شمع افروزی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
شمع در فرهنگ مردم، نمادی از حاجت و توسل است. امامزاده ها و بقاع متبرکه، محلی دائمی برای جلب حاجتمندان به افروختن شمع های نذری هستند و محرم یکی از زمان های مقدس برای حاجت طلبی است.  
شمع در فرهنگ مردم، نمادی از حاجت و توسل است. امامزاده‌ها و بقاع متبرکه، محلی دائمی برای جلب حاجتمندان به افروختن شمع‌های نذری هستند و محرم یکی از زمان‌های مقدس برای حاجت‌طلبی است.  
[[پرونده:1 شمع افروزی در محرم.jpg|بندانگشتی|شمع افروزی در محرم ]]


===شمع و چراغ یا «شامگاه خدام»:===


در منبرخانه های زنانه شاهرود رسم است که زنان بر طبق نذر خود تعدادی شمع به متولی منبر می دهند و متولی منبر هنگام روشن کردن آن ها دعا و اشعاری را با صدای رسا می خواند:
==شمع افروزی در شاهرود==


===برای آمرزش اموات:===
در منبرخانه‌های زنانه شاهرود رسم است که زنان بر طبق نذر خود تعدادی شمع به متولی منبر می‌دهند و متولی منبر هنگام روشن کردن آن‌ها دعا و اشعاری را با صدای رسا می‌خواند:
[[پرونده:شمع افروزی در شاهرود.jpg|بندانگشتی|شمع افروزی در شاهرود <ref>[http://razavi.news/fa/report/18447/%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D8%A7%D8%AC%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%DB%8C%DB%8C%D9%86-%D8%B3%D9%86%D8%AA%DB%8C-%D8%B4%D9%85%D8%B9-%DA%86%D8%B1%D8%A7%D8%BA-%D8%AA%DA%A9%DB%8C%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B4%D8%A7%D9%87%D8%B1%D9%88%D8%AF خبرگزاری رضوی] </ref>]]
'''برای آمرزش اموات'''




خط ۱۵: خط ۱۷:


{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| درون قبر او شمعی بیفروز | که نه در شب فرو می رود نه در روز}}
{{ب| درون قبر او شمعی بیفروز | که نه در شب فرو می‌رود نه در روز}}
{{ب| روحش مقام روضه دارالسرور باد | گلشن سرای مرقد او پر ز نور باد}}
{{ب| روحش مقام روضه دارالسرور باد | گلشن سرای مرقد او پر ز نور باد}}
{{ب| اگر دارد گنه بر فرض سنت | بیامرز و ببر روحش به جنت}}
{{ب| اگر دارد گنه بر فرض سنت | بیامرز و ببر روحش به جنت}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


==مراسم شامگاه خدام==
هنگامی که متولی، شمع‌هایی را برای ادای نذر و سلامتی زندگان روشن می‌کند، عبارت دعایی زیر را می‌گوید:
[[پرونده:مراسم شامگاه خدام.jpg|بندانگشتی|مراسم شامگاه خدام ]]
الهی الهی به حق گلگون قبای صحرای کربلا، این شمع را روشن می‌کنم. شمع دل صاحبش را روشن گردان. خدایا قَسَمت می‌دهم اگر درد دارد دردش دوا، اگر قرض دارد قرضش ادا ... خدایا حاجت دنیا و آخرتش را برآورده بخیر کن.


هنگامی که متولی، شمع هایی را برای ادای نذر و سلامتی زندگان روشن می کند، عبارت دعایی زیر را می گوید:
همچنین، بعد از غروب آفتاب (در دهه اول ماه محرم)، خدام که در اصطلاح محلی به آنان «کشیش کش» می‌گویند، در مقابل سقاخانه که در اصطلاح محلی «چراغخونه» گفته می‌شود، به ردیف می‌ایستند. «چراغچی»، شمعدان‌ها و چراغ توری‌ها را یک در میان روی زمین می‌چیند. سپس شمعدانی را به دست می‌گیرد اشعار و دعاهایی را با صدای بلند می‌خواند. خدام هم‌نوا صلوات می‌فرستند و چراغچی دعای زیر را می‌خواند:  
 
الهی الهی به حق گلگون قبای صحرای کربلا، این شمع را روشن می کنم. شمع دل صاحبش را روشن گردان. خدایا قَسَمت می دهم اگر درد دارد دردش دوا، اگر قرض دارد قرضش ادا ... خدایا حاجت دنیا و آخرتش را براورده به خیر کن.
 
