در حال ویرایش حافظ

'''حافظ''' (۷۲۶ ه. ق-۷۹۲ ه. ق) از شاعران پارسی زبان در قرن هشتم هجری قمری است که با استناد به برخی ابیات دیوانش،  میتوان گرایش و علاقه او را به اهل بیت دریافت نمود.{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    = حافظ
| تصویر                  =حافظ.jpg 
| توضیح تصویر            = 
| نام اصلی               =خواجه شمس الدین محمد 
| زمینه فعالیت           =شاعر
| ملیت                   = 
| تاریخ تولد             =٧٢٦ ه. ق
| محل تولد                =
| والدین                 =  
| تاریخ مرگ              =٧٩٢ه. ق
| محل مرگ                 =شیراز
| علت مرگ                 =
| محل زندگی               =
| مختصات محل زندگی         = 
| مدفن                   =
|مذهب                   =
|در زمان حکومت           =
|اتفاقات مهم             =
| نام دیگر               =
|لقب                     =لسان الغیب 
|بنیانگذار               =
| پیشه                   =
| سال‌های نویسندگی        = 
|سبک نوشتاری             =
|کتاب‌ها                 =
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|دیوان اشعار             =
|تخلص                    =حافظ
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
| همسر                    =
| شریک زندگی             =
| فرزندان                =
|تحصیلات                  =
|دانشگاه                =
|حوزه                   =
|شاگرد                  =
|استاد                  =
|علت شهرت               =
| تأثیرگذاشته بر         =
| تأثیرپذیرفته از         = 
| وب‌گاه                  = 
|گفتاورد                =
|امضا                  =
}}

==زندگینامه==
خواجه شمس‌الدین محمد متخلص به «حافظ» و ملقّب به «لسان الغیب» در سال ٧٢٦ ه. ق در شیراز به دنیا آمد. علوم و فنون را در محفل درس استادان زمان فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه‌ای رفیع یافت. خاصه در علوم فقهی و الهی تأمل بسیار کرد و قرآن را با چهارده روایت مختلف از برداشت. به طوری که خود می گوید: {{شعر}}
{{ب|عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ|قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت}}
{{پایان شعر}}برخی گفته‌اند وجه تخلص و شهرت او به حافظ، آن است که او، حافظ قرآن بوده و بسیاری از ابیات او ترجمه‌ی مفاهیم قرآنی است. 

در مورد اصالت حافظ اتفاق نظر وجود ندارد. «انصاری کازرونی» اصل خاندان او را از عراق عجم و اهل رودآور همدان و خود حافظ را زاده و رشدیافته شیراز دانسته است<ref>انصاری کازرونی، ابوالقاسم، مرقوم ئنجم کتاب سلم السموات، به کوشش یحیی قریب، تهران، ۱۳۴۰ش.</ref> ولی «فخرالزمانی قزوینی»، نیای حافظ را از مردم کوپای (کوهپای) اصفهان خوانده که در روزگار اتابکان فارس، به شیراز کوچ کرده اند.<ref>حسینی طهرانی، محمد حسین، روح مجرد (یاد نامه مرحوم حاج سیذ هاشم موسوی حداد)، انتشارات علامه طباطبایی.</ref> 

«قاضی نورالله شوشتری» در کتاب مجالس‌المؤمنین درباره حافظ گفته‌است: «حافظ، عارف شیراز، سردفتر اهل راز و در حقایق و معارف ممتاز بود و... ایمان او مُبرّا از عیب و ریب است.»<ref>شوشتری، سید نورالله، مجالس المؤمنین، تهران، نشر اسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۵ق.</ref> از این عبارت او نتیجه گرفته‌اند که وی قائل به تشیع حافظ بوده‌است. 

حافظ در زمان خود تنها به لقب شمس‌الدین و تخلص حافظ مشهور بوده و القاب و عناوینی همچون «خواجه»، «لسان‌الغیب»، «ترجمان‌الاسرار»، «عمدةالعارفین» و «سلطان‌الشعرا»

و نیز نسبت او یعنی شیرازی، ظاهرا پس از مرگ او اطلاق شده‌است.<ref>خرمشاهی،حافظ، طرح نو، ۱۳۷۸ش.</ref>

دیوان اشعار او شامل غزلیات، چند قصیده، چند مثنوی، قطعات و رباعیات است. وی به سال ٧٩٢ ه. ق در شیراز درگذشت. او را در کتِ شیراز یا مصلای آن شهر دفن کردند و ٦٣سال بعد عمارتی بر آن ساخته شد. آرامگاه کنونی او در سال ١٣١٦ ه. ش ساخته شده و به نام «حافظیه» معروف است.
==اشعار==
در اشعار حافظ توجه خاصی به [[امام حسین|امام حسین(ع)]] و یارانش شده‌است که در زیر به نمونه هایی از آن اشاره می شود.

