در حال ویرایش ناصر خسرو (بخش)

===شعر ۴===
{{شعر}}
{{ب| گر خرد را برسر هشیار خویش افسر کنی‌|سخت زود از چرخ گردان، ای پسر، سر برکنی }}

{{ب| بر سرت بویا چو مشک و عنبر سارا شود|گر تو خاکستر به نام آل او بر سر کنی }}

{{ب| هم مقصّر باشی ای دل گر به مدح مصطفی‌|معنی از گوهر طرازی لفظش از شکّر کنی }}

{{ب| ای پسر، پیغمبری را تاج کی باشد شگفت‌|گر تو بر سر روز محشر ماه را افسر کنی؟ }}

{{ب| گر به راه این جهان خورشیدمان رهبر شده است‌|سوی یزدان‌مان همی مر عقل را رهبر کنی }}

{{ب| هر که او فضل تو و آل تو را منکر شود|خوبی و معروف او را زشتی و منکر کنی }}

{{ب| فضل و جود و عدل ایزد خدمت کوثر کند|چون تو روز حشر مجلس بر لب کوثر کنی }}

{{ب| دشمنی با اهل و آل تو همی بی‌مر کنند|همچنان کانسان تو با ایشان همی بی‌مر کنی }}

{{ب| شرم ناید مر تو نادان را که پیش ذو الفقار|زاف را شمشیر سازی و ز کدو مغفر کنی؟ }}

{{ب| چون پیمبر را برادر بود حیدر سوی خلق‌|گر بنازم من بدو چون روی خویش اصفر کنی }}

{{ب| آل پیمبر بسی کشته‌ی بت منحوس توست‌|تو همی او را به حیلت بر سر منبر کنی }}

{{ب| من همی نازش به آل حیدر و زهرا کنم‌|تو همی نازش به سند و هند بد گوهر کنی }}

{{ب| وقت آن آمد که روز کین چو خاک کربلا|آب را در دجله از خون عدو احمر کنی <ref>همان؛ ص ۴۶۵.</ref> }}

{{پایان شعر}}