در حال ویرایش ذبیح الله صاحبکاری‌

'''ذبیح اللّه صاحبکاری''' (1313 ه.ش) یکی از شاعرن معاصر است.
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =ذبیح اللّه صاحبکاری
| تصویر                  =ذبیح اللّه صاحبکاری.jpg

| توضیح تصویر            =
| نام اصلی               =
| زمینه فعالیت           =
| ملیت                   =
| تاریخ تولد             =1313 ه. ش
| محل تولد                =
| والدین                 =
| تاریخ مرگ              =
| محل مرگ                 =
| علت مرگ                 =
| محل زندگی               =
| مختصات محل زندگی         =
| مدفن                   =
|مذهب                   =
|در زمان حکومت           =
|اتفاقات مهم             =
| نام دیگر               =
|لقب                     =
|بنیانگذار               =
| پیشه                   =
| سال‌های نویسندگی        =
|سبک نوشتاری             =هندی و عراقی
|کتاب‌ها                 =«تصحیح دیوان حزین لاهیجی»، «سیری در تاریخ مرثیه‌ی عاشورایی»، تصحیح تذکره‌ی مشهور «عرفات العاشقین و عرصات العارفین»، «تصحیح دیوان مشفق بخارایی».
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|دیوان اشعار             =
|تخلص                    =«سهی» 
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
| همسر                    =
| شریک زندگی             =
| فرزندان                =
|تحصیلات                  =
|دانشگاه                =
|حوزه                   =
|شاگرد                  =
|استاد                  =
|علت شهرت               =
| تأثیرگذاشته بر         =
| تأثیرپذیرفته از         =
| وب‌گاه                  =
|گفتاورد                =
|امضا                  =
}}
==زندگینامه==
ذبیح اللّه صاحبکاری که به «صاحبکار» شهرت یافته و تخلّص «سهی» را در شعر برگزیده در سال 1313 ه. ش در روستای دولت آباد از توابع تربت حیدریه متولد شد. وی پس از گذراندن دروس ابتدایی در زادگاهش، جهت کسب علوم دینی به تربت حیدریه رفت و سپس به مشهد مهاجرت نمود. در سال 1342 شمسی به استخدام وزارت آموزش و پرورش درآمد. سهی از غزلسرایان بسیار مشهور خطّه‌ی خراسان می‌باشد. سبک و شیوه‌ی غزلش بیشتر مایل به هندی و عراقی است.

سهی در مشهد، با انجمنهای ادبی مراوده داشت. در سال 1343 شمسی مجموعه‌ای از منتخب مدایح و مراثی وی منتشر شد. <ref>سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج 3، ص 1832.</ref>

آثار: «تصحیح دیوان حزین لاهیجی»، «سیری در تاریخ مرثیه‌ی عاشورایی»، تصحیح تذکره‌ی مشهور «عرفات العاشقین و عرصات العارفین»، «تصحیح دیوان مشفق بخارایی».

==اشعار==

===حماسه جاوید===
{{شعر}}


{{ب| نمی‌دانم چه شوری بود از عشق تو در سرها|که دل‌ها می‌زند پر در هوایت چون کبوترها }}

{{ب| به خون پاک خود خطی نوشتی از فداکاری‌|کزان حرفی نمی‌گنجد به دیوان‌ها و دفترها }}

{{ب| اگر هر منبر از وصف تو زینت یافت، جا دارد|که از خون تو پا برجای شد محراب و منبرها }}

{{ب| بنازم همرهانت را که افتادند چون از پا|طریق عشق را مردانه طی کردند با سرها }}

{{ب| نمی‌دانم چه آیینی‌ست دنیای محبت را|که خواهرها نمی‌گریند بر مرگ برادرها }}

{{ب| پدرها شسته دست از جان به آب دیده‌ی طفلان‌|خضاب از خون فرزندان خود کردند مادرها }}

{{ب| فدای پرچم سرخ تو ای سردار مظلومان‌|که می‌لرزد ز بیمش تا ابد کاخ ستمگرها }}

{{ب| اگر خود تشنه لب جان بر لب آب روان داد|جهانی را ز فیض خون پاک خوش جان دادی }} 
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| شهید عشق را نازم که گاه بذل و ایثارش|فلک را پشت لرزید از نهیب رزم و پیکارش }}

{{ب| نشد سدّ ره او در طریق عشق و جانبازی‌|نه آه سرد طفلانش نه اشک گرم بیمارش }}

{{ب| دلم بر ماتم آن باغبان چون شمع می‌لرزد|که در یک روز پرپر شد همه گل‌های بی‌خارش }}

{{ب| فدای آن سبک سیری که راه مقصد خود را|به سر پیمود چون در ره ز پای افتاد رهوارش }}

{{ب| کجا دیدی که سرداری به رزم اندر ز بی‌یاری؟|به هنگام سواری خواهرش گردد عنان دارش }}