همچنین، بعد از غروب آفتاب (در دهه اول ماه محرم)، خدام که در اصطلاح محلی به آنان «کشیش کش» می گویند، در مقابل سقاخانه که در اصطلاح محلی «چراغخونه» گفته می شود، به ردیف می ایستند. «چراغچی»، شمعدان ها و چراغ توری ها را یک در میان روی زمین می چیند. سپس شمعدانی را به دست می گیرد اشعار و دعاهایی را با صدای بلند می خواند. خدام هم نوا صلوات می فرستند و چراغچی دعای زیر را می خواند:  


«تنت گر بیفتد میان بلا، مترس و ملرز و به سر حیدر سه مرتبه بلند و جلی، لبیک از نجف شنو، بگو یا علی»  
«تنت گر بیفتد میان بلا، مترس و ملرز و به سر حیدر سه مرتبه بلند و جلی، لبیک از نجف شنو، بگو یا علی»  


خدام هم نوا، سه مرتبه «یا علی» می گویند. سپس خطبه خوان مقابل سقاخانه، خطبه مخصوص شمع و چراغ را قرائت می کند، دعا می خواند و خدام هم نوا آمین می گویند.
خدام هم‌نوا، سه مرتبه «یا علی» می‌گویند. سپس خطبه‌خوان مقابل سقاخانه، خطبه مخصوص شمع و چراغ را قرائت می‌کند، دعا می‌خواند و خدام هم‌نوا آمین می‌گویند.  
 
پس از خطبه خوان، «چاووش» اشعاری را از محتشم کاشانی می خواند و در پایان هر مصرع خدام صلوات می فرستند. بعد از مراسم شمع و چراغ، افرادی که نوبت کشیک آنان است، شمع ها و چراغ ها را به خدام کناری خود می دهند؛ به این ترتیب شمعدان ها و چراغ ها به وسیله همه خدام دست به دست می شوند. این مراسم را «شامگاه خدام» نیز می نامند. <ref>شریعت زاده، 1271، ص 85.</ref>
 
===چهل منبر:===
 
مشهورترین رسم شمع افروزی در ایران رسم چهل منبر است. تعداد افروختن شمع ها در مناطق مختلف متفاوت است. برای مثال در برخی نقاط اردبیل چهل شمع را در مسجد روشن می کنند و هنگام روشن کردن مقداری از آب تشت مسجد را برای تبرک و شفا به همراه می برند و در برخی مناط با 41 و 42 شمع این آیین اجرا می شود. <ref>سیفی، فرخنده، اردبیل، 1352. جوادخانی، علاءالدین، اردبیل، 1349. احمدی، مرسل، قورت تپه، مشکین شهر، اردبیل، 1352-1353.</ref> تعداد شمع ها در مراغه، نسبی و متفاوت و زمان شمع افروزی اولین جمعه شب دهه اول محرم است. در این شب، بچه یک ساله یک شمع، سه ساله پنج شمع و به این ترتیب برخی تا 41 و گاهی 82 شمع در هر مسجد روشن می کنند. <ref>ذوقی اصل، طیبه، مراغه، آذربایجان شرقی، 1348.</ref> این رسم در زنجان در روز سوم شهادت امام حسین (ع) و بعد از مراسم روضه خوانی زنان انجام می گیرد. در این روضه، مجمعه ای بزرگ با 50 عدد شمع روشن شده داخل آن، وسط اتاق قرار می دهند و در کنار آن مجمعه دیگری حاوی مقداری گندم می گذارند. زنان شرکت کننده در مراسم هر یک شمع روشنی را خاموش می کنند و برای تبرک با خود می برند و همچنین چند دانه گندم را برای تبرک و شفابخشی به دهان می گذارند. <ref>عدمی، خدیجه، زنجان، 1351.</ref> حاجتمندان نهاوندی در شب عاشورا با پای برهنه در هفتاد منبر که بیشتر در محله سادات قرار دارند، هفتاد شمع روشن می کنند و در پای هر منبر مقداری نقل یا چای و شربت از صاحبخانه می گیرند. <ref>قربانی، اختر، نهاوند، همدان، 1348.</ref>
 
