقعه عاشورا سه سال تمام بر آن حضرت مرثیه سرایی شد[۷] همچنین طبق گزارشی دیگر از شهادت آن حضرت تا مرگ ابن زیاد اهل بیت(ع) از عزا بیرون نیامدند[۸]
پوشیدن لباس سیاه در عزای سیدالشهدا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نخستین کسانی که در عزای اباعبدالله(ع) لباس سیاه بر تن کردند امسلمه همسر پیامبر و زنان بنی هاشم بودند.[۹]
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، قم، معارف، ج۱، ص ۵۸-۵۹.
- محمد محمدی ری شهری، فرهنگ نامه مرثیهسرایی و عزاداري سیدالشهداء علیه السلام، نشر مشعر، ص ۱۴-۱۵
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ بحار الأنوار،ج ۴۳،ص ۲۴۵.
- ↑ دائرة المعارف تشیع،واژۀ «امّ سلمه».
- ↑ بحار الأنوار،ج ۲۶،ص ۲۰۹،اصول کافى،ج ۱،ص ۲۳۵،اثبات الهداة،ج ۵،ص۲۱۶.
- ↑ دایرة المعارف تشیّع.
- ↑ تاریخ یغوبی، ج ۲، ص ۲۴۵
- ↑ مقتل الحسین خوازمی، ج ۲، ص۴۰؛ التذکره، قرطبی، ج ۲، ص ۴۵۳
- ↑ دعائم الاسلام، ج ۱، ۲۲۷
- ↑ کامل الزیارات، ص ۱۶۷، ح ۲۱۹
- ↑ المحاسن، ج ۲، ص ۱۹۵، ح ۱۵۶۴