در حال ویرایش نعمت میرزا زاده‌

'''نعمت میرزازاده''' (1315 ه.ش) یکی از شاعران معاصر است.
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =نعمت میرزا زاده
| تصویر                  =نعمت میرزازاده.jpg

| توضیح تصویر            =
| نام اصلی               =
| زمینه فعالیت           =
| ملیت                   =
| تاریخ تولد             =1315 ه. ش
| محل تولد                = مشهد
| والدین                 =
| تاریخ مرگ              =
| محل مرگ                 =
| علت مرگ                 =
| محل زندگی               =
| مختصات محل زندگی         =
| مدفن                   =
|مذهب                   =
|در زمان حکومت           =
|اتفاقات مهم             =
| نام دیگر               =
|لقب                     =
|بنیانگذار               =
| پیشه                   =
| سال‌های نویسندگی        =
|سبک نوشتاری             =
|کتاب‌ها                 =«پیام»، «لیلة القدر»، «سحوری»، «گلخون»، «گلخشم»، و «به هوای میهن» 
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|دیوان اشعار             =
|تخلص                    =
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
| همسر                    =
| شریک زندگی             =
| فرزندان                =
|تحصیلات                  =
|دانشگاه                =
|حوزه                   =
|شاگرد                  =
|استاد                  =
|علت شهرت               =
| تأثیرگذاشته بر         =
| تأثیرپذیرفته از         =
| وب‌گاه                  =
|گفتاورد                =
|امضا                  =
}}
==زندگینامه==
نعمت میرزا زاده (م. آزرم) در سال ۱۳۱۷ ه. ش، در مشهد به دنیا آمد.  فارغ التحصیل دوره ی دکترای مردم شناسی و جامعه شناسی سیاسی از دانشگاه پاریس است از او مجموعه‌های «پیام»، «لیلة القدر»، «سحوری»، «گلخون»، «گلخشم»، و «به هوای میهن» انتشار یافته است.

میرزا زاده از شاعران مطرح و آگاه معاصر است که در میان قشرهای شعر خوان حرفه‌ای، نامی شناخته شده دارد. وی هم در شیوه‌ی قدیم و هم در زبان شعر نو بخصوص اوزان نیمایی مهارت و توانایی خود را به ثبوت رسانده است. او پایبند شکل و فرم در اشعارش نیست، و شعر را همانند حربه‌ای برای بیان تفکّرات و عصیان خویش به کار می‌گیرد. در کلام و شعر آزرم نوعی ستیز اجتماعی نسبت به بی‌عدالتی‌ها احساس می‌شود که با زبان توانا و استوار بیان می‌گردد. وی در ردیف بهترین شاعران شعر حماسی و اجتماعی قرار دارد و می‌تواند روح حماسی و اجتماعی را در شعر هم در قالب‌های کلاسیک و هم در شکل نو با قدرتی کامل ارائه دهد.

آزرم در اشعار اولیّه‌ی خود بیشتر به مفاهیم مذهبی می‌پرداخت، اما به تدریج شعر خود را از مضمونهای اجتماعی و انسانی، وقایع و حوادث ملّی و تاریخی سرشار ساخته است.

یکی از قصاید او که از نمونه‌های والای قصاید فارسی و از مفاخر ادبیات مذهبی به شمار می‌آید و لطایف شعری و احساس ژرف و تابلوهای زیبا و علوّ مفاهیم در آن فراوان است و از نظر بیان موضع‌گیری‌های تربیتی و فکری در اسلام، در قالب مدیحه- که در کار شاعران سلف شیعه از این نمونه بسیار است- نیز در این قصیده، مقاطع چشمگیری به چشم می‌خورد. قصیده‌ی «پیام» است. این قصیده چنین آغاز می‌شود: «ره آوردی از سیر و تأمّلی در آفاق نبوت و نگرشی در کیفیت و آثار بعثت محمد «ص» ...»

در مجموع او شاعری است پیکار جو و ستیزه‌گر در برابر بی‌عدالتی‌ها، و شعرش با کلامی استوار، همگام با مردم، همواره از ژرفا و عمق قابل تأمّلی برخوردار است. <ref>دریچه‌ای به دنیای شعر فارسی؛ ص 559 و 560.</ref>
==اشعار==

===شاهد===
{{شعر}}


{{ب| اگرچه مانده به بند تو سوگوارانیم‌|مباش غرّه که فرزند سربدارانیم }}

{{ب| برادر و پدر و جدّ من، شهیدانند|بدین رسالت حق، جمله بی‌قرارانیم }}

{{ب| تو ای پلید، بدین چند روزه نازی چند|که در سراسر تاریخ، شهسوارنیم }}

{{ب| بزرگی و شرف و افتخار، ذاتی ماست‌|که خلق را همگی جان به کف گذارانیم }}

{{ب| نهال دین را خون‌های ما چو باران است‌|که دین نهالی و ما نفخه‌ی بهارانیم }}

{{ب| به چشم تنگ تو گر مانده‌ایم اسیر چه باک‌|به چشم خلق و خدا، صاحب اعتبارانیم }}

{{ب| تو این جلالت ظاهر، ز یمن ما داری‌|اگرچه حکم، ترا هست و ما بر کنارانیم }}

{{ب| نه هیچ‌گاه به زنجیر، شیر گردد خوار|به بند جور تو، شیران نه شرمسارانیم }}

{{ب| به ما گذشت و تو را بگذرد ولی تا حشر|تویی به ذلّت و ما با اوج افتخارانیم  }}

{{ب| چو زان ماست رسالت، نصیب ماست [[شهادت‌]]|بدین رسالت حق هم، پاسدارانیم <ref>لیلة القدر؛ ص 129- 130.</ref> }}
{{پایان شعر}}