آیین افروختن شمع در ماه محرم در لاهیجان، طی رسمی به نام «هفت کَلِگه» یا «هفت بزرگوار» یا «هفت تکیه» اجرا می شده ست. در شب تاسوعا متولیان امامزاده ها، هفت مشعل روشن را در هفت امامزاده که به آن هفت کلگه (اجاق) گفته می شد، می گذاشتند و مردم با گذاشتن مقداری پول در این هفت تکیه شمعی نیز روشن می گردند و برای براورده شدن حاجات خود دست به دعا برمی داشتند. <ref>طباطبایی، سوسن، لاهیجان، گیلان، 1345 و بی تا. علی نیا، محمود، لاهیجان، گیلان، 1345 و 1348.</ref>


در گلشاهی لاهیجان، امروزه نیز مانند گذشته، در شب عاشورا زنان و مردان سیاهپوش، با پای برهنه، مراسم چهل منبر را اجرا می کنند؛ یعنی هر فرد، یک زنبیل که در آن 40 شمع و 40 خرما گذاشته اند، به دست می گیرد و به هر خانه ای که می رسد، داخل ظرف گلی که روی منبر است، یک شمع روشن می کند و یک خرما روی منبر می گذارد. یک مشت برنج خام هم از ظرف کنار تشت گل برمی دارند. تا زمانی که 40 خرما را در چهل منبر نگذاشته اند، این کار ادامه می یابد. <ref>طباطبایی، سوسن، لاهیجان، گیلان، 1345 و بی تا.</ref>  
پس از خطبه‌خوان، «چاووش» اشعاری را از محتشم کاشانی می‌خواند و در پایان هر مصرع خدام صلوات می‌فرستند. بعد از مراسم شمع و چراغ، افرادی که نوبت کشیک آنان است، شمع‌ها و چراغ‌ها را به خدام کناری خود می‌دهند؛ به این ترتیب شمعدان‌ها و چراغ‌ها به وسیله همه خدام دست به دست می‌شوند. این مراسم را «شامگاه خدام» نیز می‌نامند. <ref>شریعت زاده، 1271، ص 85.</ref>  


