چاووشی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «چاووش و چاووشی (چاووشی خوانی یا چاووش خوانی)، خواندن اشعار مذهبی همراه با آوا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
چاووش و چاووشی (چاووشی خوانی یا چاووش خوانی)، خواندن اشعار مذهبی همراه با آواز در پیشاپیش زائران خانه خدا، عتبات عالیات و مشهد، به ویژه به هنگام مشایعت و استقبال از آنان. واژه چاوش یا چاووش 2، ترکی (کاشغری، 307/1) و بر گرفته از چاو به معنی اعلان و خطاب است (معین، فرهنگ...، ذیل چاوش، نیز، حاشیه بر...، 617/2، دایرةالمعارف...، 792/1). این واژه در لغت نامه ها به معنای نقیب سپاه و لشکر و قافله، مهتر (کاشغری، همانجا؛ برهان...، 617/2؛ نیز نکـ: محمد بن منور، 387)، رئیس تشریفات (معین، همانجا؛ El2 ذیل چاوش)، نقیب و نگهبان کاروان (سعدی، 328؛ نیز نک: لغت نامه، ذیل چاوش) آمده است. چاووش یا چاوش در عربی به صورت جاویش و شاویش ('Ef، همانجا؛ لین، 440) آمده است. این واژه را در ورزقان (واقع در استان آذربایجان شرقی) چوووش (انجوی، 100/2)، در بوشهر چوشی، و در سروستان جوش خونی می گویند (شریفیان، 63؛ همایونی، 413؛ حمیدی، بشـ). چاووش عنوان کسی بوده که سفرهای زیارتی به مکه، عتبات عالیات و مشهد را اعلام می کرده، و مردم را برای شرکت در این گونه سفرها بر می انگیخته، و خود نیز غالبا از آغاز تا باز گشت زائران از اماکن مقدس همراه و راهنمای آنان بوده است.
'''چاووشی''' (چاووش، چاووشی‌خوانی یا چاووش‌خوانی)، خواندن اشعار مذهبی همراه با آواز در پیشاپیش زائرانِ خانۀ خدا، [[عتبات عالیه|عتبات عالیات]] و مشهد، به ویژه به هنگام مشایعت و استقبال از آنان.
چاووشی به مجموعه اشعاری گویند که در منقبت پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار(ع) (مدیحه)، مصائب ایشان (مرثیه)، معجزات و کرامات آنان و وصف زیارتگاههای مقدس است. اشعار چاووش خوانی در بوشهر به صورت دو بیتی است (شریفیان، 65). چاووش اشعار چاووشی را چنان با شور و هیجان، و گاه سوز و گداز می خواند که شوق زیارت را در دل هر شنونده بر می انگیزاند. چاووش خوان این اشعار را با در نظر گرفتن مقام و منزلت صاحب مزار و زیارتگاه در طول سفر زیارتی ادامه می دهد (عناصری، 135؛ شهری، 447 / 3 ، فقیهی، 305؛ برای آگاهی از برخی اشعار چاووشی، نک: حمیدی، بش ؛ عناصری، 140، 145، 149 ،154 ،169).
[[پرونده:پیشروی کاروان، تهران 1303.jpg|بندانگشتی|پیشروی کاروان، تهران 1303]]
==معنا==
واژۀ چاوش یا چاووش، ترکی<ref>کاشغری، 1 /307.</ref> و برگرفته از چاو به معنی اعلان و خطاب است.<ref>معین، فرهنگ...، ذیل چاوش، نیز حاشیه بر...، 2 /617؛ دایرةالمعارف...، 1 /792.</ref> این واژه در لغت‌نامه‌ها به معنای نقیب سپاه و لشکر و قافله، مهتر<ref>کاشغری، همانجا؛ برهان...، 2 /617؛ نیز نک : محمد بن منور، 387.</ref>، رئیس تشریفات<ref>معین، همانجا؛ EI2، ذیل چائوش4.</ref>، نقیب و نگهبان کاروان<ref>سعدی، 328؛ نیز نک : لغت‌نامه...، ذیل چاوش.</ref> آمده است. چاووش یا چاوش در عربی به صورت جاویش و شاویش<ref>EI2، همانجا؛ لین، 440.</ref> آمده است. این واژه را در ورزقان<ref>واقع در استان آذربایجان شرقی.</ref> چوووش<ref>انجوی، 2 /100.</ref>، در بوشهر چوشی، و در سروستان چوش خونی می‌گویند.<ref>شریفیان، 63؛ همایونی، 413؛ حمیدی، بش‌.</ref> چاووش عنوان کسی بوده که سفرهای زیارتی به مکه، عتبات عالیات و مشهد را اعلام می‌کرده، و مردم را برای شرکت در این‌گونه سفرها برمی‌انگیخته، و خود نیز غالباً از آغاز تا بازگشت زائران از اماکن مقدس همراه و راهنمای آنان بوده است.


چاووشی به مجموعۀ اشعاری گویند که در منقبت پیامبر اکرم (ص) و ائمۀ اطهار (ع) (مدیحه)، مصائب ایشان (مرثیه)، معجزات و کرامات آنان و وصف زیارتگاه‌های مقدس است. اشعار چاووش‌خوانی در بوشهر به صورت دوبیتی است.<ref>شریفیان، 65.</ref> چاووشْ اشعار چاووشی را چنان با شور و هیجان، و گاه سوز و گداز می‌خواند که شوق زیارت را در دل هر شنونده برمی‌انگیزاند. چاووشْ‌خوان این اشعار را با در نظر گرفتن مقام و منزلت صاحب مزار و زیارتگاه در طول سفر زیارتی ادامه می‌دهد.<ref>عناصری، 135؛ شهری، 3 /447؛ فقیهی، 305؛ برای آگاهی از برخی اشعار چاووشی، نک : حمیدی، بش ؛ عناصری، 140، 145، 149، 154، 169.</ref>


همراه اشعار مذهبی، اشعاری هم درباره دشواریهای راههای مصائب سفر و سختگیری مرزبانها به هنگام ورود به سرزمینهای مقدس می خوانند (انجوی، 100 / 2 ). برخی از اشعار حاوی اطلاعات جغرافیایی، فرهنگی و زبانی است که می توان از آنها در بررسی سنتهای مردم، چگونگی راهها و منزلگاهها و برخی ویژگیهای دیگر فرهنگی بهره برد (ایرانیکا، ذیل چاوش؛ فرهنگ نامه ، 503/2). اشعار چاووشی در مجموعه ای از «چاووشی نامه»ها جمع آوری و تنظیم شده اند. سرایندگان این اشعار غالب گمنام و ناشناس‌اند و گاه فقط نامی از نسخه برداران و تکثیر کنندگان آنها برده شده است (حمیدی، بش ؛ عناصری، 145؛ نیز نک: ایرانیکا، همانجا). این اشعار عامیانه، کوتاه و بیشتر فاقد وزن و قافیه اند و به سبب نداشتن اطلاعات ادبی کافی سرایندگان، اشتباهات لغوی، ادبی و دستوری بسیاری در آنها دیده می شود. برخی از چاووشان نیز خود قریحه شاعری داشتند و شعر میسرودند و گاهی بنابر سلیقه خود ابیاتی از اشعار می کاستند یا به آن می افزودند؛ از این رو، اشعار چاووشی را نمی توان به سراینده واحدی منتسب کرد (عناصری، 137، 144-145؛ فرهنگ نامه، همانجا).
همراه اشعار مذهبی، اشعاری هم دربارۀ دشواری‌های راه‌ها، مصائب سفر و سختگیری مرزبان‌ها به هنگام ورود به سرزمین‌های مقدس می‌خوانند.<ref>انجوی، 2 /100.</ref> برخی از اشعار حاوی اطلاعات جغرافیایی، فرهنگی و زبانی است که می‌توان از آنها در بررسی سنت‌های مردم، چگونگی راه‌ها و منزلگاه‌ها و برخی ویژگی‌های دیگر فرهنگی بهره برد.<ref>ایرانیکا، ذیل چاوش1؛ فرهنگ‌نامه...، 2 /503.</ref>
یکی از کهن ترین اسناد درباره چاووشی از اواخر دوره قاجار و مربوط به زوار آبادی زفره (از توابع اصفهان است که محمدعلی رجائی زفره ای (د 1361 ق) آن را نقل کرده است. در این چاووشی نامه که مخصوص «شبگیر کردن» (سحرخیزی) زائران و
[[پرونده:چاووشی خوانی - حسن آباد جرقویه.jpg|بندانگشتی|چاووشی خوانی- حسن آباد جرقویه]]
اشعار چاووشی در مجموعه‌ای از «چاووشی‌نامه»ها جمع‌آوری و تنظیم شده‌اند. سرایندگان این اشعار غالباً گمنام و ناشناس‌اند و گاه فقط نامی از نسخه‌برداران و تکثیرکنندگان آنها برده شده است.<ref>حمیدی، بش ؛ عناصری، 145؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> این اشعار عامیانه، کوتاه و بیشتر فاقد وزن و قافیه‌اند و به سبب نداشتن اطلاعات ادبی کافی سرایندگان، اشتباهات لغوی، ادبی و دستوری بسیاری در آنها دیده می‌شود. برخی از چاووشان نیز خود قریحۀ شاعری داشتند و شعر می‌سرودند و گاهی بنابر سلیقۀ خود ابیاتی از اشعار می‌کاستند یا به آن می‌افزودند؛ از این‌ رو، اشعار چاووشی را نمی‌توان به سرایندۀ واحدی منتسب کرد.<ref>عناصری، 137، 144-145؛ فرهنگ‌نامه، همانجا.</ref>


