در حال ویرایش پرویز خرسند (بخش)

===نثر ۳===
'''دو'''

مادرم بسیار جوانتر از آن بود که طعمه‌ی مرگ شود و من بسیار ضعیفتر از آن بودم که از چنان پناهگاه امنی به سرما و هول زمستان دنیا بیفتم. «او» پرورده‌ی درد بود و پناه هر که دردمند. و در آن روز و روزگار- که بزرگترین دردها، سهم بزرگترین انسانهاست و هر ذره‌ی شعور کوهی درد به شانه می‌نشاند- دردمندتر از علی چه کسی بود؟ و پناهگاهی امن‌تر از دامن فاطمه ... کجا؟ 
تاروپود «فاطمه» از درد بود و خود پیام تسلایی برای هر دردمند. و «علی» در گرمی تسلای او و امید و ایمانی که از چشمهایش می‌تافت، رنجها را تحمل می‌کرد و دوباره به میدان باز می‌گشت. پدرم به خانه که می‌آمد گویی در تراکم دردهای زمانه به نهایت زندگیش رسیده بود اما از خانه که می‌رفت می‌پنداشتی در سپیده دم هستی است و زندگی را از نو می‌آغازد. و این همه از «فاطمه» بود. روزگار «بد» و بدکاران زمانه. علی را زخم می‌زدند و نگاه مهربان و نوازشگر فاطمه، مرهم آنهمه زخم بود. تا اینکه آوار همه‌ی رنجها مادرم را به خاک نشاند، و «علی» با آنهمه زخم- که خورده بود و می‌خورد- چه تنها و بی‌پناه بود!.

مادر جوانم با جوانی علی رفت. با بسته شدن آن چشمها، گویی چشمه‌ی زندگی پدرم خشکید. شیارهای چهره‌اش به گودی نشست و موها به سپیدی. و علی با آن همه زخم، بی‌دست فاطمه، دست مرهم گذاری نیافت. و زخمهای ما به درد نشست و من از درد پله‌ای دیگر ساختم.