در چهل منبر کرمان، نذرکنندگان مقداری نقل، خرما و آب نبات کنار شمع روشن می گذارند و صاحب منبر آن ها را جمع می کند و به مصرف عموم می رساند. <ref>طاهری پور، مظفر، کرمان، 1353.</ref>  
==رسم چهل منبر==
مراسم چهل منبر در اصفهان، به «چلایه منبر» مشهور است. نذرکنندگان با پای برهنه 41 شمع را به همراه مقداری نقل، بادام یا شکر پنیر برمی دارند. شمع ها را در 41 مسجد روشن می کنند و نقل، بادام و شکر پنیر را هم همان جا پخش می کنند. <ref>گلبان، حسین، اصفهان، 1354 و 1355.</ref>  
[[پرونده:رسم شمع افروزی در اردبیل 1.jpg|بندانگشتی|رسم شمع افروزی در اردبیل <ref>[http://iqna.ir/fa/news/3747243/%D8%A2%DB%8C%DB%8C%D9%86-%D8%B4%D9%85%D8%B9%E2%80%8C%DA%AF%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D8%B1%D8%AF%D8%A8%DB%8C%D9%84 خبرگزاری ایکنا]</ref>]]
مشهورترین رسم شمع افروزی در ایران رسم چهل منبر است. تعداد افروختن شمع‌ها در مناطق مختلف متفاوت است. برای مثال در برخی نقاط اردبیل چهل شمع را در مسجد روشن می‌کنند و هنگام روشن کردن مقداری از آب تشت مسجد را برای تبرک و شفا به همراه می‌برند و در برخی مناط با 41 و 42 شمع این آیین اجرا می‌شود. <ref>سیفی، فرخنده، اردبیل، 1352. جوادخانی، علاءالدین، اردبیل، 1349. احمدی، مرسل، قورت تپه، مشکین شهر، اردبیل، 1352-1353.</ref> تعداد شمع‌ها در مراغه، نسبی و متفاوت و زمان شمع افروزی اولین جمعه شب دهه اول محرم است. در این شب، بچه یک ساله یک شمع، سه ساله پنج شمع و به این ترتیب برخی تا 41 و گاهی 82 شمع در هر مسجد روشن می‌کنند. <ref>ذوقی اصل، طیبه، مراغه، آذربایجان شرقی، 1348.</ref> این رسم در زنجان در روز سوم شهادت امام حسین (ع) و بعد از مراسم روضه‌خوانی زنان انجام می‌گیرد. در این روضه، مجمع‌های بزرگ با 50 عدد شمع روشن شده داخل آن، وسط اتاق قرار می‌دهند و در کنار آن مجمعه دیگری حاوی مقداری گندم می‌گذارند. زنان شرکت کننده در مراسم هر یک شمع روشنی را خاموش می‌کنند و برای تبرک با خود می‌برند و همچنین چند دانه گندم را برای تبرک و شفابخشی به دهان می‌گذارند. <ref>عدمی، خدیجه، زنجان، 1351.</ref> حاجتمندان نهاوندی در شب عاشورا با پای برهنه در هفتاد منبر که بیشتر در محله سادات قرار دارند، هفتاد شمع روشن می‌کنند و در پای هر منبر مقداری نقل یا چای و شربت از صاحبخانه می‌گیرند. <ref>قربانی، اختر، نهاوند، همدان، 1348.</ref>
===آیین افروختن شمع در لاهیجان===
آیین افروختن شمع در ماه محرم در لاهیجان، طی رسمی به نام «هفت کَلِگه» یا «هفت بزرگوار» یا «هفت تکیه» اجرا می‌شده است. در شب تاسوعا متولیان امامزاده‌ها، هفت مشعل روشن را در هفت امامزاده که به آن هفت کلگه (اجاق) گفته می‌شد، می‌گذاشتند و مردم با گذاشتن مقداری پول در این هفت تکیه شمعی نیز روشن می‌گردند و برای برآورده شدن حاجات خود دست به دعا برمی‌داشتند. <ref>طباطبایی، سوسن، لاهیجان، گیلان، 1345 و بی‌تا. علی‌نیا، محمود، لاهیجان، گیلان، 1345 و 1348.</ref>
===مراسم چهل منبر در گلشاهی لاهیجان===
[[پرونده:مراسم چهل منبر در لاهیجان.jpg|بندانگشتی|مراسم چهل منبر در لاهیجان <ref>[http://www.lahidjan.com/54792/%D9%85%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D9%85-%D8%A2%DB%8C%DB%8C%D9%86%DB%8C-%DA%86%D9%87%D9%84-%D9%85%D9%86%D8%A8%D8%B1-%D9%84%D8%A7%D9%87%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%B1%DA%AF%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D9%85%DB%8C.html پایگاه خبری لاهیجان]</ref>]]
در گلشاهی لاهیجان، امروزه نیز مانند گذشته، در شب عاشورا زنان و مردان سیاهپوش، با پای برهنه، مراسم چهل منبر را اجرا می‌کنند؛ یعنی هر فرد، یک زنبیل که در آن 40 شمع و 40 خرما گذاشته‌اند، به دست می‌گیرد و به هر خانه‌ای که می‌رسد، داخل ظرف گلی که روی منبر است، یک شمع روشن می‌کند و یک خرما روی منبر می‌گذارد. یک مشت برنج خام هم از ظرف کنار تشت گل برمی‌دارند. تا زمانی که 40 خرما را در چهل منبر نگذاشته‌اند، این کار ادامه می‌یابد. <ref>طباطبایی، سوسن، لاهیجان، گیلان، 1345 و بی‌تا.</ref>  