_
==کارکرد چاووشی==
آماده بودن حرکت از منزلگاهی به منزلگاهی دیگر است، برخی اسباب و وسایل مورد نیاز زائران در آن زمان در متن اشعار آمده است (نک: رجایی، 406-405).
یکی از کهن‌ترین اسناد دربارۀ چاووشی از اواخر دورۀ قاجار و مربوط به زوّارآبادی زفره (از توابع اصفهان) است که محمدعلی رجائی زفره‌ای (د 1361ق) آن را نقل کرده است. در این چاووشی‌نامه که مخصوص «شبگیر کردن» (سحرخیزی) زائران و آماده بودن حرکت از منزلگاهی به منزلگاهی دیگر است، برخی اسباب و وسایل مورد نیاز زائران در آن زمان در متن اشعار آمده است.<ref>نک : رجایی، 405-406.</ref>
چاووش برای باخبر کردن مردم از سفر زیارتی، ابتدا علم خود را سر گذرها و مکانهای پر رفت و آمد مانند سقاخانه و مسجد نصب می کرد و یا آن را بر دوش می گرفت و سواره یا پیاده در محله ها و کویها گشت می زد و با خواندن اشعاری شوق انگیز در وصف زیارتگاه مورد نظر، سفری روحانی را به مشتاقان بشارت میداد (عناصری، 134؛ او بن، 18-17؛ حمیدی، بشـ ؛ نیز نک: ایرانیکا، همانجا). در بوشهر چاووش خوانی در خانه زائران، از چند شب پیش از مسافرت شروع می شود و در این ایام تابی در جلو در خانه آنان می بندند (شریفیان، 63-64، حاشیة 2). پس از پایان اعمال و مناسک زیارت، چاووشها معمولا زودتر به شهرها و محلهای خود باز می گردند تا خبر سلامتی زائران را به خانواده هایشان برسانند (فقیهی، 308؛ طوفان، 153) و مژدگانی دریافت کنند (آلمانی، 183؛ او بن، همانجا). در گذشته چاوو شان کاروانهای حج در کشور مصر نیز چنین روشی داشتند (لین، همانجا). چاووشان کاروان زائران مشهد معمولا با اعلان خبر نزدیک شدن به مرقد مطهر حضرت رضا(ع) در تپه «سلام» و رؤیت گنبد مقدس حضرت از زائران مژدگانی دریافت می کردند (طباطبایی، 466).
گاهی از چاووشان محلی که در واقع ذاکران و پامنبری خوانان بودند، برای استقبال از زائران و برانگیختن شور و حال سفر در و آنها دعوت می کردند (همو، 463؛ عناصری، همانجا). برخی از چاووشی خوانان مسئولیت امنیت کاروان و راهنمایی زائران را در سفر به شهرهای زیارتی بر عهده داشتند و آنان را در راه همراهی می کردند و برخی دیگر فقط وظیفة چاووشی کاروان را عهده دار بودند (طباطبایی، 463-464، 466).
چاووشان اگر سید بودند، شالی سبز به گردن می بستند و اگر سید نبودند، شالی سیاه به دور سینه خود حمایل می کردند. هر چاووشی خوان علمی سه گوش به رنگ سبز یا سرخ داشت که بر روی آن معمولا تصویر زیارتگاه و یا اشعاری مناسب نگاشته شده بود (عناصری، 136؛ میرفخرایی، 26؛ نیز تک : ایرانیکا، همانجا).
از ویژگیهای چاووش، داشتن صدای گرم، قوی و خوش، و برخورداری از هنر بدیهه خوانی و حافظه ای نیرومند، و آشنایی با راهها، منزلگاهها و زیارتگاهها و مراسم و مراحل سفر بود. چاووش این حرفه را از نوچگی و با روخوانی چاووشی نامه ها، حفظ آنها و هم آوایی با چاو و شان پیش کسوت آغاز می کرد تا بتواند علم دار شود (عناصری، آلمانی، همانجاها). چاووش باید به تقوا، پاکی و صداقت شهرت داشته باشد تا سخنش بر دل نشیند (عناصری، 136، 145). چاووشان با یکدیگر رقابت داشتند و با انتخاب و خواندن اشعار در محل و مواقع مناسب بر یکدیگر پیشی می گرفتند و از این طریق برخی از ایشان می توانستند مسئولیت چاووشی خوانی محله ای را به خود اختصاص دهند (همو، 169).
در برخی از خانواده ها کار چاووش خوانی موروثی بود و چاووشان این کار را به فرزندان خود می سپردند و افزون بر آن به پرورش نوچه های شیرین زبان نیز می پرداختند (همانجا؛ شریعت زاده، 413). چاووشان به جز چاووش خوانی در مساجد آذان می گفتند، در مراسم سوگواری مرثیه می خواندند، در مجالس عروسی مداحی می کردند و در تعزیه ها در نقش چاووش، چاووش خوانی می کردند (عناصری، 136-137؛ همایونی، 216؛ نیز نکـ: شریفیان، 68). چاووشان حضرت ابراهیم(ع)، بلال حبشی، مقبل و بشیر را از پیران صنف خود می دانستند (محجوب، 1075/2).
شیوه چاووشی بیشتر تک خوانی بود و گاه توچه ها در سؤال و جوابهایی منظوم با چاووش هم آوایی می کردند و بدرقه کنندگان و زائران به آنان می پیوستند و هم سرایی می کردند (حمیدی، بشـ ؛ عناصری، 136، 154؛ میرفخرایی، نیز ایرانیکا، همانجاها). لحن آواز چاووش با توجه به نوع شعر (مدیحه- مرثیه) متفاوت بود. چاووشی خوان به هنگام خواندن اشعار وصفی، لحنی موزون و شوق انگیز، و در اشعار رثایی صوتی محزون داشت که اثراتی از تراژدی و ویژگیهای دراماتیک در آن احساس می شد (عناصری، 154 ،137).
نوچگان گاه از چاووش پیش کسوت در خواست می کردند تا به آنها اجازه دهد که ابیات آغازین شعری را در پیشاپیش کاروان بخوانند و او را همراهی کنند (یوسفی، 8؛ نیز نکـ: ایرانیکا، همانجا). در پایان هر بیت یا بند، چاووش از حاضران طلب صلوات می کرد (حمیدی، بشـ؛ جهانگیری، 313).
در برخی از مناطق کویری ایران، به ویژه در خراسان و سمنان گونه ای چاووشی، به هنگام سوگواریهای شهادت امام حسین (ع) در ایام محرم اجرا می شد. اشعار این چاووشی ارتباطی با زیارت نداشت و بیانگر حرکت کاروان امام حسین (ع) به کربلا بود. در بیرجند با نزدیک شدن سالروز ورود اهل بیت (ع) به کربلا، چاووش خوانی می شد و به این طریق مردم را از نزدیک شدن این روز و رسم علم بندان باخبر می کردند. در این مراسم اسپند دود می کردند و چاووش، چاووشی می خواند. اخیرا در بیرجند یک روز پیش از ماه محرم علم می بندند، سپس در حسینیه روضه خوانی می کنند و هم زمان با چاووشی همه مردم در حسینیه جمع می شوند (مردم نگاری، 38- 39). در فیروزآباد میبد، هم زمان با ایام عاشورا مردم نخل بر می دارند و می گردانند و در همان حال یک چاووش در درون نخل، در فواصل نوحه خوانیها اشعار چاووشی می خواند (بلوکباشی، 70-72). در


چاووش برای باخبر کردن مردم از سفر زیارتی، ابتدا عَلَم خود را سر گذرها و مکان‌های پررفت‌وآمد مانند سقاخانه و مسجد نصب می‌کرد و یا آن را بر دوش می‌گرفت و سواره یا پیاده در محله‌ها و کوی‌ها گشت می‌زد و با خواندن اشعاری شوق‌انگیز در وصف زیارتگاه مورد نظر، سفری روحانی را به مشتاقان بشارت می‌داد.<ref>عناصری، 134؛ اوبن، 17-18؛ حمیدی، بش ؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> در بوشهر چاووش‌خوانی در خانۀ زائران، از چند شب پیش از مسافرت شروع می‌شود و در این ایام تابی در جلو در خانۀ آنان می‌بندند.<ref>شریفیان، 63-64، حاشیۀ 2.</ref> پس از پایان اعمال و مناسک زیارت، چاووش‌ها معمولاً زودتر به شهرها و محل‌های خود باز می‌گردند تا خبر سلامتی زائران را به خانواده‌‌هایشان برسانند<ref>فقیهی، 308؛ طوفان، 153.</ref> و مژدگانی دریافت کنند.<ref>آلمانی، 183؛ اوبن، همانجا.</ref> در گذشته چاووشان کاروان‌های حج در کشور مصر نیز چنین روشی داشتند.<ref>لین، همانجا.</ref> چاووشانِ کاروان زائران مشهد معمولاً با اعلان خبر نزدیک شدن به مرقد مطهر حضرت رضا(ع) در تپۀ «سلام» و رؤیت گنبد مقدس حضرت از زائران مژدگانی دریافت می‌کردند.<ref>طباطبایی، 466.</ref>


گاهی از چاووشان محلی که در واقع ذاکران و پامنبری‌خوانان بودند، برای استقبال از زائران و برانگیختن شور و حال سفر در آنها دعوت می‌کردند.<ref>همو، 463؛ عناصری، همانجا.</ref> برخی از چاووشی‌خوانان مسئولیت امنیت کاروان و راهنمایی زائران را در سفر به شهرهای زیارتی برعهده داشتند و آنان را در راه همراهی می‌کردند و برخی دیگر فقط وظیفۀ چاووشی کاروان را عهده‌دار بودند.<ref>طباطبایی، 463-464، 466.</ref>


_
چاووشان اگر سید بودند، شالی سبز به گردن می‌بستند و اگر سید نبودند، شالی سیاه به دور سینۀ خود حمایل می‌کردند. هر چاووشی‌خوان عَلَمی سه‌گوش به رنگ سبز یا سرخ داشت که بر روی آن معمولاً تصویر زیارتگاه و یا اشعاری مناسب نگاشته شده بود.<ref>عناصری، 136؛ میرفخرایی، 26؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref>


==ویژگی‌های چاووشی==
از ویژگی‌های چاووش، داشتن صدای گرم، قوی و خوش، و برخورداری از هنر بدیهه‌خوانی و حافظه‌ای نیرومند، و آشنایی با راه‌ها، منزلگاه‌ها و زیارتگاه‌ها و مراسم و مراحل سفر بود. چاووش این حرفه را از نوچگی و با روخوانی چاووشی‌نامه‌‌ها، حفظ آنها و هم‌آوایی با چاووشان پیش‌کسوت آغاز می‌کرد تا بتواند علم‌دار شود.<ref>عناصری، آلمانی، همانجاها.</ref> چاووش باید به تقوا، پاکی و صداقت شهرت داشته باشد تا سخنش بر دل نشیند.<ref>عناصری، 136، 145.</ref> چاووشان با یکدیگر رقابت داشتند و با انتخاب و خواندن اشعار در محل و مواقع مناسب بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند و از این طریق برخی از ایشان می‌توانستند مسئولیت چاووشی‌خوانی محله‌ای را به خود اختصاص دهند.<ref>همو، 169.</ref>


شبهای شهادت امام حسن و امام حسین (ع) و در مراسم «شمع و چراغ» در تکیه بیدآباد شاهرود یک نفر چاووش پس از خواندن دعا، اشعاری مربوط به واقعه کربلا از محتشم کاشانی در رثای شهیدان می خواند و حاضران در انتهای هر بند از اشعار صلوات می فرستند (شریعت زاده، 413-409). در گیلان چاووشی همراه با گروه کرنا نوازان اجرا می شده است (نصری اشرفی، 109).
در برخی از خانواده‌ها کار چاووش‌خوانی موروثی بود و چاووشان این کار را به فرزندان خود می‌سپردند و افزون بر آن به پرورش نوچه‌های شیرین‌زبان نیز می‌پرداختند.<ref>همانجا؛ شریعت‌زاده، 413.</ref> چاووشان به جز چاووش‌خوانی در مساجد اذان می‌گفتند، در مراسم سوگواری مرثیه می‌خواندند، در مجالس عروسی مداحی می‌کردند و در تعزیه‌ها در نقش چاووش، چاووش‌خوانی می‌کردند.<ref>عناصری، 136-137؛ همایونی، 216؛ نیز نک : شریفیان، 68.</ref> چاووشانْ حضرت ابراهیم(ع)، بلال حبشی، مقبل و بشیر را از پیران صنف خود می‌دانستند.<ref>محجوب، 2 /1075.</ref>
چاووشی از مقاماتِ سازی و آوازی در موسیقی ایران است که با اتکا به آهنگ، موسیقی و آوای تعزیه در موسیقی محلی برخی از مناطق از جمله مازندران جایگاهی دارد (همو، 102).
پیشینه تاریخی: از پیشینه چاووشی اطلاع صحیحی در دست نیست. برخی از محققان با توجه به سرودهای اهل بخارا در سوگ سیاوش و زیارت سالانه مغان از مزار او (نرشخی، 28)، سابقه چاووشی را در پیش از اسلام می جویند ( فرهنگ نامه 503/2؛ نیز نکـ: ایرانیکا، همانجا). اما برخی سابقه آن را به صدر اسلام می برند و با نقل این روایت که امام زین العابدین (ع) (امام سجاد) بشیر نامی را که صدایی خوش و در شاعری طبعی شیوا داشت، مأمور کرد تا مردم مدینه را از شهادت امام حسین (ع) باخبر کند و با خواندن اشعار خود آنها را به استقبال از کاروان اهل بیت (ع) برانگیزاند، آن را نوعی چاووشی خوانی دانسته و گفته اند که از آن زمان نوعی چاووش خوانی به نام «بانگ عزا» یا «بانگ ماتم» شکل یافت.  