===همت سیراب===
{{شعر}}


{{ب| تا ابد برخی آن تشنه شهیدم که [[فرات]]|شاهد همّت سیراب و لب تشنه‌ی اوست }}

{{ب| آن جوانمرد که لب تشنه ز دریا بگذشت‌|ز آنکه دریا به بر همّت او کم ز سبوست }}

{{ب| غرق آتش که مگر آب رساند به حرم‌|خون فشان از سر و از ساعد آویزه‌ی پوست }}

{{ب| دل دشمن شده از این رجز او در بیم‌|گوش طفلان حرم خرسند، از بانگ عموست: }}

{{ب| «به خدا، دست ز دامان امامم نکشم‌|گرچه‌ام دست ببرّند و برآرندم پوست» <ref>و اللّه ان قطعتم یمینی‌انّی احامی ابدا عن دینی
و عن امام صادق الیقین‌نجل النّبیّ الطّاهر الأمین .</ref> }}

{{ب| به مثل دوست بود به ز برادر امّا|جان به قربان برادر که چنین باشد دوست }}

{{ب| هر خروشی که به گوش آید ز امواج فرات‌|عقده‌ی ماتم عباسش گویی به گلوست }}

{{ب| ای صبا هر سحر از جانب من بوسه بزن‌|بر زمینی که ز خون شهدا غالیه بوست }}

{{ب| هر کجا پرچم افراشته‌ای دیدی سرخ‌|به یقین دان که سراپرده‌ی عباس، هموست <ref> لیلة القدر؛ ص 121 و 122.</ref> }}
{{پایان شعر}}


===گواه===


تا زمان باقی‌ست‌

می‌درخشد در ضمیر روشن آفاق 

دو گواه جاودان از خون دو جانباخته 

- در معبر تاریخ آزادی- 

دو گواه جاودان از خون بیدار علی و آن پاک فرزند برومندش، 

- فجر: این نورِ سپید سرخ‌آمیزی که در پایان شبها می‌شکافد سینه‌ی مشرق 

و شفق: آن پرتو خونین که هنگام غروب آفاق خاور را کشد در خون- 

این دو نقش جاودان چون دو گواه زنده بر پیراهن پاک زمان ثبت‌اند 

تا که در هنگامه‌ی پر شور رستاخیز، 

دادخواهی و تظلّم را 

دست در دامانِ دادِ داورِ رحمان درآویزند. <ref>همان؛ ص 95. برگرفته از شعر «و علی الدّهر من دماء الشّهیدین ...» ابو العلاء معرّی.</ref>


===شکوفه‌ی شاداب انقلاب===
{{شعر}}


{{ب| نوری ز عرش، همچو نگاه فرشتگان‌|آمد به سوی خانه‌ی شیر خدا فرود }}

{{ب| در خانه‌ی علی- که جهان همچو او ندید|سر فصل انقلاب جهان چشم گشود }}

{{ب| در پهندشت سوخته‌ی وادی حجاز|آن انتظار خسته‌ی هستی دگر غنود }}

{{ب| پنداشتی، که جمله‌ی ذرّات این جهان‌|خواندند در مبارکی مقدمش سرود }}

{{ب| اینست آن شکوفه‌ی شاداب انقلاب‌|کامروز شد شکفته ازو گلشن وجود }}

{{ب| اینست آن ودیعه‌ی <ref>ودیعه: امانت و سپرده، جمع آن ودایع.</ref> آزادی جهان‌|کآزادگی نبود اگر نهضتش نبود }}

{{ب| اینست آن خرابگر کاخ‌های ظلم‌|کز پرده‌های ظلم بدّرید تار و پود }}

{{ب| اینست آن دلاور نستوه کربلا|مردی که همّتش نتواند خرد ستود }}

{{ب| آنکو به روز معرکه، سرداد این صلا|آنکو به گاه مهلکه سرکرد این سرود: }}

{{ب| از آستان همّت ما ذلّت‌ست دور|و اندر کنام غیرت ما نیستش ورود }}

{{ب| گر جز به کشتنم نشود دین حق بلند|ای تیغها! بیایید بر فرق من فرود! }}

{{ب| اکنون که دیده هیچ نبیند به غیر زور|باید ز جان گذشت، کزین زندگی چه سود؟! }}

{{ب| بر ما گمان بندگی زور برده‌اند|ای مرگ! همّتی که نخواهیم این قیود }}

{{ب| ای شهر بند <ref> شهربند: قلعه و حصار. کنایه از زندان و کسی که در محاصره افتاده باشد.</ref> غیرت و آزادی و شرف‌|ای آنکه نیست عرصه‌ی عزم ترا حدود <ref> حدود: جمع حد، مرز، کرانه.</ref> }}

{{ب| ای آنکه روز حشر در احیای عدل و داد|داری به پیش داور، هفتاد تن مشهود }}

{{ب| از خونبهای خویش اگر پرسشی کنی‌|شرمنده‌ایم پیش تو و داور وَدود <ref>ودود: بسیار مهربان، از صفات خداوند.</ref> }}

{{ب| مدح تو گفتم، ای که ز آغاز تا ابد|آزادگان برند به آزادیت سجود }}

{{ب| از خون تست پرچم آزادگی، بپای‌|بر نام تست از لب آزادگان، درود }} 
{{پایان شعر}}




==منابع==

*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1325-1328.]

==پی نوشت==
[[رده:ادبیات]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />{{شاعران}}