در حال ویرایش وفائى شوشترى (بخش)

===ترکیب‌بند عاشورایى===

'''قسمت اول'''
{{شعر}}
{{ب| در کربلا چو محشر کبرى شد آشکار | گشتند دوزخى و بهشتى به هم دچار }}

{{ب| بودند خیل دوزخى آن روز شادکام | اما بهشتیان، همه لب‌تشنه و فکار }}

{{ب| اهل بهشت را جگر از قحط آب، آب | در کام اهل دوزخ و نار، آب خوشگوار }}

{{ب| آن ساقیان کوثر و آن شافعان حشر | گشتند تشنه، طعمۀ شمشیر آبدار }}

{{ب| آتش به خیمه‌گاه زدند، این روا نبود | کز دوزخى به کاخ بهشتى فتد شرار }}

{{ب| زینب چو دید پیکر صد پارۀ حسین | غلتان به خاک ماریه با قلب داغدار }}

{{ب| از سوز دل به آن تن بى‌سر خطاب کرد | نوعى، که زد به خرمن هفت آسمان شرار }}

{{ب| گفتا: تویى برادر زینب، تویى حسین؟! | آیا تویى که از تو مرا بود اعتبار؟ }}

{{ب| پس روى خویش سوى نجف کرد و، باز گفت | کاى باب تاجدار من! اى شیر کردگار! }}

{{ب| آخر مگر نه ما همه، ذریۀ توایم | در چنگ خصم همچو اسیران زنگبار؟ }}

{{ب| آخر مگر نه این تن بى‌سر حسین توست؟ | کافتاده پاره پاره درین دشت فتنه‌بار }}

{{ب| یک دم بزن به قایمۀ ذو الفقار دست | برکش پى تلافى، ازین قوم دون دمار }}

{{ب| در نظم و نثر مرثیه‌ات گر مدد کنند | مزدت همین بس است «وفائى»! به روزگار <ref>این بند، فاقد بیت رابط است. ر ک: همان ، ص ۱۲۹ و ۱۳۰.</ref> }}
{{پایان شعر}}

'''قسمت دوم'''

{{شعر}}
{{ب| میزان حسن و عشق چو با هم قرین فتاد | سهم بلاى او به امام مبین فتاد }}

{{ب| عشقش عنان کشید ز یثرب به کربلا | کوشید تا که کار به عین الیقین فتاد }}

{{ب| در دشت عشق تاخت سمند آن قدر که کار | از عشق درگذشت و، به عشق‌آفرین فتاد }}

{{ب| از تاب تشنه‌کامى اطفال شد چنان | کز تاب، پیچ و تاب به حبل المتین فتاد }}

{{ب| او را چو سنگ کین ز جفا بر جبین زدند | از بهر سجده، شکر کنان بر زمین فتاد }}

{{ب| ساکن شد آسمان و، زمین گشت بى‌سکون | از زین چو بر زمین شه دنیا و دین فتاد }}

{{ب| از کینه گشت سر به سر نیزه‌اش بلند | عریان به خاک آن بدن نازنین فتاد }}

{{ب| خاتم برفت از کفش آن سان که جبرییل | برزد فغان: ز دست سلیمان، نگین فتاد }}

{{ب| یک سر، حریم او چو اسیران زنگبار | هریک چو آفتاب به جمّازه‌اى سوار <ref>همان، ص ۱۳۰.</ref> }}
{{پایان شعر}}

'''قسمت سوم'''
{{شعر}}
{{ب| بر زخم‌هاى پیکرت ار اشک مرهم است | پس گریه تا به حشر بر آن زخم‌ها، کم است }}

{{ب| ز آن ناوکى که بر دلت آمد ز شست کین | خون دل از دو دیده روانم دمادم است }}

{{ب| ز آن تیغ کین به فرق تو، تا حشر خاک غم | بر فرق ما همین نه، که بر فرق عالم است }}

{{ب| از پیچ و تاب تشنگى‌ات بر لب فرات | چشم جهانیان همه چون دجله و یم است }}

{{ب| تنها همین فرات نشد از خجالت، آب | از روى تو فرو به زمین رفته، زمزم است }}

{{ب| اى تشنه‌اى که از اثر اشک ماتمت | تا روز حشر، گلشن دین سبز و خرم است }}

{{ب| پیش مصیبت تو، مصیبات روزگار | بر ممکنات، جمله چو دریا و شبنم است }}

{{ب| از بس مصیبت تو عظیم اوفتاده است | نام تو و شکسته دلى هردو با هم است }}

{{ب| شادى به ما همین نه محرم حرام کرد | هر مه به یاد روى تو ما را محرم است }}

{{ب| گویند: در بهشت برین، جاى گریه نیست | گر نیست گریه بر تو، مرا جاى ماتم است }}