امروزه شب عاشورا در شهر مشهد یک منبر کوچک چوبی در حسینیه ها می گذارند، جایی که بادگیر نداشته باشد و تشتی هم از گل و گلاب و تربت امام رضا (ع) در کنار منبر قرار می دهند. هر کس که وارد حسینیه می شود، به نشانه عزا مقداری از گل را به پیشانی می مالد و آن هایی هم که حاجی دارند، شمعی می افروزند و در گل فرو می کنند. آنگاه به نیت تبرک، مقداری نبات یا چند حبه قند داخل سینی بزرگی می گذارند که بر روی پله منبر قرار دارد. در پایان شب، پس از برگزاری مراسم عزاداری، خدام حسینیه به نیت تبرک نبات و قند را بین عزادارن تقسیم می کنند. <ref>وکیلیان، 1383، ص 7.</ref>  
در چهل منبر کرمان، نذر کنندگان مقداری نقل، خرما و آب نبات کنار شمع روشن می‌گذارند و صاحب منبر آن‌ها را جمع می‌کند و به مصرف عموم می‌رساند. <ref>طاهری پور، مظفر، کرمان، 1353.</ref>
===چلایه منبر===
مراسم چهل منبر در اصفهان، به «چلایه منبر» مشهور است. نذر کنندگان با پای برهنه 41 شمع را به همراه مقداری نقل، بادام یا شکر پنیر برمی‌دارند. شمع‌ها را در 41 مسجد روشن می‌کنند و نقل، بادام و شکر پنیر را هم همان‌جا پخش می‌کنند. <ref>گلبان، حسین، اصفهان، 1354 و 1355.</ref>
[[پرونده:مراسم چهل منبر در اصفهان.jpg|بندانگشتی|مراسم چهل منبر در اصفهان ]]
امروزه شب عاشورا در شهر مشهد یک منبر کوچک چوبی در حسینیه‌ها می‌گذارند، جایی که بادگیر نداشته باشد و تشتی هم از گل و گلاب و تربت امام رضا (ع) در کنار منبر قرار می‌دهند. هر کس که وارد حسینیه می‌شود، به نشانه عزا مقداری از گل را به پیشانی می‌مالد و آن‌هایی هم که حاجتی دارند، شمعی می‌افروزند و در گل فرو می‌کنند. آنگاه به نیت تبرک، مقداری نبات یا چند حبه قند داخل سینی بزرگی می‌گذارند که بر روی پله منبر قرار دارد. در پایان شب، پس از برگزاری مراسم عزاداری، خدام حسینیه به نیت تبرک نبات و قند را بین عزاداران تقسیم می‌کنند. <ref>وکیلیان، 1383، ص 7.</ref>  


در قوچان نیز در شب دهم محرم، کنده درخت کهنسالی را پای منبر یا گوشه حیاط مسجد می گذارند و نذرداران، شمعی را روی کنده روشن می کنند. البته در گذشته عده ای به جای شمع، فانوس روی کنده می گذاشته اند. <ref>رضایی، بی نام، قوچان، خراسان شمالی، 1377.</ref>  
در قوچان نیز در شب دهم محرم، کنده درخت کهنسالی را پای منبر یا گوشه حیاط مسجد می‌گذارند و نذر داران، شمعی را روی کنده روشن می‌کنند. البته در گذشته عده‌ای به جای شمع، فانوس روی کنده می‌گذاشته‌اند. <ref>رضایی، بی‌نام، قوچان، خراسان شمالی، 1377.</ref>  