{{ب| به رنگ خون به دامان شفق رنگی‌ست جاویدان‌|ز خون پاک هفتاد و دو تن یار وفادارش }}

{{ب| گلسان ولایت را نگر کز تشنه کامی‌ها|لب آب روان پژمرده شد گل‌های بی‌خارش }}

{{ب| لب [[عطشان]] به خون رخساره رنگین کرد مظلومی‌|که می‌بوسید خیر المرسلین لب‌ها و رخسارش }} 

{{ب| ز خون پاک او ملک فضیلت جاودانی شد|ستم رفت و ستمگر رفت و کاخ ظلم فانی شد  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| خوش آن سرها که بگذشتند در راهت ز سامان‌ها|خوش آن تن‌ها که بخشیدند پیش مقدمت جان‌ها }}

{{ب| سعادت یار آن اسطوره‌های عشق و جانبازی‌|که بند از بندشان بگسست و نگستند پیمان‌ها }}

{{ب| هوس پرورده کی دارد خبر از شوق جانبازی‌|چه داند عافیت جو لذّت آغوش طوفان‌ها }}

{{ب| فدای همّت آن تشنگان کاندر لب دریا|ننوشیدند جز آب از دم شمشیر و پیکان‌ها }}

{{ب| گلی از گلشن عصمت فتاد از پا ز بی‌آبی‌|که بر تن چاک کردند از غمش گل‌ها گریبان‌ها }}

{{ب| هژ بران خفته در خون، خیمه‌ها در شعله‌ی آتش‌|غزالان حرم آواره‌ی دشت و بیابان‌ها }}

{{ب| نخواهد شست از روی زمین این گرد ماتم را|ببارد آسمان گر تا ابد از دیده باران‌ها }}

{{ب| به یاد ماتم آن کودکان تشنه جا دارد|اگر دل‌ها همه خون گردد و ریزد ز مژگان‌ها }}

{{ب| به عالم داد سرمشق فضیلت از قیام خود|نوشت از خون خود بر صفحه‌ی گیتی پیام  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| خود چو خالی شد ز یاران کرد آن سردار بی‌لشکر|به سوی خیمه آمد با تنی خونین و چشمی تر }}

{{ب| نظر افکند سوی خیمه‌ی هریک ز همراهان‌|تهی دید آشیان‌ها را از آن مرغان خونین پر }}

{{ب| یقین بودش که تا لختی دگر از آتش دشمن‌|نخواهد ماند زین خرگاه جز مشتی ز خاکستر }}

{{ب| به عزم آخرین دیدار فرزندان و خواهرها|فرود آمد ز مرکب آن سهپسالار بی‌یاور }}

{{ب| یکایک کودکان را از محبت بوسه زد بر رخ‌|پیاپی خواهران را سود دست مرحمت برسر }}

{{ب| به خواهر گفت کای بالیده سرو گلشن عصمت‌|مرا منزل به پایان می‌رسد تا لحظه‌ای دیگر }}

{{ب| مبادا لطمه بر صورت زنی ناخن به رخ سایی‌|غم مرگ برادر گرچه دشوار است بر خواهر }}

{{ب| تو زین پس کاروان سالار و غمخوار اسیرانی‌|مکن شیون، مزن بر سر، مریز از دیدگان گوهر }}

{{ب| بود خصم تو را این فتح، آغاز سیه روزی‌|ولی باشد شکست ما نخستین گام پیروزی  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| برین صحرا پر بیم و هراس ای مه متاب امشب|که دامانت نسوزد از لهیب اضطراب امشب }}

{{ب| سزد گر چهره پنهان می‌کنی در هاله‌ی ماتم‌|که اصغر را نمی‌بینی در آغوش رباب امشب }}

{{ب| نهان شد چهره‌ی خورشید مغرب در نقاب خون‌|جهان شد محفل ماتم ز مرگ آفتاب امشب }}

{{ب| برین تن‌ها که هر یک رنگ گل‌های خزان دارد|ببار ای آسمان از چشم اخترها گلاب امشب }}

{{ب| جدا شد ساقی این کاروان را دست از پیکر|بده این کودکان را ای فلک از دیده آب امشب }}

{{ب| اگر دیشب نخفتی از عطش در دامن مادر|در آغوش پدر ای کودک شیرین بخواب امشب }}

{{ب| سر از خاک نجف بردار ای سردار مظلومان‌|برای دستگیری، بی‌کسان را کن شتاب امشب }}

{{ب| بیا و ز اهل بیت خویش امشب پاسداری کن‌|گرفتاران غم را از محبت غم‌گساری کن  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| ز غم در دل گره شد ناله‌ام ای اشک، طوفانی‌|دلم لبریز خون شد ای شب اندوه، پایانی }}

{{ب| چنان زد آتش اهریمن گلستان حسینی را|که مرغان بهشتی را نه سر ماند و نه سامانی }}

