در حال ویرایش محمدحسین غروی اصفهانی (بخش)

===سیزده‌بند<ref>در جواب محتشم کاشانی</ref>===
'''۱'''{{شعر}}

{{ب| باز این چه آتش است که بر جان عالم است؟ | باز این چه شعلۀ غم و اندوه و ماتم است؟ }}

{{ب| باز این حدیث حادثه جانگداز چیست؟ | باز این چه قصّه‌اى است که با غصّه توام است؟ }}

{{ب| این آه جانگزاست که در ملک دل به پاست؟ | یا لشکر عزاست که در کشور غم است؟ }}

{{ب| آفاق پر ز شعله برق و خروش رعد؟ | یا ناله پیاپى و آه دمادم است؟ }}

{{ب| چون چشمه، چشم مادر گیتى ز طفل اشک | روى جهان چو روى پدر مرده درهم است }}

{{ب| زین قصه سر به چاک گریبان کروبیان | در زیر بار غصّه قدِ قدسیان خم است }}

{{ب| گلزار دهر گشته خزان از سموم قهر | گویا ربیع ماتم و ماه محرم است }}

{{ب| ماه تجلّى مه خوبان بود به عشق | روز بروز جذبه جانباز عالم است }}

{{ب| مشکوة نور و کوکب دُرّىِ نشأتین | مصباح سالکان طریق وفا، حسین }}
{{پایان شعر}}

'''۲'''{{شعر}}
{{ب| گلگون قباى عرصه میدان کربلا | زینت فزاى مسند ایوان کربلا }}

{{ب| لب‌تشنه فرات، روانبخش کائنات | خضرِ زلالِ چشمه حیوان کربلا }}

{{ب| سرمست جام ذوق و جگرسوز نار شوق | غوّاص بحر وحدت و عطشان کربلا }}

{{ب| سرباز کوى دوست که در عشق روى دوست | افکنده سر چو گوى به چوگان کربلا }}

{{ب| رکنِ یمان <ref>یکى از ارکان خانه کعبه.</ref>و کعبه ایمان، که از صفا | در سعى شد ز مکّه به عنوان کربلا }}

{{ب| لبیّک بر زبان به سرِ دست: نقد جان | روى رضا به سوى بیابان کربلا }}

{{ب| چون نقطه در محیط بلا ثابتُ القدم | گردون نهاد بر خط فرمان کربلا }}

{{ب| بر ما سواىِ دوست، سرِ آستین فشاند | آسوده سر نهاد به دامان کربلا }}

{{ب| سر بر زمین گذاشت که تا سربلند شد | وز خود گذشت تا ز خدا بهره‌مند شد }}
{{پایان شعر}}

'''۳'''{{شعر}}
{{ب| ارباب عشق را چو صلاى بلا زدند | اول به نام عقل نخستین صلا زدند }}

{{ب| جام بلا به کام «بلى گو» شد از الست | سنگِ بلى به جانب کرب و بلا زدند }}

{{ب| تاج مصیبتى که فلک تاب آن نداشت | بر فرقِ فَرقَدان <ref>نام دو ستاره است در نزدیکى قطب شمالى. در فارسى به آن دو: دو برادران و یا دو برارو گفته مى‌شود.</ref>شهِ «لافتى» زدند }}

{{ب| پس بر حجاب اکبر ناموس کبریا | آتش ز کینه‌هاى نهان، برملا زدند }}

{{ب| شد لعل دُر فشان حقیقت زمرّدین | الماس کین چو بر جگر زدند }}

{{ب| پس در قلمرو غم و اندوه و ابتلا | کوس بلا به نام شهِ زدند }}

{{ب| فرمانِ نو خطان رکابش که خطّ محو | بر نقش ماسوا ز کمال صفا زدند }}

{{ب| دست ولا زدند به دامان شاه عشق | بر هردو عالم از ره تحقیق پا زدند }}

{{ب| در قلزم محبّتِ آن شاه چو حباب | افراشتند خیمه هستى به روى آب }}
{{پایان شعر}}

'''۴'''{{شعر}}
{{ب| ترسم که بر صحیفه امکان قلم زنند | گر ماجراى کرب و بلا را رقم زنند }}