یکی از متفاوت ترین آیین های شمع افروز و حاجت خواهی که در ماه محرم اجرا می گردید، شمع گذاری محله رودبار شهمیرزاد است. در شب نهم محرم، مردم این محله شمع های مخصوص و بزرگی را که با پیه گوسفند می ساختند در پیه سوزهای مخصوص در میدان شهر روشن می کردند. تعداد این شمع ها گاه به 80 شمع می رسید. چند نفر که پارچه سفیدی به کمر خود بسته بودند تا صبح از شمع ها مواظبت می کردند. صبح عاشورا، صاحبان شمع ها می آمدند و اشک شمع خود را جمع می کردند و با پیه سوز به منزل خود می بردند و آن را تا سال آینده نگهداری می کردند. <ref>اسماعیلی زاده، بی نام، شهمیرزاد، سمنان، 1354.</ref>  
یکی از متفاوت‌ترین آیین‌های شمع افروز و حاجت‌خواهی که در ماه محرم اجرا می‌گردید، شمع گذاری محله رودبار شهمیرزاد است. در شب نهم محرم، مردم این محله شمع‌های مخصوص و بزرگی را که با پیه گوسفند می‌ساختند در پیه‌سوزهای مخصوص در میدان شهر روشن می‌کردند. تعداد این شمع‌ها گاه به 80 شمع می‌رسید. چند نفر که پارچه سفیدی به کمر خود بسته بودند تا صبح از شمع‌ها مواظبت می‌کردند. صبح عاشورا، صاحبان شمع‌ها می‌آمدند و اشک شمع خود را جمع می‌کردند و با پیه‌سوز به منزل خود می‌بردند و آن را تا سال آینده نگهداری می‌کردند. <ref>اسماعیلی زاده، بی‌نام، شهمیرزاد، سمنان، 1354.</ref>  
==منبع==
==منبع==
اصغر شعاع، علی آنی‌زاده، رقیه حاج محمدیاری، شهرزاد دوستی، الهه شایسته رخ، محرم و صفر در فرهنگ مردم ایران، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، ص 75-79.
* [[محرم و صفر در فرهنگ مردم ایران|اصغر شعاع، علی آنی‌زاده، رقیه حاج محمدیاری، شهرزاد دوستی، الهه شایسته رخ، محرم و صفر در فرهنگ مردم ایران، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، ص 75-79.]]
==پی نوشت==
==پی نوشت==
[[رده:آیین‌ها]]
[[رده:آیین‌ها در ماه محرم]]
[[رده:سوگواری]]
[[رده:سوگواری در ماه محرم]]
[[رده:مراسم‌ها]]
[[رده:مراسم‌ها در ماه محرم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۵:۲۲

شمع در فرهنگ مردم، نمادی از حاجت و توسل است. امامزاده‌ها و بقاع متبرکه، محلی دائمی برای جلب حاجتمندان به افروختن شمع‌های نذری هستند و محرم یکی از زمان‌های مقدس برای حاجت‌طلبی است.

شمع افروزی در محرم


شمع افروزی در شاهرود[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در منبرخانه‌های زنانه شاهرود رسم است که زنان بر طبق نذر خود تعدادی شمع به متولی منبر می‌دهند و متولی منبر هنگام روشن کردن آن‌ها دعا و اشعاری را با صدای رسا می‌خواند:

شمع افروزی در شاهرود [۱]

برای آمرزش اموات


الهی الهی به حق محمد مصطفی الهی الهی به حق علی مرتضی
الهی الهی به حق فاطمه زهرا الهی الهی به حق حسن مجتبی


درون قبر او شمعی بیفروز که نه در شب فرو می‌رود نه در روز
روحش مقام روضه دارالسرور باد گلشن سرای مرقد او پر ز نور باد
اگر دارد گنه بر فرض سنت بیامرز و ببر روحش به جنت

مراسم شامگاه خدام[ویرایش | ویرایش مبدأ]

هنگامی که متولی، شمع‌هایی را برای ادای نذر و سلامتی زندگان روشن می‌کند، عبارت دعایی زیر را می‌گوید:

مراسم شامگاه خدام

الهی الهی به حق گلگون قبای صحرای کربلا، این شمع را روشن می‌کنم. شمع دل صاحبش را روشن گردان. خدایا قَسَمت می‌دهم اگر درد دارد دردش دوا، اگر قرض دارد قرضش ادا ... خدایا حاجت دنیا و آخرتش را برآورده بخیر کن.

همچنین، بعد از غروب آفتاب (در دهه اول ماه محرم)، خدام که در اصطلاح محلی به آنان «کشیش کش» می‌گویند، در مقابل سقاخانه که در اصطلاح محلی «چراغخونه» گفته می‌شود، به ردیف می‌ایستند. «چراغچی»، شمعدان‌ها و چراغ توری‌ها را یک در میان روی زمین می‌چیند. سپس شمعدانی را به دست می‌گیرد اشعار و دعاهایی را با صدای بلند می‌خواند. خدام هم‌نوا صلوات می‌فرستند و چراغچی دعای زیر را می‌خواند:

«تنت گر بیفتد میان بلا، مترس و ملرز و به سر حیدر سه مرتبه بلند و جلی، لبیک از نجف شنو، بگو یا علی»

خدام هم‌نوا، سه مرتبه «یا علی» می‌گویند. سپس خطبه‌خوان مقابل سقاخانه، خطبه مخصوص شمع و چراغ را قرائت می‌کند، دعا می‌خواند و خدام هم‌نوا آمین می‌گویند.