شیوۀ چاووشی بیشتر تک‌خوانی بود و گاه نوچه‌ها در سؤال و جواب‌هایی منظوم با چاووش هم‌آوایی می‌کردند و بدرقه‌کنندگان و زائران به آنان می‌پیوستند و هم‌سرایی می‌کردند.<ref>حمیدی، بش ؛ عناصری، 136، 154؛ میرفخرایی، نیز ایرانیکا، همانجاها.</ref> لحن آواز چاووش با توجه به نوع شعر (مدیحه-مرثیه) متفاوت بود. چاووشی‌خوان به هنگام خواندن اشعار وصفی، لحنی موزون و شوق‌انگیز، و در اشعار رثایی صوتی محزون داشت که اثراتی از تراژدی و ویژگی‌های دراماتیک در آن احساس می‌شد.<ref>عناصری، 137، 154.</ref>


نوچگان گاه از چاووشِ پیش‌کسوت درخواست می‌کردند تا به آنها اجازه دهد که ابیات آغازین شعری را در پیشاپیش کاروان بخوانند و او را همراهی کنند.<ref>یوسفی، 8؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> در پایان هر بیت یا بند، چاووش از حاضران طلب صلوات می‌کرد.<ref>حمیدی، بش؛ جهانگیری، 313.</ref>


در برخی از مناطق کویری ایران، به‌ویژه در خراسان و سمنان گونه‌ای چاووشی، به هنگام سوگواری‌های شهادت امام حسین(ع) در ایام محرم اجرا می‌شد. اشعار این چاووشی ارتباطی با زیارت نداشت و بیانگر حرکت کاروان امام حسین(ع) به کربلا بود. در بیرجند با نزدیک شدن سالروز ورود اهل بیت(ع) به کربلا، چاووش‌خوانی می‌شد و به این طریق مردم را از نزدیک شدن این روز و رسم علم‌بندان باخبر می‌کردند. در این مراسم اسپند دود می‌کردند و چاووش، چاووشی می‌خواند. اخیراً در بیرجند یک روز پیش از ماه محرم عَلَم می‌بندند، سپس در حسینیه روضه‌خوانی می‌کنند و هم‌زمان با چاووشی همۀ مردم در حسینیه جمع می‌شوند.<ref>مردم‌نگاری...، 38- 39.</ref> در فیروزآبادِ میبد، هم‌زمان با ایام عاشورا مردم نخل برمی‌دارند و می‌گردانند و در همان حال یک چاووش در درون نخل، در فواصل نوحه‌خوانی‌ها اشعار چاووشی می‌خواند.<ref>بلوکباشی، 70-72.</ref> در شب‌های شهادت امام حسن و امام حسین(ع) و در مراسم «شمع و چراغ» در تکیۀ بیدآباد شاهرود یک نفر چاووش پس از خواندن دعا، اشعاری مربوط به واقعۀ کربلا از محتشم کاشانی در رثای شهیدان می‌خواند و حاضران در انتهای هر بند از اشعار صلوات می‌فرستند.<ref>شریعت‌زاده، 409-413.</ref> در گیلان چاووشی همراه با گروه کرنا نوازان اجرا می‌شده است.<ref>نصری اشرفی، 109.</ref>


چاووشی از مقاماتِ سازی و آوازی در موسیقی ایران است که با اتکا به آهنگ، موسیقی و آوای تعزیه در موسیقی محلی برخی از مناطق ازجمله مازندران جایگاهی دارد.<ref>همو، 102.</ref>


==پیشینۀ تاریخی==
از پیشینۀ چاووشی اطلاع صحیحی در دست نیست. برخی از محققان با توجه به سرودهای اهل بخارا در سوگ سیاوش و زیارت سالانۀ مغان از مزار او (نرشخی، 28)، سابقۀ چاووشی را در پیش از اسلام می‌جویند.<ref>فرهنگ‌نامه، 2/503؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> اما برخی سابقۀ آن را به صدر اسلام می‌برند و با نقل این روایت که امام زین‌العابدین(ع) (امام سجاد) بشیر نامی را که صدایی خوش و در شاعری طبعی شیوا داشت، مأمور کرد تا مردم مدینه را از شهادت امام حسین(ع) باخبر کند و با خواندن اشعار خود آنها را به استقبال از کاروان اهل بیت(ع) برانگیزاند، آن را نوعی چاووشی‌خوانی دانسته و گفته‌اند که از آن زمان نوعی چاووش‌خوانی به نام «بانگ عزا» یا «بانگ ماتم» شکل یافت. در زمان حکومت ترکان بر ایران این نوع بانگ عزا «چاووش عزا» نامیده می‌شد.<ref>جاوید، 24.</ref> شاید این رسم از دورۀ صفویه<ref>907- 1148ق.</ref> همراه با رسمی شدن مذهب تشیع و آزادی بیشتر مردم در اجرای مراسم مذهبی، در سفرهای زیارتی که شکل عمومی یافته بود، مرسوم شده، و در دورۀ قاجار به اوج خود رسیده باشد.<ref>ادیب‌الملک، 39؛ پولاک، 230؛ حمیدی، بش‌.</ref> در دورۀ قاجار چاووشی را مرثیه نیز می‌نامیدند.<ref>پولاک، همانجا.</ref>


==چاووش و چاووشی در موسیقی==
چاووش‌خوانی عبارت است از مشایعت و یا پیشواز زائران اماکن مقدس توسط چاووش‌خوان، با لحن آوازی که از جوهرۀ موسیقی ردیفی برخوردار است وبا متر آزاد و عموماً در چهارگاه وگاهی در مایۀ نیشابورک خوانده می‌شود.<ref>نک : شریفیان، 65؛ نصری اشرفی، تحقیقات.</ref>
[[پرونده:اولین همایش ملی چاووشی خوانی یزد.jpg|بندانگشتی|اولین همایش ملی چاووشی خوانی یزد]]
گزارش الئاریوس<ref>ص 451.</ref>، دبیر اول سفارت آلمان در ایران، حاکی از مسائل مهمی در رابطه با چاووشان و وظایف آنان است، ازجمله اینکه اصطلاح و موضوع چاووش در قفقاز عصر صفویه معمول و متداول بوده است و مهم‌تر اینکه چاووشان در منطقۀ مذکور با آوازی مخصوص به استقبال میهمانان حکومتی شتافته، و یا آنان را بدرقه می‌نموده‌اند؛ موضوعی که در عصر افشاریه و پس از آن به مسئولیتی حکومتی و تثبیت‌شده برای چاووشان انجامیده، و رفته‌رفته زمینۀ وظیفه‌ای عمومی‌تر برای چاووشان، یعنی آوازخوانی و مشایعت زوار اماکن مقدس را فراهم ساخته است. او در بخشی از این گزارش می‌نویسد:


«... کمی بعد دستۀ موزیک از نواختن دست کشیده و یک نفر که او را چاووش می‌گفتند، در جلو راه افتاد و شروع به خواندن اشعاری کرد. در فاصلۀ یک ربع میلی شماخی در حدود دو هزار نفر با پای پیاده (که غالب آنها از اهالی ارضی و مسیحی شهر بودند) با 5 پرچم که میله‌های بلندی داشت و 5 مرد قوی‌هیکل آنها را حمل می‌کردند، به استقبال آمدند. آنها سازهایی عبارت از نی، سنج (دو سینی برنزی که آنها را به هم می‌کوفتند) و آلات موسیقی دیگری -که نتوانستیم آنها را ببینیم- می‌نواختند و با آهنگ شاد به ما خوشامد می‌گفتند» مهتر<ref>کاشغر


گزارش سیاح مشهور، جیمز موریه، حاکی از برخی اضافات در تظاهرات و حرکات چاووشان و گرایش‌های آیینی در آن، به‌ویژه استفاده از کوس و نقاره، و مهم‌تر از آن تثبیت و عمومیت حضور چاووشان در کاروان‌های زیارتی است. او می‌نویسد:


«در روز فیروز و ساعتی سعد اندوز، چاووشان از هر گوشه و کنار، با آهنگ کوس و نقاره آوازۀ الرحیل الرحیل درانداختند و ما بامدادی پگاه از دروازۀ طاوقچی بیرون شدیم» .


همین مؤلف بار دیگر بر آوازخوانی رثایی و نقاره‌زنی چاووشان در بدرقۀ زائران امام هشتم شیعیان‌(ع) در مسجد شاه‌ عبدالعظیم اشاره کرده، و نوشته است:


«ما و اهل قافله نیز پس از ادای نماز آدینه در مسجد جامع، در حضرت شاه عبدالعظیم جمع شدیم و فردای آن روز با نعره و فریاد چاووشان و با آهنگ «زائر مشهد رضا هستیم، هر که ز اهل رضا ست، خوش باشد»، رو به خراسان بیرون رفتیم. اول بیابانی نمکزار و از آب و گیاه بی‌آثار نمودار گردید که نه دیده را از آن نوری بود و نه خاطر را از آن سروری. چنین بیابان خشک و سوزانی را با منازل کوتاه کوتاه پیمودیم. هر وقت به آبادی نزدیک می‌شدیم و یا به قافله‌ای برمی‌خوردیم، چاووشان پیشاپیش می‌تاختند و با گلبانگ‌های جانگزا دوال‌ها را بر نقاره‌‌هایی که از قربوس‌های زین اسبان آویخته بود، می‌نواختند و غلغله بر پا می‌ساختند» 4.</ref>، نقی.


در حال حاضر (1389ش) مراسم چاووشی و چاووش‌خوانی هنوز هم به صورت پراکنده در شهر‌ها، محله‌‌های قدیمی و روستا‌های ایران متداول است. اصلی‌ترین و عام‌ترین مناسبت اجرای چاووش‌خوانی همچون گذشته معطوف به استقبال یا مشایعت زوار اماکن مقدس و بقاع مذهبی است. اما به‌غیر از مناسبت و کارکرد مذکور، چاووش‌خوانی در شماری از مجالس تعزیه همچون مجلس تعزیۀ شهادت امام حسین(ع)، مجلس تعزیۀ زوار امام رضا(ع) و مجلس تعزیۀ شهادت امام رضا(ع) اجرا می‌شود. این آواز به دلیل خاطره‌انگیزی، تأثیر ویژه‌ای در مخاطبان و تماشاگران مجالس تعزیۀ مذکور دارد.
[[پرونده:بخشو.jpg|بندانگشتی|مرحوم جهانبخش کردی‌زاده (بخشو)]]
به‌جز موارد یادشده، در دو ناحیۀ جنوبی و شمالی کشور مراسم چاووشی به موضوعات ویژه‌تری نیز اختصاص یافته است. در بوشهر چاووش‌خوانی در برخی مراسم مذهبی زنانه نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. زنان نوحه‌خوان به هنگام اعلام پایان مجالس عزاداری و یا در روز هفتم و چهلم بزرگداشت متوفى و هنگام عزیمت به‌مزار او، چاووش‌خوانی می‌نمایند. این نوحه‌خوانان در شب‌های عزاداری محرم نیز برای دعوت از زنان برای عزاداری، چاووش‌خوانی می‌کنند.<ref>نک : شریفیان، 69-70.</ref>


در زمان حکومت ترکان بر ایران این نوع بانگ عزا «چاووش عزا» نامیده می شد (جاوید، 24). شاید این رسم از دوره صفویه (907-1148 ق) همراه با رسمی شدن مذهب تشیع و آزادی بیشتر مردم در اجرای مراسم مذهبی، در سفرهای زیارتی که شکل عمومی یافته بود، مرسوم شده، و در دوره قاجار به اوج خود رسیده باشد (ادیب الملک، 39؛ پولاک، 230؛ حمیدی، بش ). در دوره قاجار چاووشی را مرثیه نیز می نامیدند (پولای، همانجا).
همچنین در بوشهر در برخی مناسبت‌های کسبی همچون به آب انداختن شناورهای ماهیگیری (اوشار جهاز) نیز به اجرای چاووشی می‌پردازند.<ref>همو، 70.</ref> از دیگر ویژگی‌های پراهمیت چاووشی در بوشهر مبادلۀ آوازی بین چاووش‌خوان زن و چاووش‌خوان مرد است که در برخی مراسم خاص صورت می‌گیرد.<ref>همو، 65.</ref> از دیگر خصوصیات چاووش‌خوانی این منطقه اجرای آن در مراسم سینه‌زنی اربعین حسینی و پس از نوحۀ واحد توسط نوحه‌خوان است.<ref>همو، 68.</ref>
مآخذ: آلمانی، هانری رنه د، از خراسان تا بختیاری (سفرنامه)، ترجمه على محمد فرهوشی، تهران، 1335ش؛ ادیب الملک، عبدالعلی، سفرنامه به عنبات، به کوشش مسعود گلزاری، تهران، 1364 ش؛ انجوی شیرازی، ابوالقاسم، جشنها و آداب و معتقدات زمستان، تهران، 1379ش؛ برهان قاطع، محمد حسین بن خلف تبریزی، به کوشش محمد معین، تهران، 1342ش؛ بلوکباشی، علی، نخل گردانی، تهران، 1380ش؛ پولاک، یاکوب ادوارد، سفرنامه، ترجمه کیکاووس جهانداری، تهران، 1360ش، جاوید، هوشنگ، «چاووش»، مقام موسیقایی، تهران، 1385ش، شم 135 جهانگیری، علی اصغر، کندلوس، تهران، 1367 ش؛ حمیدی، جعفر، «چاووش و چاووشی (چوش)» (نک: هل ، نسیم جنوب)؛ دایرة المعارف فارسی؛ رجایی زفرهای محمد حسن، «چاوشی نامه»، وحید، تهران، 1354ش، دوره 13، شه 181؛ سعدی، گلستان، به کوشش محمد علی فروغی، تهران، 1386ش؛ شریعت زاده، علی اصغر، فرهنگ مردم شاهرود، تهران، 1371 ش؛ شریفیان، محسن، «بیت خوانی در بوشهر»، فرهنگ مردم، تهران، 1381 ش، س 1، شم 2 شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، 1371 ش؛ طباطبایی اردکانی، محمود، فرهنگ عامه اردکان، تهران، 1381 ش؛ طوفان، جلال، تاریخ اجتماعی جهرم در قرون گذشته، شیراز، 1381ش؛ عناصری، جابر، درآمدی بر نمایش و نیایش در ایران، تهران، 1366 ش؛ فرهنگنامه ادبی