===شکر با شکایت===
<br />
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |ز آن یار دلنوازم شکری است با شکایت
| style="width:2em;" |
| class="b" |گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
|-
| class="b" |بی مزد بود منت هر خدمتی که کردم
| style="width:2em;" |
| class="b" |یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت
|-
| class="b" |رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس
| style="width:2em;" |
| class="b" |گویی ولی‌شناسان رفتند از این ولایت
|-
| class="b" |در زلف چون کمندش، ای دل مپیچ کان‌جا
| style="width:2em;" |
| class="b" |سرها بریده بینی، بی‌جرم و بی‌جنایت
|-
| class="b" |هرچند بردی آبم، روی از درت نتابم
| style="width:2em;" |
| class="b" |هرچند بردی آبم، روی از درت نتابم
|-
|چشمت به غمزه ما را، خون خورد و می‌پسندی
|
|جانا روا نباشد، خون ریز را حمایت
|-
|در این شب سیاهم، گم گشت راه مقصود
|
|از گوشه‌ای برون آی! ای کوکب هدایت
|-
|از هر طرف که رفتم، جز وحشتم نیفزود
|
|زنهار از این بیابان، وین راه بی‌نهایت...
|-
|عشقت رسد به فریاد گر خود بسان حافظ
|
|قرآن ز بر بخوانی، در چهارده روایت
|}


در توضیح غزل بالا گفته شده که در صبح روز [[عاشورا]] زمانی که [[حسین بن على (ع)|امام حسین(ع)]] جمعیت چونان سیل سپاه دشمن را دید که به سوی سپاه اندکش روانه بودند دست به آسمان بلند کرده و فرمودند: 

«ای پروردگار من، تویی معتمد من در هر اندوه گلوگیری و تویی امید من در هر شدت جانکاهی و تویی ملجا من و ساز و برگ من در هر سختی‌ای که بر من فرود آید. چه بسیار اندوه دلاویز که دل را به کاهش اندازد و طریق چاره را مسدود سازد و دوست را بر دست خذلان پایمالی دهد و دشمن را در شماتت فزایش فرماید و من به درگاه تو روی آوردم، شکایت به حضرت تو کردم و راز دل جز با تو نگفتم و بیرون تو کس نجستم. پس آن بلای متراکم را تو فرح بخشیدی، پس تویی ولی نعمت و خداوند هر نیکویی و منتهای هر آرزویی»<ref>حسین بدرالدین، از زمین کربلا تا عرش، ۱۳۸۰، انتشارات مهتاب، ص ۷۹</ref>

===برای [[عباس ابن علی(ع)|حضرت عباس]]<ref>سایت خبر آنلاین</ref>===
<br />
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |شاه شمشاد قدان خسرو شیرین دهنان
| style="width:2em;" |
| class="b" |که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان
|-
| class="b" |مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
| style="width:2em;" |
| class="b" |  گفت اى چشم و چراغ همه شیرین سخنان
|-
| class="b" |کمتر از ذره نه اى پست مشو مهر بورز
| style="width:2em;" |
| class="b" |تا به خلوتگه خورشید رسى چرخ زنان
|-
| class="b" |بر جهان تکیه مکن ور قدحی می داری
| style="width:2em;" |
| class="b" |شادی زهره جبینان خور و نازک بدنان
|-
| class="b" |پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد
| style="width:2em;" |
| class="b" |گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان
|-
|دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل
|
|مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان
|-
|با صبا در چمن لاله سحر می‌گفتم
|
|که شهیدان که‌اند این همه خونین کفنان
|-
|گفت حافظ من و تو محرم این راز نه‌ایم
|
|از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان
|}

===برای ظهر عاشورا و اسرای [[کربلا]]<ref>حسین بدرالدین، از زمین کربلا تا عرش، ۱۳۸۰، انتشارات مهتاب، ص ۱۶۰</ref>===
<br />
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
| style="width:2em;" |
| class="b" |آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
|-
| class="b" |تنم از واسطه‌ی دوری دلبر بگداخت
| style="width:2em;" |
| class="b" |جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
|-
| class="b" |آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
| style="width:2em;" |
| class="b" |چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
|}
==منبع==

*حسین بدرالدین، از زمین کربلا تا عرش، ۱۳۸۰، انتشارات مهتاب
*[https://ganjoor.net/hafez/ سایت گنجور]
*[http://fa.wikishia.net/view/%D8%AD%D8%A7%D9%81%D8%B8_%D8%B4%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C سایت ویکی شیعه]
*[https://www.khabaronline.ir/news/322178/%D8%B4%D8%B9%D8%B1-%D8%AD%D8%A7%D9%81%D8%B8-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA-%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%A7%D9%84%D9%81%D8%B6%D9%84-%D8%B4%D8%A7%D9%87-%D8%B4%D9%85%D8%B4%D8%A7%D8%AF-%D9%82%D8%AF%D8%A7%D9%86 سایت خبر آنلاین]

==پی نوشت==
<references />{{شاعران}}
[[رده:افراد]]
[[رده:شاعران]]