پس از خطبه‌خوان، «چاووش» اشعاری را از محتشم کاشانی می‌خواند و در پایان هر مصرع خدام صلوات می‌فرستند. بعد از مراسم شمع و چراغ، افرادی که نوبت کشیک آنان است، شمع‌ها و چراغ‌ها را به خدام کناری خود می‌دهند؛ به این ترتیب شمعدان‌ها و چراغ‌ها به وسیله همه خدام دست به دست می‌شوند. این مراسم را «شامگاه خدام» نیز می‌نامند. [۲]

رسم چهل منبر[ویرایش | ویرایش مبدأ]

رسم شمع افروزی در اردبیل [۳]

مشهورترین رسم شمع افروزی در ایران رسم چهل منبر است. تعداد افروختن شمع‌ها در مناطق مختلف متفاوت است. برای مثال در برخی نقاط اردبیل چهل شمع را در مسجد روشن می‌کنند و هنگام روشن کردن مقداری از آب تشت مسجد را برای تبرک و شفا به همراه می‌برند و در برخی مناط با 41 و 42 شمع این آیین اجرا می‌شود. [۴] تعداد شمع‌ها در مراغه، نسبی و متفاوت و زمان شمع افروزی اولین جمعه شب دهه اول محرم است. در این شب، بچه یک ساله یک شمع، سه ساله پنج شمع و به این ترتیب برخی تا 41 و گاهی 82 شمع در هر مسجد روشن می‌کنند. [۵] این رسم در زنجان در روز سوم شهادت امام حسین (ع) و بعد از مراسم روضه‌خوانی زنان انجام می‌گیرد. در این روضه، مجمع‌های بزرگ با 50 عدد شمع روشن شده داخل آن، وسط اتاق قرار می‌دهند و در کنار آن مجمعه دیگری حاوی مقداری گندم می‌گذارند. زنان شرکت کننده در مراسم هر یک شمع روشنی را خاموش می‌کنند و برای تبرک با خود می‌برند و همچنین چند دانه گندم را برای تبرک و شفابخشی به دهان می‌گذارند. [۶] حاجتمندان نهاوندی در شب عاشورا با پای برهنه در هفتاد منبر که بیشتر در محله سادات قرار دارند، هفتاد شمع روشن می‌کنند و در پای هر منبر مقداری نقل یا چای و شربت از صاحبخانه می‌گیرند. [۷]

آیین افروختن شمع در لاهیجان[ویرایش | ویرایش مبدأ]

آیین افروختن شمع در ماه محرم در لاهیجان، طی رسمی به نام «هفت کَلِگه» یا «هفت بزرگوار» یا «هفت تکیه» اجرا می‌شده است. در شب تاسوعا متولیان امامزاده‌ها، هفت مشعل روشن را در هفت امامزاده که به آن هفت کلگه (اجاق) گفته می‌شد، می‌گذاشتند و مردم با گذاشتن مقداری پول در این هفت تکیه شمعی نیز روشن می‌گردند و برای برآورده شدن حاجات خود دست به دعا برمی‌داشتند. [۸]

مراسم چهل منبر در گلشاهی لاهیجان[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مراسم چهل منبر در لاهیجان [۹]

در گلشاهی لاهیجان، امروزه نیز مانند گذشته، در شب عاشورا زنان و مردان سیاهپوش، با پای برهنه، مراسم چهل منبر را اجرا می‌کنند؛ یعنی هر فرد، یک زنبیل که در آن 40 شمع و 40 خرما گذاشته‌اند، به دست می‌گیرد و به هر خانه‌ای که می‌رسد، داخل ظرف گلی که روی منبر است، یک شمع روشن می‌کند و یک خرما روی منبر می‌گذارد. یک مشت برنج خام هم از ظرف کنار تشت گل برمی‌دارند. تا زمانی که 40 خرما را در چهل منبر نگذاشته‌اند، این کار ادامه می‌یابد. [۱۰]