{{ب| گوش فلک شود کر و هوش ملک ز سر | گر نغمه‌اى ز حال امام امَم زنند }}

{{ب| زان نقطۀ وجود، حدیثى اگر کنند | خط عدم به ربطِ حدوث و قدم زنند }}

{{ب| آن رهبر عقول که صد همچو عقل پیر | در وادى غمش نتوان یک قدم زنند }}

{{ب| ماء معین چو زهر شود در مذاق دهر | گر از لبان تشنه او لب به هم زنند }}

{{ب| وز شعله سرادقِ گردون قبابِ او | بر قبّه سرداق گردون علم زنند }}

{{ب| سیل سرشک و اشک دمادم روان کنند | گر ز اشک چشم سیّد سجّاد دم زنند }}

{{ب| تا حشر دل شود به کمند غمش اسیر | گر ز اهل بیت او سخن از بیش و کم زنند }}

{{ب| کلک قضاست از رقم این عزا، کلیل | لوح قدر فرو زده رخساره را به نیل }}
{{پایان شعر}}

'''۵'''{{شعر}}
{{ب| سهم قدَر ز قوس قضا دلنشین رسید | در مرکز محیط رضا، تیر کین رسید }}

{{ب| کرد آن سه شعبه نقطه توحید را دونیم | وز شش جهت فغان به سپهر برین رسید }}

{{ب| سرّ مصون ز مَکمَن غیب آشکار شد | ز آن ناوکى که بر دل حقِّ مبین رسید }}

{{ب| بازوى کفر و طعنه کفّار شد قوى | ز آن طعنِ نیزه‌اى که به پهلوى دین رسید }}

{{ب| از تاب رفت شاهد سلطان معرفت | ز آن سوز و سازها که به شمع یقین رسید }}

{{ب| آمد به قصد کعبه مقصود پیل مست | دیو لعین به قهبط <ref>محل فرود و نزول.</ref> روح‌الامین رسید }}

{{ب| افعى‌صفت، گرفت سر از گنج معرفت | بد گوهرى به مخزن دُرِّ ثمین رسید }}

{{ب| آن نفس مطمئنّه حیاتى ز سر گرفت | ز آن نفخه‌اى که در نفس آخرین رسید }}

{{ب| مستغرق جمال ازل گشت لایزال | نوشید از زلال لقا، شربت وصال }}
{{پایان شعر}}

'''۶'''{{شعر}}
{{ب| شد نوکِ نى چو نقطه ایجاد را، مدار | از دور مانده، دائرةُ اللّیل و النّهار }}

{{ب| سر زد چو ماه معرفت از مشرق سنان | از مغرب، آفتاب قیامت شد آشکار }}

{{ب| شیرازه صحیفه هستى ز هم گسیخت | شد پاره پاره، دفتر اوضاع روزگار }}

{{ب| کلک ازل ز نقش ابد تا ابد بماند | لوح قدر فتاد چو کلک قضا ز کار }}

{{ب| در گنبد بلند فلک، نالۀ ملک | افکند در صوامع <ref>جمع صومعه، در اینجا مطلق عبادتگاه.</ref> لاهوتیان شرار }}

{{ب| عقل نخست نقش جهان را به گریه شست | و اندر عقول زد شرار از آه شعله بار }}

{{ب| یکباره سوخت همچو سپند از غمش خلیل | آمد دوباره نوح به توفان غم دچار }}

{{ب| در طور غم، کلیم شد از غصّه: دل دو نیم | و اندر فلک مسیح چنان شد که روى دار }}

{{ب| سر حلقه عقول، چو بر نى مقام کرد | قوس صعود عشق، ظهورى تمام کرد }}
{{پایان شعر}}

'''۷'''{{شعر}}
{{ب| در ناکسان چو قافله بیکسان فتاد | یک بوستان ز لاله، به دست خسان فتاد }}

{{ب| یک رشته‌اى ز دُرّ یتیم گرانبها | در دست ظلم سنگدلان، رایگان فتاد }}

{{ب| یک حلقه‌اى ز منطقۀ چرخ معدات | در حلقه اسیرى و جور زمان فتاد }}

{{ب| ز آن پس، گذار دسته دستان <ref>در لغت به معناى سرود آمده، به بلبل از همین جهت هزاردستان گویند و در اینجا باید به همین معنا عنایت شود.</ref> دلستان | در بوستان سرو و گل و ارغوان فتاد }}