{{ب| هر جا که ماتمت بود، آنجا بهشت ماست | جایى که نیست ماتمت، آنجا جهنم است }}

{{ب| عهدى که با تو بسته «وفایی» به عهد خویش | صد شکر کز وفاى تو آن عهد، محکم است }}

{{ب| بر عهدۀ وفاى تو باشد امیدوار | کآیى ز لطف بر سر او، گاه احتضار }}
{{پایان شعر}}

'''قسمت چهارم'''
{{شعر}}
{{ب| چون شهسوار عشق به دشت بلا رسید | بر وى ز دوست تهنیت و مرحبا رسید }}

{{ب| کرد از نشاط، هر وله با یک جهان صفا | از مروۀ وفا چو به کوى صفا رسید }}

{{ب| تذکار عهد پیش و، بلاى الست شد | آمد بشارتش که: زمان وفا، رسید }}

{{ب| چون در ازل به جان تو خریدار ما شدى | اکنون بیا که وقت اداى بها رسید }}

{{ب| ما خود به عهد، ثابت و بر وعده، صادقیم | با جان شتاب کن که زمان لقا رسید }}

{{ب| سبقت گرفت عشق تو چون بر «بدا»ى ما | جان ده به کام دل، که نخواهد «بدا» رسید }}

{{ب| بشکفت غنچۀ دلش از شوق همچو گل | از گلشن وفا چو به وى این ندا رسید }}

{{ب| خون از زمین به جوش و، به گردون شدى خروش | بر روى خاک تیره چو خون خدا رسید }}

{{ب| دل‌هاى اهل بیت در آن سرزمین شکست | چون کشتى نجات به دریاى خون نشست <ref>همان، ص ۱۳۵و ۱۳۶.</ref> }}
{{پایان شعر}}

'''قسمت پنجم'''

{{شعر}}

{{ب| اى خاک کربلا! تو بهشت برین شدى | ز آن رو که جاى خسرو دنیا و دین شدى }}

{{ب| نازى اگر به کعبه و، بالى اگر به عرش | زیبد، چو جاى آن بدن نازنین شدى }}

{{ب| هستى زمین و، قدر تو از آسمان گذشت | یا حبّذا! زمین که به از هر زمین شدى }}

{{ب| خوابیده بس که سبزخطان در تو گلعذار | یک باغ پر ز نسترن و یاسمین شدى }}

{{ب| از نافه‌هاى خون ز غزالان هاشمى | باللّه خطاست گویمت ار مشک چین شدى }}

{{ب| جان جهان چو در تو نهان شد به روزگار | ز آن جان پاک، منظر جان‌آفرین شدى }}

{{ب| بگزیده جاى در تو چو آن شاهباز عرش | تا روز حشر، مهبد روح الامین شدى }}

{{ب| پنهان چو شد پناه خلایق به کوى تو | ز آن شد که کعبۀ دل اهل یقین شدى }}

{{ب| خورشید اگر کند ز تو پیوسته کسب نور | ز آن رو بود که مطلع انوار دین شدى }}

{{ب| بوى بهشت از تو رسد بر مشام جان | اى خاک تا به نکهت سیبش قرین شدى }}

{{ب| از عرش چون فتاده به فرش تو گوشوار | زیبد اگر به چرخ زنى چتر افتخار <ref>همان، ص ۱۳۸.</ref> }}
{{پایان شعر}}

'''قسمت ششم'''

{{شعر}}

{{ب| آن کشته‌اى که نیست جزایى براى او | غیر از خداى او که بود خونبهاى او؟ }}

{{ب| آن کشته‌اى که حیدر و زهرا و مصطفى | دارند صبح و شام به جنت عزاى او }}

{{ب| آن کشته‌اى که شمه‌اى از شرح ماتمش | خواند از براى موسى عمران، خداى او }}

{{ب| آن کشته‌اى که ساخت خداوند کردگار | سر تا به سر جهان همه ماتم‌سراى او }}

{{ب| آن کشتۀ جفا که جز او هیچ کشته‌اى | هرگز نشد جدا سر او از قفاى او }}

{{ب| از سر چو شد عمامه و، از دوش او ردا | گردید کبریاى خدا، رداى او }}

{{ب| کاش آن زمان که در ره جانان شد او فدا | جان جهانیان همه مى‌شد فداى او }}

{{ب| معراج اولش: سر دوش پیمبر است <ref>بندهاى: ششم، دهم، دوازدهم و سیزدهم این ترکیب‌بند عاشورایى داراى اوزان عروضى دیگرند و به نظر مى‌رسد که اصل این ترکیب، در نوزده بند بوده و بعدا به هنگام چاپ دیوان اشعار وفائى شوشترى این چهار بند را اشتباها جزئى از آن ترکیب‌بند به حساب آورده‌اند.</ref> | معراج آخرش: زِ هر اندیشه برتر است }}

{{پایان شعر}}