در چهل منبر کرمان، نذر کنندگان مقداری نقل، خرما و آب نبات کنار شمع روشن می‌گذارند و صاحب منبر آن‌ها را جمع می‌کند و به مصرف عموم می‌رساند. [۱۱]

چلایه منبر[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مراسم چهل منبر در اصفهان، به «چلایه منبر» مشهور است. نذر کنندگان با پای برهنه 41 شمع را به همراه مقداری نقل، بادام یا شکر پنیر برمی‌دارند. شمع‌ها را در 41 مسجد روشن می‌کنند و نقل، بادام و شکر پنیر را هم همان‌جا پخش می‌کنند. [۱۲]

مراسم چهل منبر در اصفهان

امروزه شب عاشورا در شهر مشهد یک منبر کوچک چوبی در حسینیه‌ها می‌گذارند، جایی که بادگیر نداشته باشد و تشتی هم از گل و گلاب و تربت امام رضا (ع) در کنار منبر قرار می‌دهند. هر کس که وارد حسینیه می‌شود، به نشانه عزا مقداری از گل را به پیشانی می‌مالد و آن‌هایی هم که حاجتی دارند، شمعی می‌افروزند و در گل فرو می‌کنند. آنگاه به نیت تبرک، مقداری نبات یا چند حبه قند داخل سینی بزرگی می‌گذارند که بر روی پله منبر قرار دارد. در پایان شب، پس از برگزاری مراسم عزاداری، خدام حسینیه به نیت تبرک نبات و قند را بین عزاداران تقسیم می‌کنند. [۱۳]

در قوچان نیز در شب دهم محرم، کنده درخت کهنسالی را پای منبر یا گوشه حیاط مسجد می‌گذارند و نذر داران، شمعی را روی کنده روشن می‌کنند. البته در گذشته عده‌ای به جای شمع، فانوس روی کنده می‌گذاشته‌اند. [۱۴]

یکی از متفاوت‌ترین آیین‌های شمع افروز و حاجت‌خواهی که در ماه محرم اجرا می‌گردید، شمع گذاری محله رودبار شهمیرزاد است. در شب نهم محرم، مردم این محله شمع‌های مخصوص و بزرگی را که با پیه گوسفند می‌ساختند در پیه‌سوزهای مخصوص در میدان شهر روشن می‌کردند. تعداد این شمع‌ها گاه به 80 شمع می‌رسید. چند نفر که پارچه سفیدی به کمر خود بسته بودند تا صبح از شمع‌ها مواظبت می‌کردند. صبح عاشورا، صاحبان شمع‌ها می‌آمدند و اشک شمع خود را جمع می‌کردند و با پیه‌سوز به منزل خود می‌بردند و آن را تا سال آینده نگهداری می‌کردند. [۱۵]

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. ↑ خبرگزاری رضوی
  2. ↑ شریعت زاده، 1271، ص 85.
  3. ↑ خبرگزاری ایکنا
  4. ↑ سیفی، فرخنده، اردبیل، 1352. جوادخانی، علاءالدین، اردبیل، 1349. احمدی، مرسل، قورت تپه، مشکین شهر، اردبیل، 1352-1353.
  5. ↑ ذوقی اصل، طیبه، مراغه، آذربایجان شرقی، 1348.
  6. ↑ عدمی، خدیجه، زنجان، 1351.
  7. ↑ قربانی، اختر، نهاوند، همدان، 1348.
  8. ↑ طباطبایی، سوسن، لاهیجان، گیلان، 1345 و بی‌تا. علی‌نیا، محمود، لاهیجان، گیلان، 1345 و 1348.
  9. ↑ پایگاه خبری لاهیجان
  10. ↑ طباطبایی، سوسن، لاهیجان، گیلان، 1345 و بی‌تا.
  11. ↑ طاهری پور، مظفر، کرمان، 1353.
  12. ↑ گلبان، حسین، اصفهان، 1354 و 1355.
  13. ↑ وکیلیان، 1383، ص 7.
  14. ↑ رضایی، بی‌نام، قوچان، خراسان شمالی، 1377.
  15. ↑ اسماعیلی زاده، بی‌نام، شهمیرزاد، سمنان، 1354.
برگرفته از «https://fa.wikihussain.com/index.php?title=شمع_افروزی&oldid=18500»