فارسی، دانشنامه ادب فارسی (2)، به کوشش حسن انوشه، تهران، 1376ش؛ فقیهی، علی اصغر، تاریخ جامع قم، قم، 1350ش، کاشغری، محمود، دیوان لغات الترک استانبول، 1333ق، لغت نامه دهخدا ؛ محجوب، محمدجعفر، ادبیات عامیانه ایران، به کوشش حسن ذوالفقاری، تهران، 1387ش؛ محمد بن منور، اسرار التوحید، به کوشش محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران، 1366ش؛ مردم نگاری مراسم عزاداری ماه محرم در شهرستان بیرجند، تهران، 1380 ش؛ معین، محمد، فرهنگ فارسی، تهران، 1382ش؛ همو، حاشیه بر برهان قاطع (هه)، میر فخرایی، مریم، «چاووشی»، فرهنگ نامه کودکان و نوجوانان، تهران، 1388ش؛ نرشخی، محمد، تاریخ بخارا، به کوشش محمد تقی مدرس رضوی، تهران، 1317 ش؛ نصری اشرفی، جهانگیر، «خدمت متقابل تعزیه و هنر بومی مازندران»، در قلمرو مازندران، به کوشش حسین صمدی، قائم شهر، 1374ش، ج 3، همایونی، صادق، فرهنگ مردم سروستان، تهران، 1348ش؛ یوسفی، غلامحسین، جاووش»، کلک، تهران، 1370ش، ش 14-15 نیز؛
گفتنی است که آواز چاووشی در بوشهر مانند بیشتر نواحی ایران در پرده‌های چهارگاه قرار داشته که برخی تزیینات و تحریرهای بومی این آواز را در قیاس با چاووشی‌های مناطق مرکزی ایران از ویژگی ممتاز برخوردار می‌سازد.
Aubin, E., La Perse d'aujourd'hui, Paris, 1908; EI'; Iranica, Lane, E. W., An Account of the Manners and Customs of the Modern Egyptians, Cairo, 1860; Nasimjonoub, www.nasimjonoub.com/articles/article.asp.
مریم میرفخرایی


در گیلان -که این مراسم علاوه بر چاووشی با نام‌های شهادت‌خوانی و مرثیه‌خوانی نیز شناخته می‌شود- تنها نمونه از این‌گونه مراسم در ایران است که نوعی از سازهای بادی نسبتاً کهن (کرنای نِیین) مورد استفاده قرار می‌گیرد و آواز چاووش را با شوری حماسی همراه می‌سازد. در چاووش‌خوانی گیلان، چاووش‌خوان یا شهادت‌خوان پیشاپیش گروهی از کرنانوازان قرار می‌گیرد و پس از اینکه کرناها چند جملۀ کوتاه و مقطع را به‌صورت درآمد و مقدمه‌ای کوتاه نواختند، چاووش‌خوانی آغاز می‌شود.


چاووش و چاووشی در موسیقی: چاووش خوانی عبارت است از مشایعت و یا پیشواز زائران اماکن مقدس توسط چاووش خوان، با لحن آوازی که از جوهره موسیقی ردیفی برخوردار است و با متر آزاد و عموما در چهار گاه و گاهی در مایة نیشابوری خوانده می شود (نک: شریفیان، 65؛ نصری اشرفی، تحقیقات).
جملات موسیقی سازی (کرنانوازی) تنها به دو نغمه محدود است و از نظر موسیقایی سنخیتی با آواز ندارد. صدای کرناها که گویی جهت زمینه‌سازی به‌کارگرفته می‌شود، با وجود عدم تشابه با جملات آوازها، هارمونی دلپذیر و تأثیرگذاری را ایجاد می‌نماید.
گزارش الثاریوس (ص 451)، دبیر اول سفارت آلمان در ایران، حاکی از مسائل مهمی در رابطه با چاووشان و وظایف آنان است، از جمله اینکه اصطلاح و موضوع چاو وش در قفقاز عصر صفویه معمول و متداول بوده است و مهم تر اینکه چاووشان در منطقه مذکور با آوازی مخصوص به استقبال میهمانان حکومتی شتافته، و یا آنان را بدرقه می نموده اند؛ موضوعی که در عصر افشاریه و پس از آن به مسئولیتی حکومتی و تثبیت شده برای چاو و شان انجامیده، و رفته رفته زمینه وظیفه ای عمومی تر برای چاو و شان، یعنی آواز خوانی و مشایعت زوار اماکن مقدس را فراهم ساخته است. او در بخشی از این گزارش می نویسد: « ... کمی بعد دسته موزیک از نواختن دست کشیده و یک نفر که او را چاووش می گفتند، در جلو راه افتاد و شروع به خواندن اشعاری کرد. در فاصله یک ربع میلی شماخی در حدود دو هزار نفر با پای پیاده (که غالب آنها از اهالی ارضی و مسیحی شهر بودند) با 5 پرچم که میله های بلندی داشت و 5 مرد قوی هیکل آنها را حمل می کردند، به استقبال آمدند. آنها سازهایی عبارت از نی، سنج (دو سینی برنزی که آنها را به هم می کوفتند) و آلات موسیقی دیگری - که نتوانستیم آنها را ببینیم - می نواختند و با آهنگ شاد به ما خوشامد می گفتند» (همانجا).
گزارش سیاح مشهور، جیمز موریه، حاکی از برخی اضافات در تظاهرات و حرکات چاووشان و گرایشهای آیینی در آن، به ویژه استفاده از کوس و نقاره، و مهم تر از آن تثبیست و عمومیت


آواز چاووشی در این مراسم -برخلاف عموم آوازهای چاووشی در ایران- چه از نظر اشعار و چه ازنظر مایگی متفاوت است. چاووشی گیلی -که به آن راهی نیز می‌گویند- در پرده‌های دشتی قرار دارد و لحن آن مأخوذ از دوگوشۀ بومی به نام‌های غم‌انگیز و دیلمانی است.


مناسبت اجرای چاووش‌خوانی گیلان علاوه بر استقبال از زوّار، یا مشایعتِ آنان، در مراسم چهل و هشتمین روز از شهادت امام حسین(ع) نیز اجرا می‌شود. این موضوع از کارکردهای ویژه در چاووش‌خوانی‌های ایران محسوب می‌شود.


_
شعر و شعر خواندن مهم‌ترین دست‌مایۀ چاووش است. اشعار چاووشی اغلب از سرایندگان ناشناس است. به نظر بسیاری از مجریان مراسم، اشعار چاووش‌خوانی در همه جای ایران از کتاب‌های مذهبی همچون جوهری و ریاض اخذ شده، و در تهران و پاره‌ای از نواحی مرکزی ایران برخی از اشعار دیوان ناصرالدین شاه به آن الحاق یافته است (نصری اشرفی، تحقیقات). با این حال، در جای جای ایران ابیاتی از شاعران بومی و گمنام به اشعار اصلی الحاق یافته، و مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ ضمن اینکه گاهی چاووشان اشعار مراثی مشهور را به اشعار معمول چاووشی می‌افزایند تا از تأثیرهای سوگ‌آمیز آنها در نفوذ و تأثیر بیشتر آوازها در مراسم سود جویند.
242 چاووش و چاووشی حضور چاووشان در کاروانهای زیارتی است. او می نویسد: «در روز فیروز و ساعتی سعد اندوز، چاووشان از هر گوشه و کنار با آهنگ کوس و نقاره آوازة الرحیل الرحیل درانداختند و ما بامدادی پگاه از دروازه طاو قچی بیرون شدیم» (ص 8).
همین مؤلف بار دیگر بر آواز خوانی رثایی و نقاره زنی چاووشان در بدرقه زائران امام هشتم شیعیان(ع) در مسجد شاه عبدالعظیم اشاره کرده، و نوشته است: «ما و اهل قافله نیز پس از ادای نماز آدینه در مسجد جامع، در حضرت شاه
عبد العظیم جمع شدیم و فردای آن روز با نعره و فریاد چاووشان و با آهنگ «زائر مشهد رضا هستیم، هر که ز اهل رضاست، خوش باشد»، رو به خراسان بیرون رفتیم. اول بیابانی نمکزار و از آب و گیاه بی آثار نمودار گردید که نه دیده را از آن نوری بود و نه خاطر را از آن سروری. چنین بیابان خشک و سوزانی را با منازل کوتاه کوتاه پیمودیم. هر وقت به آبادی نزدیک میشدیم و یا به قافله ای بر می خوردیم، چاو و شان پیشاپیش می تاختند و با گلبانگهای جانگزا دوالها را بر نقاره هایی که از قربوسهای زین اسبان آویخته بود، می نواختند و غلغله بر پا می ساختند» (ص 10).
چاووش و چاووشی در مناطق مختلف ایران: در حال حاضر (1389 ش) مراسم چاووشی و چاووش خوانی هنوز هم به صورت پراکنده در شهرها، محله های قدیمی و روستاهای ایران متداول است. اصلی ترین و عام ترین مناسبت اجرای چاووش خوانی همچون گذشته معطوف به استقبال یا مشایعت زوار اماکن مقدس و بقاع مذهبی است. اما به غیر از مناسبت و کارکرد مذکور، چاووش خوانی در شماری از مجالس تعزیه همچون مجلس تعزیه شهادت امام حسین (ع)، مجلس تعزیه زوار امام رضا(ع) و مجلس تعزیه شهادت امام رضا(ع) اجرا می شود. این آواز به دلیل خاطره انگیزی، تأثیر ویژه ای در مخاطبان و تماشاگران مجالس تعزیه مذکور دارد.
به جز موارد یادشده، در دو ناحیه جنوبی و شمالی کشور مراسم چاووشی به موضوعات ویژه تری نیز اختصاص یافته است. در بوشهر چاووش خوانی در برخی مراسم مذهبی زنانه نیز مورد استفاده قرار می گیرد. زنان نوحه خوان به هنگام اعلام پایان مجالس عزاداری و یا در روز هفتم و چهلم بزرگداشت متوفی و هنگام عزیمت به مزار او، چاو وش خوانی می نمایند. این نوحه خوانان در شبهای عزاداری محرم نیز برای دعوت از زنان برای عزاداری، چاووش خوانی می کنند (نک: شریفیان، 69-70). |
همچنین در بوشهر در برخی مناسبتهای کسبی همچون به آب انداختن شناورهای ماهیگیری (او شار جهاز) نیز به اجرای چاووشی می پردازند (همو، 70). از دیگر ویژگیهای پر اهمیت چاووشی در بوشهر مبادله آوازی بین چاووش خوان زن و
چاووش خوان مرد است که در برخی مراسم خاص صورت می گیرد (همو، 65). از دیگر خصوصیات چاووش خوانی این منطقه اجرای آن در مراسم سینه زنی اربعین حسینی و پس از نوحه واحد توسط نوحه خوان است (همو، 68).
گفتنی است که آواز چاووشی در بوشهر مانند بیشتر نواحی ایران در پرده های چهارگاه قرار داشته که برخی تزیینات و تحریرهای بومی این آواز را در قیاس با چاووشیهای مناطق مرکزی ایران از ویژگی ممتاز برخوردار می سازد.
در گیلان - که این مراسم علاوه بر چاووشی با نامهای شهادت خوانی و مرثیه خوانی نیز شناخته می شود - تنها نمونه از این گونه مراسم در ایران است که نوعی از سازهای بادی نسبتا کهن (کرنای پیین) مورد استفاده قرار می گیرد و او از چاووش را با شوری حماسی همراه می سازد. در چاووش خوانی گیلان، چاووش خوان یا شهادت خوان پیشاپیش گروهی از کر نانوازان قرار می گیرد و پس از اینکه کرناها چند جمله کوتاه و مقطع را به صورت در آمد و مقدمه ای کوتاه نواختند، چاووش خوانی آغاز می شود. |
جملات موسیقی سازی (کر نانوازی تنها به دو نغمه محدود است و از نظر موسیقایی سنخیتی با آواز ندارد. صدای کرناها که گویی جهت زمینه سازی به کار گرفته می شود، با وجود عدم تشابه با جملات آوازها، هارمونی دلپذیر و تأثیر گذاری را ایجاد می نماید.
آواز چاووشی در این مراسم - برخلاف عموم آوازهای چاووشی در ایران - چه از نظر اشعار و چه از نظر مایگی متفاوت است. چاووشی گیلی - که به آن راهی نیز می گویند - در پرده های دشتی قرار دارد و لحن آن مأخوذ از دو گوشه بومی به نامهای
غم انگیز و دیلمانی است. و مناسبت اجرای چاووش خوانی گیلان علاوه بر استقبال از زوار، یا مشایعت آنان، در مراسم چهل و هشتمین روز از شهادت امام حسین (ع) نیز اجرا می شود. این موضوع ازfi کار کردهای ویژه در چاووش خوانیهای ایران محسوب می شود.
شعر و شعر خواندن مهم ترین دست مایه چاووش است. اشعار چاووشی اغلب از سرایندگان ناشناس است. به نظر بسیاری از مجریان مراسم، اشعار چاووش خوانی در همه جای ایران از کتابهای مذهبی همچون جوهری و ریاض اخذ شده، و در تهران و پاره ای از نواحی مرکزی ایران برخی از اشعار دیوان ناصرالدین شاه به آن الحاق یافته است (نصری اشرفی، تحقیقات). با این حال، در جای جای ایران ابیاتی از شاعران بومی و گمنام به اشعار اصلی الحاق یافته، و مورد استفاده قرار می گیرد؛ ضمن اینکه گاهی چاو و شان اشعار مراثی مشهور را به اشعار معمول چاو و شی می افزایند تا از تأثیرهای سوگ آمیز آنها در نفوذ و تأثیر بیشتر آوازها در مراسم سود جویند.
در چاووشی نامه ها نام سرایندگان، مذکور نیست. گاه نام خطاط