{{ب| هر بیدلى به ناله شد از داغ لاله‌اى | هر بلبلى به یاد گلى در فغان فتاد }}

{{ب| ناموس حق ز جلوه طاووس کبریا | گشت آن چنان، که مرغ دلش ز آشیان فتاد }}

{{ب| قمرى‌صفت، بر آن گل گلزار معرفت | نالید آن قدر که ز تاب و توان فتاد }}

{{ب| یاقوت خون ز جزع یمانى بر او فشاند | یادش چو ز آن عقیق لبِ دُر فشان فتاد }}

{{ب| پس کرد روى خویش سوى روضه رسول | کاى جدِّ تاجبخش من! اى رهبر عقول }}
{{پایان شعر}}

'''۸'''{{شعر}}
{{ب| این لؤلؤ تر و دُرِ گلگون، حسین توست | وین خشک لعلِ غرقه در خون، حسین توست }}

{{ب| این مرکز محیط شهادت، که موج خون | افشانده تا به دامن گردون، حسین توست }}

{{ب| این نیّرى که کرده به دریاى خون غروب | وز شرقِ نیزه، سر زده بیرون حسین توست }}

{{ب| این مصحفِ حروف مقطّع، که ریخته | اجزاى او به صفحۀ هامون، حسین توست }}

{{ب| این مظهر تجلّى بى‌چند و چون، که هست | از چند و چون جراحتش افزون، حسین توست }}

{{ب| این گوهر ثمین که به خاک است و خون، دفین | مانند اسم اعظم مخزون، حسین توست }}

{{ب| این هادى عقول، که در وادى غمش | عقل جهانیان شده مجنون، حسین توست }}

{{ب| این کشتى نجات، که توفان ماتمش | اوضاع دهر کرده دگرگون، حسین توست }}

{{ب| آن گاه رو به خلوت امُّ المُصاب کرد | وز سوز دل به مادر دلخون خطاب کرد }}
{{پایان شعر}}

'''۹'''{{شعر}}
{{ب| اى بانوى حجاز! مرا بینوا ببین | چون نى، نواکنان ز غم نینوا ببین }}

{{ب| اى کعبه حیا به مناى وفا، بیا | قربانیان خویش به کوه صفا ببین }}

{{ب| نورستگان خویش، سراسر بریده سر | وز خونِ نو خطان به سراپا حنا ببین }}

{{ب| در خاک و خون تپان مهِ رخسار شه نگر | رنگ جفا بر آینه حق‌نما ببین }}

{{ب| بر نخل طور سرِّ انا اللّه را نگر | وز روى نى، تجلّى ربُّ العُلى ببین }}

{{ب| اى خفته نهفته اندر حجاب قدس | برخیز و بى‌حجابى ما برملا ببین }}

{{ب| زنجیر جور و سلسله عدل را قرین! | توحید را به حلقه شرک، آشنا ببین! }}

{{ب| پرگار کفر، نقطه اسلام را محیط | دین را، مدار دایرۀ اشقیا ببین }}

{{ب| اى مادر! از یزید و، از ابن زیاد داد | از آن، که این اساس ستم را نهاد داد! }}
{{پایان شعر}}

'''۱۰'''{{شعر}}
{{ب| کاش آن زمان سراى طبیعت نگون شدى | وز هم گسسته رابطۀ کاف و نون شدى }}

{{ب| کاش آن زمان که کشتى ایمان به خون نشست | فُلک و فلک ز موج غمش غرق خون شدى }}

{{ب| کاش آن زمان که رایت دین بر زمین فتاد | زرین لواى چرخ برین، واژه‌گون شدى }}

{{ب| کاش آن زمان که عین عیان شد به خون تپان | سیلاب خون روان ز عیون عیون <ref>چشمه‌ساران چشم‌ها.</ref> شدى }}

{{ب| کاش آن زمان که گشت روان کاروان غم | ملک وجود را به عدم رهنمون شدى }}

{{ب| کاش آن زمان ز سلسله خیل بی‌کسان | یک حلقه، بندِ گردن گردونِ دون شدى }}

{{ب| کاش آن زمان که زد مهِ یثرب به شام، سر | چون شام، صبح روى جهان تیره‌گون شدى }}

{{ب| کاش از حدیث بزم یزید و، شه شهید | دل؛ خون شدى، ز دیدۀ حسرت برون شدى }}

{{ب| گر شور شام را، به حکایت درآورند | آشوب بامداد قیامت، برآورند }}
{{پایان شعر}}

