در حال ویرایش فواد کرمانى (بخش)

===رباعیات===
{{شعر}}


{{ب| شاهی که عنان عالمش بود به دست‌|بر ناقه‌ی بی‌عنان شدش اوج نشست }}

{{ب| این مفخر اولیا پس از ختم رسل‌|معراج به ناقه کرد زین عالم پست  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| از عقده‌ی دل هرآنچه بودش بنهفت‌|یک‌باره به سیل گریه آن عقده شگفت }}

{{ب| اشکش چو ستاره بود بر ماه جمال‌|و آن نیّر پیکرش مخاطب شد و گفت }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| تا نیک یقین کند که این کشته‌ی کیست‌|با دیده‌ی معرفت در آن تن نگریست }}

{{ب| عریان بدنی بدید کز تیغ و سنان‌|اعداد جراحتش هزار است و دویست  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| چون دید سرش بریده از راه قفاست‌|و آن پیکر انورش لگدکوب جفاست }}

{{ب| دانست یقین که باشد این جسم امام‌|زیرا که بلا همیشه بر اهل ولاست  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| با حیرت عقل و قلب از غم شده مات‌|در بی‌جهتی نظّاره بودش به جهات  }}

{{ب| از شمس حقیقتش طلب بود و بر او|من غیر اشاره گشت کشف سبحات  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| تا یاد شب و داغش اندر دل ماست‌|در خواب شبم روز قیامت برپاست }}

{{ب| چون صبح شود به دیده‌ام پنداری‌|خورشید حسین است و زمین کرب و بلاست }} 
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| ای رسته که جان اهل دل بسته‌ی تست‌|هرجا که دلی شکسته پیوسته‌ی تُست }}

{{ب| اشکسته دلان دل به تو بستند حسین‌|چون جای خدا در دل اشکسته‌ی تُست  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| آن فانی در خدا که باقی به خداست‌|خلّاق فنا و شمس انوار بقاست }}

{{ب| او دامنش از گرد مصیبت پاک است‌|بر او چه مصیبت که مصیبت بر ماست }} 
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| ای روح خدا که چشم دل مایل تُست‌|و آئینه‌ی آنچه هست هستی دل تُست }}

{{ب| احیا همه از تو حیّ و این مرده دلان‌|گویند که شمر بی‌حیا قاتل تُست  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| ای سرّ خدا که دیده هر ذی بَصَرت‌|گردیده ولی ندیده کوته نظرت }}

{{ب| می‌خواست خدا که سرّ خود فاش کند|انگشت نما بر سر نی کرد سرت }} 
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| ای کشته که هستِ خلق از هستی تُست‌|سر دادی و در سر تو سرمستی تُست }}

{{ب| در دست تو سر رشته‌ی هستی است حسین‌|و این دستِ پُر از پَرِ تهی دستی تُست}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| ای دست خدا که در سرت سرّ خداست‌|بر گو سرت از بدن به دست که جداست }}

{{ب| چون بوته در آتشم که بر نقره‌ی خام‌|اکسیر سرت چو شعله در طشت طلاست  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| ای کشته که جان عالمی کشته‌ی تُست|پیوسته به هر دل از خفا رشته‌ی تُست}}

{{ب| در دیده‌ی اهل دل ملاقات خدا|رخسار به خون فرق آغشته‌ی تُست <ref> همان؛ ص ۲۴۵ و ۲۴۶.</ref> }} 
{{پایان شعر}}