در چاووشی‌نامه‌ها نامِ سرایندگان، مذکور نیست. گاه نام خطاط  و یا ناشر را دربر دارد. شاید شاعران از ذکر نام خود به نیت تبرع پرهیز داشته‌اند. به‌علاوه چون برحسب عادت چاووشان و دیگران با افزایش و کاهش در این اشعار تصرف کرده‌اند، انتساب آنها به گوینده‌ای واحد موجه نمی‌نماید.


برخی چاووشان خود نیز اشعاری در این زمینه‌ها می‌سروده و می‌خوانده‌اند. بسیاری از اشعار چاووشی رنگ عوامانه نیز پیدا کرده است و احیاناً از اختلال وزن یا بعضی نقایص خالی نیست.<ref>نک : عناصری، 144-145.</ref> گاه در برخی اشعار چاووشی ابیاتی از دشواری‌های سفر و سخت‌گیری مأموران مرزها و چگونگی گرفتن تذکره و مضامینی از این قبیل راه یافته است.<ref>همو، 167.</ref>


_
لازم به یادآوری است که در متن و شعر چاووش، اشعار عزیمت به سفر و بازگشت از سفر زیارتی با یکدیگر تفاوت دارند. برای نمونه در عزیمت زوار به مشهد این اشعار از سوی چاووش‌خوانان خوانده می‌شود:{{شعر}}
و یا ناشر را در بر دارد. شاید شاعران از ذکر نام خود به نیت تبرع پرهیز داشته اند. به علاوه چون بر حسب عادت چاووشان و دیگران با افزایش و کاهش در این اشعار تصرف کرده اند، انتساب آنها به گوینده ای واحد موجه نمی نماید.
{{ب|ما به نزد حضرت شاه خراسان می‌رویم| با سر و جان در بر سلطان ایمان می‌رویم}}
برخی چاو و شان خود نیز اشعاری در این زمینه ها می سروده و می خوانده اند. بسیاری از اشعار چاووشی رنگ عوامانه نیز پیدا کرده است و احیانا از اختلال وزن یا بعضی نقایص خالی نیست (نک: عناصری، 144 - 145). گاه در برخی اشعار چاووشی ابیاتی از دشواریهای سفر و سخت گیری مأموران مرزها و چگونگی گرفتن تذکره و مضامینی از این قبیل راه یافته است (همو، 167).
{{ب|قبلۀ هفتم امام هشتمین باشد رضا|ما به نزد آن شهنشاه غریبان می‌رویم}}
لازم به یادآوری است که در متن و شعر چاووش، اشعار عزیمت به سفر و بازگشت از سفر زیارتی با یکدیگر تفاوت دارند. برای نمونه در عزیمت زوار به مشهد این اشعار از سوی چاووش خوانان خوانده می شود: ما به نزد حضرت شاه خراسان می رویم/ با سر و جان در بر سلطان ایمان می رویم // قبله هفتم امام هشتمین باشد رضا/ ما به نزد آن شهنشاه غریبان می رویم // ..... و در مراجعت: از مشهد شاه رضا برگشته ایم/ از ضریح آن امام مقتدا برگشته ایم // سر فدا کردیم در راه امام هشتمین / مژده ای یاران ز ایوان طلا برگشته ایم // ... (نصری اشرفی، تحقیقات: روایت علی اکبر رزم آرا، دامغان، پاییز، 1374ش).
{{پایان شعر}}
اشعار چاووش خوانی الزاما از همه قواعد عروضی اعم از رعایت اوزان، تساوی هجاها در دو مصرع یک بیت و با رعایت ردیف و قافیه پیروی نکرده است، تا جایی که برخی از اشعار و ابیات بیشتر به جملات منثور شباهت دارند، برای نمونه:
{| style="margin: 0 auto; "
بارها گفت محمد که علی جان من است/ بر جان على وجان محمد صلوات» و یا «یا رب کن نصیب شیعیان و صالحان/ هم نجف، هم کربلا هم حضرت شا رضا». با این همه، برخی از نواقص ابیات نامتقارن مانند عدم رعایت وزن و فقدان تقارن هجایی، با کششهای آوازی و اعمال پاره ای شگردها از سوی چاووش خوان مرتفع می گردد و و به گوش نمی آید (برای نمونه اشعار چاووشی در شهرهای مختلف ایران، نک: شریفیان،
| class="b" |<span class="beyt">ما به نزد حضرت شاه خراسان می‌رویم</span>
چای 243 سرزمینها به شکلی همگانی و به صورت یک عادت در شرایط مختلف رواج یافته است.
| style="width:2em;" |
دم کردن برگ خشک چای به روشهای ویژه دارای این کاربردها ست: الف - به عنوان یکی از نوشیدنیهای اصلی صبحانه؛ ب - پس از مصرف وعده های غذایی، به ویژه در بیشتر نقاط ایران؛ ج - به عنوان میان وعده ای فرح بخش حین کار و فعالیت؛ د - به عنوان نوشیدنی مخصوص پذیرایی از میهمان؛ ه - به عنوان یکی از نوشیدنیهای ضروری طی مراسم جشن و عزا، که همگی از جمله رفتارهای روزانه در نظام غذایی فرهنگ ایرانیان و برخی کشورهای اسلامی محسوب می شوند.
| class="b" |<span class="beyt"> با سر و جان در بر سلطان ایمان می‌رویم</span>
احتمالا چای پس از آب، پرمصرف ترین نوشیدنی نزد ایرانیها ست. رواج مصرف چای نه تنها در ایران، بلکه در سایر کشورهای اسلامی نیز به چشم می خورد، از جمله در عراق، ترکیه، سوریه، عربستان، کشورهای حاشیه خلیج فارس و همچنین کشورهای قاره آفریقا از جمله مصر، مراکش و الجزایر؛ اگر چه در این کشورها هنوز قهوه نوشیدنی رایج به حساب می آید. امروزه می توان چای را یکی از فراگیر ترین نوشیدنیهای گیاهی در سراسر جهان از آسیای جنوب شرقی تا خاورمیانه و شمال آفریقا و اروپا و حتی ایالات متحده آمریکا دانست.
|-
واژه شناسی و پیشینه: چای، چایی یا چائی، برگ گیاهی است به همین نام که آن را جوشانیده و مانند قهوه می نوشند (برهان ...... : آنندراج، نفیسی). این واژه در عربی معرب شده است و به آن شای گفته می شود (شرف، 878؛ اودی، 44؛ جبر، 237). در برخی منابع به آن شاه صینی، شاه چینی، شای صینی و شای الصین نیز گفته اند (قهرمان، 184؛ حایک، 92، طلاس، 213). اصطلاحات شای ثقیل (چای پررنگ)، شای خفیف (چای کمرنگ)، شای ممر (چای قند پهلو و شای حلو (چای شیرین) در عربی رایج است (فهری، 275).
| class="b" |<span class="beyt">قبلۀ هفتم امام هشتمین باشد رضا</span>
ریشه واژه چای از واژه چینی نو یعنی a' است که در دوره تنانگ به صورت dza ) ja ) تصحیف شد و در ژاپنی و کره ای به صورت sa در آمد (لاوفر، 553). هر چند در تبت هنوز واژه چینی کهن ja مرسوم است، اما در مغولی، ترکی، فارسی، هندی، پرتغالی، یونانی نو و روسی tai به شکل یکسان (برگرفته از e ' a) تلفظ می شود (همانجا).
| style="width:2em;" |
با وجود آنکه اشاراتی مبنی بر اینکه خاستگاه چای، ژاپن یا هند بوده است، وجود دارد، اما تقریبا بیشتر منابع معتبر چین را خاستگاه واقعی این گیاه دانسته اند (نک: ادامه مقاله). در یک افسانه ژاپنی آمده که راهبی هندی که در 519 م از هند به چین می رفته است، به سبب آنکه خوابش می برد، از زیارت معبود خود محروم می شود و از روی عصبانیت دو عدد از مژه های آپلکهای خود را می کند. مژه ها تبدیل به بوته ای
| class="b" |<span class="beyt">ما به نزد آن شهنشاه غریبان می‌رویم</span>
.(68-66
|}
مآخذ: التاریوس، آدام، سرزمین تزارهای مخوف (سفرنامه )، ترجمه حسین گرد بچه تهران، 1379 ش؛ شریفیان، محسن، اهل حاتم ( آواها و آیین سوگواری در بوشهر)، تهران، 1383 ش؛ عناصری، جابر، درآمدی بر نمایش و نیایش در ایران، تهران، 1366 ش؛ موریه، جیمز، سرگذشت حاجی بابایی اصفهانی، به کوشش محمدعلی جمالزاده، تهران، 1348ش؛ تصری اشرفی، جهانگیر، تحقیقات میدانی.
...و در مراجعت:{{شعر}}
جهانگیر نصری اشرفی
{{ب| از مشهد شاه رضا برگشته‌ایم| از ضریح آن امام مقتدا برگشته‌ایم}}
چای، از گیاهان معطر، خوش طعم و پرمصرف، که غالبا دم کرده آن رایج ترین نوشیدنی در ایران و اغلب کشورهای اسلامی به شمار می رود و سالهاست که مصرف آن در این
{{ب| سر فدا کردیم در راه امام هشتمین| مژده ای یاران ز ایوان طلا برگشته‌ایم<ref>نصری‌اشرفی، تحقیقات: روایت علی‌اکبر رزم‌آرا، دامغان، پاییز، 1374ش.</ref>}}
{{پایان شعر}}
 