{{ب| در آن صحرای پر وحشت ز بیم حمله‌ی گرگان‌|گریزان است از هر سو غزالی در بیابانی }}

{{ب| رهی دشوار در پیش است و چشم فتنه اندر پس‌|چه خواهد کرد زینب با چنین جمع پریشانی }}

{{ب| گر از حال یتیمان لحظه‌ای غافل شود امشب‌|دهد جان کودکی در دامن خار مغیلانی }}

{{ب| برین جانبازی و ایثار و این صبر و شکیبایی‌|به کیوان دیده‌ی هر اختری شد چشم حیرانی }}

{{ب| گمانم طایری گم کرده امشب آشیانش را|بگردای باغبان شاید به دست آری نشانش را  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| ز حسرت لاله امشب داغ ماتم بر جگر دارد|که [[زینب]] سوی [[شام]] از [[کوفه]] آهنگ سفر دارد }}

{{ب| روان شد کاروان و ماند اندر پی دل لیلا|کجا مادر تواند دیده از فرزند بردارد }}

{{ب| کنار هر اسیری بر فراز نی سری چون گل‌|به پای هر گلی مرغی سر اندر زیر پر دارد }}

{{ب| مباد اهریمنی سیلی زند بر چهره‌ی طفلی‌|که این سر سوی طفلانش نظر با چشم‌تر دارد }}

{{ب| یکی خون بارد از مژگان یکی از دل کشد افغان‌|یکی سوگ پسر دارد یکی داغ پدر دارد }}

{{ب| مران ای ساربان محمل که از دامان این صحرا|به حسرت شیرخواری در پی مادر نظر دارد }}

{{ب| رهی در پیش دارد کاروان آل پیغمبر|که در هرگام گردون فتنه‌ای در زیر سر دارد }}

{{ب| فتد از آه مظلومان شرر در خرمن ظالم‌|کجا اهریمن از فرجام کار خود خبر دارد }}

{{ب| هر آن اشکی که از مژکان طفلی تلخکام افتد|شود سیلابی و در خانه‌ی فرعون شام افتد }} 
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| گل باغ ولایت را که جان‌ها برخی نامش|عجب دارم که جا دادند در ویرانه‌ی شامش }}

{{ب| به زنجیر ستم بستند بازوی عزیزی را|که پوشیده‌ست ایزد جامه‌ی عصمت بر اندامش }}

{{ب| فدای جسم بیماری که هرکس را رسد دردی‌|دوا می‌جوید از خاکش، شفا می‌گیرد از نامش }}

{{ب| به جای آنکه رخ سایند اهل شام برپایش‌|نظر کردند با چشم حقارت از در و بامش }}

{{ب| ز چشم خامه‌ام خون می‌چکد بر صفحه‌ی دفتر|چو آرم نام زینب بر زبان در مجلس عامش }}

{{ب| در آن ویرانه پرپر شد گلی از گلشن طه‌|که پشت باغبان خم شد ز مرگ نابهنگامش }}

{{ب| ز فرزند ابوسفیان چه باقی ماند جز نفرین‌|مبین آغاز باطل را تماشا کن سرانجامش }}

{{ب| فتاد از نغمه امشب مرغ بی‌بال و پر زینب‌|مگر امشب گل روی پدر کرده است آرامش }}

{{ب| به دست آورده گویی دامن گم کرده‌ی خود را|تسلی می‌دهد از غم دل افسرده‌ی خود را  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| به یثرب کاروانی بی‌سپهسالار می‌آید|کز آهنگ درایش ناله‌های زار می‌آید }}

{{ب| چه پیغامی مگر زان کاروان آورده پیک غم‌|که آوای مصیبت از در و دیوار می‌آید }}

{{ب| رسان ای ناله پیغامی به سوی تربت زهرا|که زینب از سفر با دیده‌ی خونبار می‌آید  }}

{{ب| ز راهی دور با شوق مزار پاک پیغمبر|مسیحی سوی این دار الشفا بیمار می‌آید }}

{{ب| ز داغ هر عزیزی صد هزاران خار غم بر دل‌|طبیب دردمندان با تنی تبدار می‌آید }}

{{ب| گلستان ولایت را که شد در کربلا غارت‌|کنون یک غنچه‌ی افسرده زان گلزار می‌آید }}

{{ب| ازین کوه گران غم که در عالم نمی‌گنجد|به چشم اهل یثرب زندگی دشوار می‌آید }}

{{ب| «سهی» این قصه‌ی جانسوز در دفتر نمی‌گنجد|نه در دفتر که در دنیای پهناور نمی‌گنجد <ref>افسانه ناتمام؛ ص 405- 411. این شعر در آذر ماه سال 1363 سروده شده است.</ref> }}
{{پایان شعر}}




==منابع==

*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1299-1302.]

==پی نوشت==
[[رده:ادبیات]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />{{شاعران}}