'''۱۱'''{{شعر}}
{{ب| اى چرخ! تا درین ستم آباد، کرده‌اى | پیوسته خانه ستم، آباد کرده‌اى! }}

{{ب| بنیاد عدل و داد، بسى داده‌اى به باد | زین پایۀ ستم که تو بنیاد کرده‌اى }}

{{ب| تا داده‌اى، به دشمن دین کام داده‌اى | یا خاطرى ز نسل خطا، شاد کرده‌اى }}

{{ب| از روده معاویه و، زاده زیاد | تا کرده‌اى، به عیش و طرب یاد کرده‌اى }}

{{ب| آبى، نصیب حنجر سرچشمه حیات | از چشمه‌سار خنجر فولاد کرده‌اى! }}

{{ب| سرحلقه ملوک جهان را به عدل و داد | در بند ظلم و، حلقه بیداد کرده‌اى }}

{{ب| اى کج‌روش، به پرورش هر خسى،بسى | جور و جفا به شاخه شمشاد کرده‌اى }}

{{ب| تا برق کین به گلشن ایمان و دین زدى | آفاق را، چو رعد پر از داد کرده‌اى }}

{{ب| چون شکوۀ تو را به درِ داور آورند | دود، از نهاد امکان برآورند }}
{{پایان شعر}}

'''۱۲'''{{شعر}}
{{ب| خاموش «مفتقر»! که دلِ دهر آب شد | وز سیل اشک، عالم خراب شد }}

{{ب| خاموش «مفتقر»! که از این شعر شعله‌بار | آتش به جان مرد و زن و شیخ و شاب شد }}

{{ب| خاموش «مفتقر»! که ازین راز دل گداز | صاحبدلى نماند مگر دل کباب شد }}

{{ب| خاموش «مفتقر»! که ز برق نفیر خلق | دود فلک برآمد و خَرقِ حجاب شد }}

{{ب| خاموش «مفتقر»! که بسیط زمین ز غم | غرق محیط خون شد و، در اضطراب شد }}

{{ب| خاموش «مفتقر»! که ز بیتابىِ ملک | چشم فلک سرشک فشان چون سحاب شد }}

{{ب| خاموش «مفتقر»! که ز دود دل مسیح | خورشید را به چرخ چهارم، نقاب شد }}

{{ب| خاموش «مفتقر»! که درین ماتم عظیم | آدم به تاب آمد و، خاتم ز تاب شد }}

{{ب| کس جز شهید عشق، وفایى چنین نکرد | وز دل قبول بار جفایى چنین، نکرد }} 
{{پایان شعر}}

'''۱۳'''{{شعر}}
{{ب| مصباح نور، جلوه‌گر اندر تنور بود | یا در تنور، آیۀ «اللّه نور»، بود }}

{{ب| گاهى به اوج نیزه، گهى در حضیض خاک | از غایت خفاء کمال ظهور بود }}

{{ب| گاهى، مدار دایره سوز و ساز شد | گاهى چو نقطه، مرکز شورِ نُشور <ref>روز قیامت.</ref> بود }}

{{ب| یا شمع جمعِ انجمن آه و ناله شد | یا شاهد بساط نشاط و سرور بود }}

{{ب| گاهى چو نقطه، بر درِ سر حلقه فساد | رأس الفخار بر درِ رأس الفجور بود <ref>سرآمدِ افتخار آفرینان عالم، در سراى سرحلقه زشت‌کاران جاى داشت.</ref> }}

{{ب| آخر به بزم باده مست و غرور رفت | لعل لبى که عین شراب طهور بود }}

{{ب| یا للعجب! که نقطه توحید، آشنا | با چوب خیزرانِ اثیم کفور <ref>گناهکار ناسپاس، کنایه از یزید.</ref> بود }}

{{ب| قرآن، قرین ناله شد آن دم که منطقش | داود بود و، نغمه‌سُراى زبور بود }}

{{ب| تورات، زد به سینه چو از کینه شد خموش | صوت انَا اللَّهى که ز سیناى بود }}

{{ب| انجیل، خون گریست چو آزرده بنگریست | لعلى که روحبخش و شفاى صدور <ref>سینه‌ها،جمع صدر.</ref> بود }}
{{پایان شعر}}