 
 
اشعار چاووش‌خوانی الزاماً از همۀ قواعد عروضی اعم از رعایت اوزان، تساوی هجاها در دو مصرع یک بیت و یا رعایت ردیف و قافیه پیروی نکرده است، تا جایی که برخی از اشعار و ابیات بیشتر به جملات منثور شباهت دارند، برای نمونه:{{شعر}}
{{ب| بارها گفت محمد که علی جان من است| بر جان علی و جان محمد صلوات}}
{{پایان شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> بارها گفت محمد که علی جان من است</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt"> بر جان علی و جان محمد صلوات</span>
|}
و یا{{شعر}}
{{ب| یا رب کن نصیب شیعیان و صالحان| هم نجف، هم کربلا هم حضرت شاهِ رضا}}
{{پایان شعر}}
 
با این همه، برخی از نواقص ابیات نامتقارن مانند عدم رعایت وزن و فقدان تقارن هجایی، با کشش‌های آوازی و اعمال پاره‌ای شگردها از سوی چاووش‌خوان مرتفع می‌گردد و به گوش نمی‌آید.<ref>برای نمونۀ اشعار چاووشی در شهرهای مختلف ایران، نک : شریفیان، 66-68.</ref>
==جستارهای وابسته==
*[[تعزیه]]
*[[پرده خوانی]]
 
==پیوند به بیرون==
 
*[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/3420 دائرة المعارف بزرگ اسلامی]
 
[[رده: آئین‌ها و مراسم]]
[[رده:سوگواری]]
==منابع==
 
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/526621 الئاریوس، آدام، سرزمین تزارهای مخوف (سفرنامه)، ترجمۀ حسین کُرد بچه، تهران، 1379ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/706551 شریفیان، محسن، اهل ماتم (آواها و آیین سوگواری در بوشهر)، تهران، 1383ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/521455 عناصری، جابر، درآمدی بر نمایش و نیایش در ایران، تهران، 1366ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1154221 موریه، جیمز، سرگذشت حاجی بابای اصفهانی، به کوشش محمدعلی جمالزاده، تهران، 1348ش.]
*[https://www.noormags.ir/view/fa/creator/227760 نصری اشرفی، جهانگیر، تحقیقات میدانی.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/584420 آلمانی، هانری رنه د.، از خراسان تا بختیاری (سفرنامه)، ترجمۀ علی‌محمد فره‌وشی، تهران، 1335ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/504635 ادیب‌الملک، عبدالعلی، سفرنامه به عتبات، به کوشش مسعود گلزاری، تهران، 1364ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/642348 انجوی شیرازی، ابوالقاسم، جشن‌ها و آداب و معتقدات زمستان، تهران، 1379ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/493922 محمدحسین بن خلف تبریزی، برهان قاطع، به کوشش محمد معین، تهران، 1342ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/637189 بلوکباشی، علی، نخل‌گردانی، تهران، 1380ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/573034 پولاک، یاکوب ادوارد، سفرنامه، ترجمۀ کیکاووس جهانداری، تهران، 1360ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1191682 جاوید، هوشنگ، «چاووش»، مقام موسیقایی، تهران، 1385ش، شم 35.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/577010 جهانگیری، علی‌اصغر، کندلوس، تهران، 1367ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/644203 حمیدی، جعفر، «چاووش و چاووشی (چوش)» (نک : مل، نسیم جنوب)، دایرةالمعارف فارسی.]
*[http://noo.rs/OMguE رجایی زفره‌ای، محمدحسن، «چاوشی‌نامه»، وحید، تهران، 1354ش، دورۀ 13، شم 181.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/5032013 سعدی، گلستان، به کوشش محمدعلی فروغی، تهران، 1316ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/549456 شریعت‌زاده، علی‌اصغر، فرهنگ مردم شاهرود، تهران، 1371ش.]
*[http://noo.rs/KIRWv شریفیان، محسن، «بیت‌خوانی در بوشهر»، فرهنگ مردم، تهران، 1381ش، س 1، شم 2.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/513461 شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، 1371ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/666147 طباطبایی اردکانی، محمود، فرهنگ عامۀ اردکان، تهران، 1381ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/681812 طوفان، جلال، تاریخ اجتماعی جهرم در قرون گذشته، شیراز، 1381ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/521455 عناصری، جابر، درآمدی بر نمایش و نیایش در ایران، تهران، 1366ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/503373 فرهنگنامۀ ادبی فارسی، دانشنامۀ ادب فارسی(2)، به کوشش حسن انوشه، تهران، 1376ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/592689 فقیهی، علی‌اصغر، تاریخ جامع قم، قم، 1350ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/3966078 کاشغری، محمود، دیوان لغات الترک، استانبول، 1333ق.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1097239 لغت‌نامۀ دهخدا.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/321964 محجوب، محمدجعفر، ادبیات عامیانۀ ایران، به کوشش حسن ذوالفقاری، تهران، 1387ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/582050 محمد بن منور، اسرار التوحید، به کوشش محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران، 1366ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/2957230 مردم‌نگاری مراسم عزاداری ماه محرم در شهرستان بیرجند، تهران، 1380ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1201298 معین، محمد، فرهنگ فارسی، تهران، 1382ش.]
*همو، حاشیه بر برهان قاطع (هم‌).
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/517524 میرفخرایی، مریم، «چاووشی»، فرهنگ‌نامۀ کودکان و نوجوانان، تهران، 1388ش.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/874552 نرشخی، محمد، تاریخ بخارا، به کوشش محمدتقی مدرس رضوی، تهران، 1317ش.]
*نصری اشرفی، جهانگیر، «خدمت متقابل تعزیه و هنر بومی مازندران»، در قلمرو مازندران، به کوشش حسین صمدی، قائم‌شهر، 1374ش، ج 3.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/490840 همایونی، صادق، فرهنگ مردم سروستان، تهران، 1348ش.]
*[http://noo.rs/641mP یوسفی، غلامحسین، «چاووش»، کلک، تهران، 1370ش، شم 14-15.]
{{چپ‌چین}}
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/938334 Aubin, E., La Perse d’aujourd’hui, Paris, 1908; EI2; Iranica.]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/942628 Lane, E. W., An Account of the Manners and Customs of the Modern Egyptians, Cairo, 1860.]
*[http://www.nasimjonoub.com/articles/article.asp Nasimjonoub.]
{{پایان چپ‌چین}}
 
==پی‌نوشت==
<references />
[[رده:مراسمها]]
[[رده:مراسمها در ماه محرم]]
[[رده:آیین‌ها]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۷

چاووشی (چاووش، چاووشی‌خوانی یا چاووش‌خوانی)، خواندن اشعار مذهبی همراه با آواز در پیشاپیش زائرانِ خانۀ خدا، عتبات عالیات و مشهد، به ویژه به هنگام مشایعت و استقبال از آنان.

پیشروی کاروان، تهران 1303

معنا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

واژۀ چاوش یا چاووش، ترکی[۱] و برگرفته از چاو به معنی اعلان و خطاب است.[۲] این واژه در لغت‌نامه‌ها به معنای نقیب سپاه و لشکر و قافله، مهتر[۳]، رئیس تشریفات[۴]، نقیب و نگهبان کاروان[۵] آمده است. چاووش یا چاوش در عربی به صورت جاویش و شاویش[۶] آمده است. این واژه را در ورزقان[۷] چوووش[۸]، در بوشهر چوشی، و در سروستان چوش خونی می‌گویند.[۹] چاووش عنوان کسی بوده که سفرهای زیارتی به مکه، عتبات عالیات و مشهد را اعلام می‌کرده، و مردم را برای شرکت در این‌گونه سفرها برمی‌انگیخته، و خود نیز غالباً از آغاز تا بازگشت زائران از اماکن مقدس همراه و راهنمای آنان بوده است.

چاووشی به مجموعۀ اشعاری گویند که در منقبت پیامبر اکرم (ص) و ائمۀ اطهار (ع) (مدیحه)، مصائب ایشان (مرثیه)، معجزات و کرامات آنان و وصف زیارتگاه‌های مقدس است. اشعار چاووش‌خوانی در بوشهر به صورت دوبیتی است.[۱۰] چاووشْ اشعار چاووشی را چنان با شور و هیجان، و گاه سوز و گداز می‌خواند که شوق زیارت را در دل هر شنونده برمی‌انگیزاند. چاووشْ‌خوان این اشعار را با در نظر گرفتن مقام و منزلت صاحب مزار و زیارتگاه در طول سفر زیارتی ادامه می‌دهد.[۱۱]

همراه اشعار مذهبی، اشعاری هم دربارۀ دشواری‌های راه‌ها، مصائب سفر و سختگیری مرزبان‌ها به هنگام ورود به سرزمین‌های مقدس می‌خوانند.[۱۲] برخی از اشعار حاوی اطلاعات جغرافیایی، فرهنگی و زبانی است که می‌توان از آنها در بررسی سنت‌های مردم، چگونگی راه‌ها و منزلگاه‌ها و برخی ویژگی‌های دیگر فرهنگی بهره برد.[۱۳]

چاووشی خوانی- حسن آباد جرقویه

اشعار چاووشی در مجموعه‌ای از «چاووشی‌نامه»ها جمع‌آوری و تنظیم شده‌اند. سرایندگان این اشعار غالباً گمنام و ناشناس‌اند و گاه فقط نامی از نسخه‌برداران و تکثیرکنندگان آنها برده شده است.[۱۴] این اشعار عامیانه، کوتاه و بیشتر فاقد وزن و قافیه‌اند و به سبب نداشتن اطلاعات ادبی کافی سرایندگان، اشتباهات لغوی، ادبی و دستوری بسیاری در آنها دیده می‌شود. برخی از چاووشان نیز خود قریحۀ شاعری داشتند و شعر می‌سرودند و گاهی بنابر سلیقۀ خود ابیاتی از اشعار می‌کاستند یا به آن می‌افزودند؛ از این‌ رو، اشعار چاووشی را نمی‌توان به سرایندۀ واحدی منتسب کرد.[۱۵]

کارکرد چاووشی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

یکی از کهن‌ترین اسناد دربارۀ چاووشی از اواخر دورۀ قاجار و مربوط به زوّارآبادی زفره (از توابع اصفهان) است که محمدعلی رجائی زفره‌ای (د 1361ق) آن را نقل کرده است. در این چاووشی‌نامه که مخصوص «شبگیر کردن» (سحرخیزی) زائران و آماده بودن حرکت از منزلگاهی به منزلگاهی دیگر است، برخی اسباب و وسایل مورد نیاز زائران در آن زمان در متن اشعار آمده است.[۱۶]

چاووش برای باخبر کردن مردم از سفر زیارتی، ابتدا عَلَم خود را سر گذرها و مکان‌های پررفت‌وآمد مانند سقاخانه و مسجد نصب می‌کرد و یا آن را بر دوش می‌گرفت و سواره یا پیاده در محله‌ها و کوی‌ها گشت می‌زد و با خواندن اشعاری شوق‌انگیز در وصف زیارتگاه مورد نظر، سفری روحانی را به مشتاقان بشارت می‌داد.[۱۷] در بوشهر چاووش‌خوانی در خانۀ زائران، از چند شب پیش از مسافرت شروع می‌شود و در این ایام تابی در جلو در خانۀ آنان می‌بندند.[۱۸] پس از پایان اعمال و مناسک زیارت، چاووش‌ها معمولاً زودتر به شهرها و محل‌های خود باز می‌گردند تا خبر سلامتی زائران را به خانواده‌‌هایشان برسانند[۱۹] و مژدگانی دریافت کنند.[۲۰] در گذشته چاووشان کاروان‌های حج در کشور مصر نیز چنین روشی داشتند.[۲۱] چاووشانِ کاروان زائران مشهد معمولاً با اعلان خبر نزدیک شدن به مرقد مطهر حضرت رضا(ع) در تپۀ «سلام» و رؤیت گنبد مقدس حضرت از زائران مژدگانی دریافت می‌کردند.[۲۲]

