دمشق: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «بزرگترین شهر سوریه که از قدیم،موقعیّت و مرکزیّت فرهنگى و تاریخى داشته و پیش...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
بزرگترین شهر سوریه که از | '''دمشق''' بزرگترین شهر سوریه که از قدیم، موقعیت و مرکزیت فرهنگى و تاریخى داشته و پیش از اسلام بنا شده‌است و اماکن تاریخى آن، گویاى تاریخ کهن آن است. | ||
==تاریخچه== | |||
مسلمانان در سال ۱۳ هجرى آنجا را فتح کردند. [[معاویه]] مدت ۳۱ سال در آنجا حکومت کرد. مسجد جامع اموى <ref>دربارۀ عظمت و شگفتیهاى مسجد جامع دمشق ر.ک:« لغت‌نامه»دهخدا،واژۀ«جامع دمشق».</ref> که از بزرگترین مساجد اسلامى است، در این شهر است. <ref>دائرة المعارف الإسلامیة،ج ۹،ص ۲۶۴.</ref> | |||
اسراى [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] را پیش [[یزید]] در این شهر آوردند. مرقد [[رقیّه|رقیه]] دختر امام حسین نیز در این شهر است.مردم آن دیار در دوره‌هاى نخستین اسلام، چون تحت تأثیر تبلیغات شوم معاویه و امویان بودند،نسبت به على و آل على(ع) دیدگاه خصمانه‌اى داشتند. | |||
برخوردهاى شامیان با اسراى [[کربلا]] نیز نشان دهندۀ آن بود. | |||
==منبع== | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۷.] | |||
==پی‌نوشت== | |||
<references /> | |||
[[رده:جغرافیا]] | |||
[[رده:تاریخ]] | |||
[[رده:اماکن]] | |||
[[رده:اماکن مذهبی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۳۳
دمشق بزرگترین شهر سوریه که از قدیم، موقعیت و مرکزیت فرهنگى و تاریخى داشته و پیش از اسلام بنا شده‌است و اماکن تاریخى آن، گویاى تاریخ کهن آن است.
تاریخچه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مسلمانان در سال ۱۳ هجرى آنجا را فتح کردند. معاویه مدت ۳۱ سال در آنجا حکومت کرد. مسجد جامع اموى [۱] که از بزرگترین مساجد اسلامى است، در این شهر است. [۲]
اسراى اهل بیت را پیش یزید در این شهر آوردند. مرقد رقیه دختر امام حسین نیز در این شهر است.مردم آن دیار در دوره‌هاى نخستین اسلام، چون تحت تأثیر تبلیغات شوم معاویه و امویان بودند،نسبت به على و آل على(ع) دیدگاه خصمانه‌اى داشتند.
برخوردهاى شامیان با اسراى کربلا نیز نشان دهندۀ آن بود.