گاهی از چاووشان محلی که در واقع ذاکران و پامنبری‌خوانان بودند، برای استقبال از زائران و برانگیختن شور و حال سفر در آنها دعوت می‌کردند.[۲۳] برخی از چاووشی‌خوانان مسئولیت امنیت کاروان و راهنمایی زائران را در سفر به شهرهای زیارتی برعهده داشتند و آنان را در راه همراهی می‌کردند و برخی دیگر فقط وظیفۀ چاووشی کاروان را عهده‌دار بودند.[۲۴]

چاووشان اگر سید بودند، شالی سبز به گردن می‌بستند و اگر سید نبودند، شالی سیاه به دور سینۀ خود حمایل می‌کردند. هر چاووشی‌خوان عَلَمی سه‌گوش به رنگ سبز یا سرخ داشت که بر روی آن معمولاً تصویر زیارتگاه و یا اشعاری مناسب نگاشته شده بود.[۲۵]

ویژگی‌های چاووشی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از ویژگی‌های چاووش، داشتن صدای گرم، قوی و خوش، و برخورداری از هنر بدیهه‌خوانی و حافظه‌ای نیرومند، و آشنایی با راه‌ها، منزلگاه‌ها و زیارتگاه‌ها و مراسم و مراحل سفر بود. چاووش این حرفه را از نوچگی و با روخوانی چاووشی‌نامه‌‌ها، حفظ آنها و هم‌آوایی با چاووشان پیش‌کسوت آغاز می‌کرد تا بتواند علم‌دار شود.[۲۶] چاووش باید به تقوا، پاکی و صداقت شهرت داشته باشد تا سخنش بر دل نشیند.[۲۷] چاووشان با یکدیگر رقابت داشتند و با انتخاب و خواندن اشعار در محل و مواقع مناسب بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند و از این طریق برخی از ایشان می‌توانستند مسئولیت چاووشی‌خوانی محله‌ای را به خود اختصاص دهند.[۲۸]

در برخی از خانواده‌ها کار چاووش‌خوانی موروثی بود و چاووشان این کار را به فرزندان خود می‌سپردند و افزون بر آن به پرورش نوچه‌های شیرین‌زبان نیز می‌پرداختند.[۲۹] چاووشان به جز چاووش‌خوانی در مساجد اذان می‌گفتند، در مراسم سوگواری مرثیه می‌خواندند، در مجالس عروسی مداحی می‌کردند و در تعزیه‌ها در نقش چاووش، چاووش‌خوانی می‌کردند.[۳۰] چاووشانْ حضرت ابراهیم(ع)، بلال حبشی، مقبل و بشیر را از پیران صنف خود می‌دانستند.[۳۱]

شیوۀ چاووشی بیشتر تک‌خوانی بود و گاه نوچه‌ها در سؤال و جواب‌هایی منظوم با چاووش هم‌آوایی می‌کردند و بدرقه‌کنندگان و زائران به آنان می‌پیوستند و هم‌سرایی می‌کردند.[۳۲] لحن آواز چاووش با توجه به نوع شعر (مدیحه-مرثیه) متفاوت بود. چاووشی‌خوان به هنگام خواندن اشعار وصفی، لحنی موزون و شوق‌انگیز، و در اشعار رثایی صوتی محزون داشت که اثراتی از تراژدی و ویژگی‌های دراماتیک در آن احساس می‌شد.[۳۳]

نوچگان گاه از چاووشِ پیش‌کسوت درخواست می‌کردند تا به آنها اجازه دهد که ابیات آغازین شعری را در پیشاپیش کاروان بخوانند و او را همراهی کنند.[۳۴] در پایان هر بیت یا بند، چاووش از حاضران طلب صلوات می‌کرد.[۳۵]

در برخی از مناطق کویری ایران، به‌ویژه در خراسان و سمنان گونه‌ای چاووشی، به هنگام سوگواری‌های شهادت امام حسین(ع) در ایام محرم اجرا می‌شد. اشعار این چاووشی ارتباطی با زیارت نداشت و بیانگر حرکت کاروان امام حسین(ع) به کربلا بود. در بیرجند با نزدیک شدن سالروز ورود اهل بیت(ع) به کربلا، چاووش‌خوانی می‌شد و به این طریق مردم را از نزدیک شدن این روز و رسم علم‌بندان باخبر می‌کردند. در این مراسم اسپند دود می‌کردند و چاووش، چاووشی می‌خواند. اخیراً در بیرجند یک روز پیش از ماه محرم عَلَم می‌بندند، سپس در حسینیه روضه‌خوانی می‌کنند و هم‌زمان با چاووشی همۀ مردم در حسینیه جمع می‌شوند.[۳۶] در فیروزآبادِ میبد، هم‌زمان با ایام عاشورا مردم نخل برمی‌دارند و می‌گردانند و در همان حال یک چاووش در درون نخل، در فواصل نوحه‌خوانی‌ها اشعار چاووشی می‌خواند.[۳۷] در شب‌های شهادت امام حسن و امام حسین(ع) و در مراسم «شمع و چراغ» در تکیۀ بیدآباد شاهرود یک نفر چاووش پس از خواندن دعا، اشعاری مربوط به واقعۀ کربلا از محتشم کاشانی در رثای شهیدان می‌خواند و حاضران در انتهای هر بند از اشعار صلوات می‌فرستند.[۳۸] در گیلان چاووشی همراه با گروه کرنا نوازان اجرا می‌شده است.[۳۹]

چاووشی از مقاماتِ سازی و آوازی در موسیقی ایران است که با اتکا به آهنگ، موسیقی و آوای تعزیه در موسیقی محلی برخی از مناطق ازجمله مازندران جایگاهی دارد.[۴۰]

پیشینۀ تاریخی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

از پیشینۀ چاووشی اطلاع صحیحی در دست نیست. برخی از محققان با توجه به سرودهای اهل بخارا در سوگ سیاوش و زیارت سالانۀ مغان از مزار او (نرشخی، 28)، سابقۀ چاووشی را در پیش از اسلام می‌جویند.[۴۱] اما برخی سابقۀ آن را به صدر اسلام می‌برند و با نقل این روایت که امام زین‌العابدین(ع) (امام سجاد) بشیر نامی را که صدایی خوش و در شاعری طبعی شیوا داشت، مأمور کرد تا مردم مدینه را از شهادت امام حسین(ع) باخبر کند و با خواندن اشعار خود آنها را به استقبال از کاروان اهل بیت(ع) برانگیزاند، آن را نوعی چاووشی‌خوانی دانسته و گفته‌اند که از آن زمان نوعی چاووش‌خوانی به نام «بانگ عزا» یا «بانگ ماتم» شکل یافت. در زمان حکومت ترکان بر ایران این نوع بانگ عزا «چاووش عزا» نامیده می‌شد.[۴۲] شاید این رسم از دورۀ صفویه[۴۳] همراه با رسمی شدن مذهب تشیع و آزادی بیشتر مردم در اجرای مراسم مذهبی، در سفرهای زیارتی که شکل عمومی یافته بود، مرسوم شده، و در دورۀ قاجار به اوج خود رسیده باشد.[۴۴] در دورۀ قاجار چاووشی را مرثیه نیز می‌نامیدند.[۴۵]

چاووش و چاووشی در موسیقی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

چاووش‌خوانی عبارت است از مشایعت و یا پیشواز زائران اماکن مقدس توسط چاووش‌خوان، با لحن آوازی که از جوهرۀ موسیقی ردیفی برخوردار است وبا متر آزاد و عموماً در چهارگاه وگاهی در مایۀ نیشابورک خوانده می‌شود.[۴۶]

اولین همایش ملی چاووشی خوانی یزد

گزارش الئاریوس[۴۷]، دبیر اول سفارت آلمان در ایران، حاکی از مسائل مهمی در رابطه با چاووشان و وظایف آنان است، ازجمله اینکه اصطلاح و موضوع چاووش در قفقاز عصر صفویه معمول و متداول بوده است و مهم‌تر اینکه چاووشان در منطقۀ مذکور با آوازی مخصوص به استقبال میهمانان حکومتی شتافته، و یا آنان را بدرقه می‌نموده‌اند؛ موضوعی که در عصر افشاریه و پس از آن به مسئولیتی حکومتی و تثبیت‌شده برای چاووشان انجامیده، و رفته‌رفته زمینۀ وظیفه‌ای عمومی‌تر برای چاووشان، یعنی آوازخوانی و مشایعت زوار اماکن مقدس را فراهم ساخته است. او در بخشی از این گزارش می‌نویسد:

«... کمی بعد دستۀ موزیک از نواختن دست کشیده و یک نفر که او را چاووش می‌گفتند، در جلو راه افتاد و شروع به خواندن اشعاری کرد. در فاصلۀ یک ربع میلی شماخی در حدود دو هزار نفر با پای پیاده (که غالب آنها از اهالی ارضی و مسیحی شهر بودند) با 5 پرچم که میله‌های بلندی داشت و 5 مرد قوی‌هیکل آنها را حمل می‌کردند، به استقبال آمدند. آنها سازهایی عبارت از نی، سنج (دو سینی برنزی که آنها را به هم می‌کوفتند) و آلات موسیقی دیگری -که نتوانستیم آنها را ببینیم- می‌نواختند و با آهنگ شاد به ما خوشامد می‌گفتند» مهتر[۴۸]، نقی.

در حال حاضر (1389ش) مراسم چاووشی و چاووش‌خوانی هنوز هم به صورت پراکنده در شهر‌ها، محله‌‌های قدیمی و روستا‌های ایران متداول است. اصلی‌ترین و عام‌ترین مناسبت اجرای چاووش‌خوانی همچون گذشته معطوف به استقبال یا مشایعت زوار اماکن مقدس و بقاع مذهبی است. اما به‌غیر از مناسبت و کارکرد مذکور، چاووش‌خوانی در شماری از مجالس تعزیه همچون مجلس تعزیۀ شهادت امام حسین(ع)، مجلس تعزیۀ زوار امام رضا(ع) و مجلس تعزیۀ شهادت امام رضا(ع) اجرا می‌شود. این آواز به دلیل خاطره‌انگیزی، تأثیر ویژه‌ای در مخاطبان و تماشاگران مجالس تعزیۀ مذکور دارد.

مرحوم جهانبخش کردی‌زاده (بخشو)

به‌جز موارد یادشده، در دو ناحیۀ جنوبی و شمالی کشور مراسم چاووشی به موضوعات ویژه‌تری نیز اختصاص یافته است. در بوشهر چاووش‌خوانی در برخی مراسم مذهبی زنانه نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. زنان نوحه‌خوان به هنگام اعلام پایان مجالس عزاداری و یا در روز هفتم و چهلم بزرگداشت متوفى و هنگام عزیمت به‌مزار او، چاووش‌خوانی می‌نمایند. این نوحه‌خوانان در شب‌های عزاداری محرم نیز برای دعوت از زنان برای عزاداری، چاووش‌خوانی می‌کنند.[۴۹]

همچنین در بوشهر در برخی مناسبت‌های کسبی همچون به آب انداختن شناورهای ماهیگیری (اوشار جهاز) نیز به اجرای چاووشی می‌پردازند.[۵۰] از دیگر ویژگی‌های پراهمیت چاووشی در بوشهر مبادلۀ آوازی بین چاووش‌خوان زن و چاووش‌خوان مرد است که در برخی مراسم خاص صورت می‌گیرد.[۵۱] از دیگر خصوصیات چاووش‌خوانی این منطقه اجرای آن در مراسم سینه‌زنی اربعین حسینی و پس از نوحۀ واحد توسط نوحه‌خوان است.[۵۲]

گفتنی است که آواز چاووشی در بوشهر مانند بیشتر نواحی ایران در پرده‌های چهارگاه قرار داشته که برخی تزیینات و تحریرهای بومی این آواز را در قیاس با چاووشی‌های مناطق مرکزی ایران از ویژگی ممتاز برخوردار می‌سازد.

در گیلان -که این مراسم علاوه بر چاووشی با نام‌های شهادت‌خوانی و مرثیه‌خوانی نیز شناخته می‌شود- تنها نمونه از این‌گونه مراسم در ایران است که نوعی از سازهای بادی نسبتاً کهن (کرنای نِیین) مورد استفاده قرار می‌گیرد و آواز چاووش را با شوری حماسی همراه می‌سازد. در چاووش‌خوانی گیلان، چاووش‌خوان یا شهادت‌خوان پیشاپیش گروهی از کرنانوازان قرار می‌گیرد و پس از اینکه کرناها چند جملۀ کوتاه و مقطع را به‌صورت درآمد و مقدمه‌ای کوتاه نواختند، چاووش‌خوانی آغاز می‌شود.

جملات موسیقی سازی (کرنانوازی) تنها به دو نغمه محدود است و از نظر موسیقایی سنخیتی با آواز ندارد. صدای کرناها که گویی جهت زمینه‌سازی به‌کارگرفته می‌شود، با وجود عدم تشابه با جملات آوازها، هارمونی دلپذیر و تأثیرگذاری را ایجاد می‌نماید.

آواز چاووشی در این مراسم -برخلاف عموم آوازهای چاووشی در ایران- چه از نظر اشعار و چه ازنظر مایگی متفاوت است. چاووشی گیلی -که به آن راهی نیز می‌گویند- در پرده‌های دشتی قرار دارد و لحن آن مأخوذ از دوگوشۀ بومی به نام‌های غم‌انگیز و دیلمانی است.

مناسبت اجرای چاووش‌خوانی گیلان علاوه بر استقبال از زوّار، یا مشایعتِ آنان، در مراسم چهل و هشتمین روز از شهادت امام حسین(ع) نیز اجرا می‌شود. این موضوع از کارکردهای ویژه در چاووش‌خوانی‌های ایران محسوب می‌شود.

شعر و شعر خواندن مهم‌ترین دست‌مایۀ چاووش است. اشعار چاووشی اغلب از سرایندگان ناشناس است. به نظر بسیاری از مجریان مراسم، اشعار چاووش‌خوانی در همه جای ایران از کتاب‌های مذهبی همچون جوهری و ریاض اخذ شده، و در تهران و پاره‌ای از نواحی مرکزی ایران برخی از اشعار دیوان ناصرالدین شاه به آن الحاق یافته است (نصری اشرفی، تحقیقات). با این حال، در جای جای ایران ابیاتی از شاعران بومی و گمنام به اشعار اصلی الحاق یافته، و مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ ضمن اینکه گاهی چاووشان اشعار مراثی مشهور را به اشعار معمول چاووشی می‌افزایند تا از تأثیرهای سوگ‌آمیز آنها در نفوذ و تأثیر بیشتر آوازها در مراسم سود جویند.

در چاووشی‌نامه‌ها نامِ سرایندگان، مذکور نیست. گاه نام خطاط  و یا ناشر را دربر دارد. شاید شاعران از ذکر نام خود به نیت تبرع پرهیز داشته‌اند. به‌علاوه چون برحسب عادت چاووشان و دیگران با افزایش و کاهش در این اشعار تصرف کرده‌اند، انتساب آنها به گوینده‌ای واحد موجه نمی‌نماید.

برخی چاووشان خود نیز اشعاری در این زمینه‌ها می‌سروده و می‌خوانده‌اند. بسیاری از اشعار چاووشی رنگ عوامانه نیز پیدا کرده است و احیاناً از اختلال وزن یا بعضی نقایص خالی نیست.[۵۳] گاه در برخی اشعار چاووشی ابیاتی از دشواری‌های سفر و سخت‌گیری مأموران مرزها و چگونگی گرفتن تذکره و مضامینی از این قبیل راه یافته است.[۵۴]

لازم به یادآوری است که در متن و شعر چاووش، اشعار عزیمت به سفر و بازگشت از سفر زیارتی با یکدیگر تفاوت دارند. برای نمونه در عزیمت زوار به مشهد این اشعار از سوی چاووش‌خوانان خوانده می‌شود:

ما به نزد حضرت شاه خراسان می‌رویم با سر و جان در بر سلطان ایمان می‌رویم
قبلۀ هفتم امام هشتمین باشد رضا ما به نزد آن شهنشاه غریبان می‌رویم
ما به نزد حضرت شاه خراسان می‌رویم با سر و جان در بر سلطان ایمان می‌رویم
قبلۀ هفتم امام هشتمین باشد رضا ما به نزد آن شهنشاه غریبان می‌رویم

...و در مراجعت:

از مشهد شاه رضا برگشته‌ایم از ضریح آن امام مقتدا برگشته‌ایم
سر فدا کردیم در راه امام هشتمین مژده ای یاران ز ایوان طلا برگشته‌ایم[۵۵]


اشعار چاووش‌خوانی الزاماً از همۀ قواعد عروضی اعم از رعایت اوزان، تساوی هجاها در دو مصرع یک بیت و یا رعایت ردیف و قافیه پیروی نکرده است، تا جایی که برخی از اشعار و ابیات بیشتر به جملات منثور شباهت دارند، برای نمونه:

بارها گفت محمد که علی جان من است بر جان علی و جان محمد صلوات
بارها گفت محمد که علی جان من است بر جان علی و جان محمد صلوات

و یا

یا رب کن نصیب شیعیان و صالحان هم نجف، هم کربلا هم حضرت شاهِ رضا

با این همه، برخی از نواقص ابیات نامتقارن مانند عدم رعایت وزن و فقدان تقارن هجایی، با کشش‌های آوازی و اعمال پاره‌ای شگردها از سوی چاووش‌خوان مرتفع می‌گردد و به گوش نمی‌آید.[۵۶]

جستارهای وابسته[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پیوند به بیرون[ویرایش | ویرایش مبدأ]

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. ↑ کاشغری، 1 /307.
  2. ↑ معین، فرهنگ...، ذیل چاوش، نیز حاشیه بر...، 2 /617؛ دایرةالمعارف...، 1 /792.
  3. ↑ کاشغری، همانجا؛ برهان...، 2 /617؛ نیز نک : محمد بن منور، 387.
  4. ↑ معین، همانجا؛ EI2، ذیل چائوش4.
  5. ↑ سعدی، 328؛ نیز نک : لغت‌نامه...، ذیل چاوش.
  6. ↑ EI2، همانجا؛ لین، 440.
  7. ↑ واقع در استان آذربایجان شرقی.
  8. ↑ انجوی، 2 /100.
  9. ↑ شریفیان، 63؛ همایونی، 413؛ حمیدی، بش‌.
  10. ↑ شریفیان، 65.
  11. ↑ عناصری، 135؛ شهری، 3 /447؛ فقیهی، 305؛ برای آگاهی از برخی اشعار چاووشی، نک : حمیدی، بش ؛ عناصری، 140، 145، 149، 154، 169.
  12. ↑ انجوی، 2 /100.
  13. ↑ ایرانیکا، ذیل چاوش1؛ فرهنگ‌نامه...، 2 /503.
  14. ↑ حمیدی، بش ؛ عناصری، 145؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.
  15. ↑ عناصری، 137، 144-145؛ فرهنگ‌نامه، همانجا.
  16. ↑ نک : رجایی، 405-406.
  17. ↑ عناصری، 134؛ اوبن، 17-18؛ حمیدی، بش ؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.
  18. ↑ شریفیان، 63-64، حاشیۀ 2.
  19. ↑ فقیهی، 308؛ طوفان، 153.
  20. ↑ آلمانی، 183؛ اوبن، همانجا.
  21. ↑ لین، همانجا.
  22. ↑ طباطبایی، 466.
  23. ↑ همو، 463؛ عناصری، همانجا.
  24. ↑ طباطبایی، 463-464، 466.
  25. ↑ عناصری، 136؛ میرفخرایی، 26؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.
  26. ↑ عناصری، آلمانی، همانجاها.
  27. ↑ عناصری، 136، 145.
  28. ↑ همو، 169.
  29. ↑ همانجا؛ شریعت‌زاده، 413.
  30. ↑ عناصری، 136-137؛ همایونی، 216؛ نیز نک : شریفیان، 68.
  31. ↑ محجوب، 2 /1075.
  32. ↑ حمیدی، بش ؛ عناصری، 136، 154؛ میرفخرایی، نیز ایرانیکا، همانجاها.
  33. ↑ عناصری، 137، 154.
  34. ↑ یوسفی، 8؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.
  35. ↑ حمیدی، بش؛ جهانگیری، 313.
  36. ↑ مردم‌نگاری...، 38- 39.
  37. ↑ بلوکباشی، 70-72.
  38. ↑ شریعت‌زاده، 409-413.
  39. ↑ نصری اشرفی، 109.
  40. ↑ همو، 102.
  41. ↑ فرهنگ‌نامه، 2/503؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.
  42. ↑ جاوید، 24.
  43. ↑ 907- 1148ق.
  44. ↑ ادیب‌الملک، 39؛ پولاک، 230؛ حمیدی، بش‌.
  45. ↑ پولاک، همانجا.
  46. ↑ نک : شریفیان، 65؛ نصری اشرفی، تحقیقات.
  47. ↑ ص 451.
  48. ↑ کاشغر گزارش سیاح مشهور، جیمز موریه، حاکی از برخی اضافات در تظاهرات و حرکات چاووشان و گرایش‌های آیینی در آن، به‌ویژه استفاده از کوس و نقاره، و مهم‌تر از آن تثبیت و عمومیت حضور چاووشان در کاروان‌های زیارتی است. او می‌نویسد: «در روز فیروز و ساعتی سعد اندوز، چاووشان از هر گوشه و کنار، با آهنگ کوس و نقاره آوازۀ الرحیل الرحیل درانداختند و ما بامدادی پگاه از دروازۀ طاوقچی بیرون شدیم» . همین مؤلف بار دیگر بر آوازخوانی رثایی و نقاره‌زنی چاووشان در بدرقۀ زائران امام هشتم شیعیان‌(ع) در مسجد شاه‌ عبدالعظیم اشاره کرده، و نوشته است: «ما و اهل قافله نیز پس از ادای نماز آدینه در مسجد جامع، در حضرت شاه عبدالعظیم جمع شدیم و فردای آن روز با نعره و فریاد چاووشان و با آهنگ «زائر مشهد رضا هستیم، هر که ز اهل رضا ست، خوش باشد»، رو به خراسان بیرون رفتیم. اول بیابانی نمکزار و از آب و گیاه بی‌آثار نمودار گردید که نه دیده را از آن نوری بود و نه خاطر را از آن سروری. چنین بیابان خشک و سوزانی را با منازل کوتاه کوتاه پیمودیم. هر وقت به آبادی نزدیک می‌شدیم و یا به قافله‌ای برمی‌خوردیم، چاووشان پیشاپیش می‌تاختند و با گلبانگ‌های جانگزا دوال‌ها را بر نقاره‌‌هایی که از قربوس‌های زین اسبان آویخته بود، می‌نواختند و غلغله بر پا می‌ساختند» 4.
  49. ↑ نک : شریفیان، 69-70.
  50. ↑ همو، 70.
  51. ↑ همو، 65.
  52. ↑ همو، 68.
  53. ↑ نک : عناصری، 144-145.
  54. ↑ همو، 167.
  55. ↑ نصری‌اشرفی، تحقیقات: روایت علی‌اکبر رزم‌آرا، دامغان، پاییز، 1374ش.
  56. ↑ برای نمونۀ اشعار چاووشی در شهرهای مختلف ایران، نک : شریفیان، 66-68.
برگرفته از «https://fa.wikihussain.com/index.php?title=چاووشی&oldid=35205»