در حال ویرایش فواد کرمانى (بخش)

===غزل‌ها===
{{شعر}}


{{ب| ای که به عشقت اسیر خیل بنی آدمند|سوختگان غمت با غم دل خرّمند }}

{{ب| هر که غمت را خرید عشرت عالم فروخت‌|با خبرانِ غمت بی‌خبر از عالمند }}

{{ب| در شکن طرّه‌ات بسته دل عالمی است‌|و آن همه دل بستگان عقده‌گشای همند }}

{{ب| یوسف مصر بقا در همه عالم توئی‌|در طلبت مرد و زن آمده با درهمند }}

{{ب| تاج سر بو البشر خاک شهیدان تست‌|کاین شهدا تا ابد فخر بنی آدمند }}

{{ب| در طلبت اشک ماست رونق مرآت دل‌|کاین دُرَرِ با فروغ پرتو جام جمند }}

{{ب| چون به جهان خرّمی جز غم روی تو نیست‌|باده‌کِشان غمت مست شراب غمند }}

{{ب| عقد عزای تو بست سنّت اسلام و بس‌|سلسله‌ی کائنات حلقه‌ی این ماتمند }}

{{ب| گشت چو در کربلا رایت عشقت بلند|خیل مَلَک در رکوع پیش لوایت خمند }}

{{ب| خاک سر کوی تو زنده کند مرده را|زان که شهیدان او جمله مسیحادمند }}

{{ب| هردم از این کشتگان گرطلبی بذلِ جان‌|در قدمت جان فشان با قدمی محکمند }}

{{ب| سرّ خدای ازل غیب در اسرار توست‌|سرّ تو با سرّ حق خود ز ازل توأمند }}

{{ب| محرم سرّ حبیب نیست به غیر از حبیب‌|پیک و رسل در میان محرم و نامحرمند }}

{{ب| در غم جسمت «فؤاد» اشک نبارد چرا|کاین قطرات عیون زخم تو را مرهمند <ref>همان، غزل شماره ۱۸، ص ۱۵۵.</ref>  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| جز تو ای کشته‌ی بی‌سر که سراپا همه جانی‌|کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی }}

{{ب| ما تو را کشته نخوانیم که در صورت و معنی‌|زنده اندر تن عشّاق چو ماهیّت جانی }}

{{ب| عجبی نیست که عرش دل ما جای تو باشد|دوست را جز دل عاشق به جهان نیست مکانی }}

{{ب| ما تو را در دل و بیگانه ترا یافته در گِل‌|هرکسی را به تو از رتبه‌ی خویش است گمانی  }}

{{ب| خلق در کوی تو جویند نشان از تو و لیکن‌|بی‌نشان تا نشوند از تو نجویند نشانی }}

{{ب| ما تو را دیده به چشم دل و در پرده‌ی غفلت‌|که تو در افئده پیدایی و از دیده نهانی }}

{{ب| وه که گر چشم حقیقت بگشائیم به رویت‌|همه جا وز همه سو در دل و در دیده عیانی }}

{{ب| سالکانت ز مجازند طلبکارِ حقیقت‌|غافل از اینکه حقیقت تو هم اینی و هم آنی }}

{{ب| جایی از نور تو خالی نبود در همه عالم‌|چون تو در قالب امکان، مَثَل روح روانی }}

{{ب| پیش عشّاقِ تو، چون ذکر خدا ذکر تو باشد|به که از ذکر تو غافل ننشینند زمانی }}

{{ب| عاصیان را نبود ایمنی از قهر الهی‌|مگر از لطف تو آرند به کف خطّ امانی }}

{{ب| سخن آن به که نگوییم در اوصاف کمالت‌|زانکه ما را نبود در خور مدح تو لسانی }}

{{ب| کی توانند خلایق سخن از فضل تو گفتن‌|مگر از فضل تو جویند لسانی و بیانی <ref>همان، غزل شماره ۵۹، ص ۲۲۴و ۲۲۵.</ref>  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| زنده‌ی جاوید کیست کشته‌ی شمشیر دوست‌|کاب حیات قلوب در دم شمشیر اوست }}

{{ب| گر بشکافی هنوز خاک شهیدان عشق‌|آید از آن کشتگان زمزمه‌ی دوست دوست }}

{{ب| آنکه هلاکش نمود ساعدِ سیمین یار|باز به آن ساعدش کشته شدن آرزوست }}

{{ب| بنده‌ی یزدان شناس موت و حیاتش یکیست‌|ز آنکه به نور خداش پرورش طبع و خوست }}

{{ب| غیر خدا باطل است در نظر اهل حق‌|دعوی «إِنِّی أَنَا» <ref> اشاره به آیه ۳۰ سوره قصص: «إِنِّی أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعالَمِینَ» منم خدای یکتا، پروردگار جهانیان.</ref> کاشف توحید هوست }}

{{ب| آن شجری را که حق بهر ثمر پرورید|بانگ «أنا الحق» زند تا ابد از مغز و پوست }}

{{ب| دل چو ز خود غافل است عارف باللّه نیست‌|بر لب جو سال‌ها تشنه لب و آب جوست }}

{{ب| گوش دل مؤمن است سامع و صوت خدا|گرچه ز آواز خلق مُلک پُرازهای هوست }}

{{ب| هر که ز کوی مجاز پا به حقیقت نهاد|بر سرش از روزگار مخمصه‌ی <ref>مخمصه: رنج، زحمت، گرفتاری.</ref> توبه توست }}

{{ب| عاشق وارسته را با سر و سامان چه کار|قصّه‌ی ناموس و عشق صحبت سنگ و سبوست }}

{{ب| عاشق دیدار دوست اوست که هم چون حسین‌|ز روی رخسار او سرخ ز خون گلوست }}

{{ب| هر که چو او پا نهاد بر سر میدانِ عشق‌|بی‌سر و سامان سرش در خم چوگان چو گوست }}

{{ب| دوست به شمشیر اگر پاره کند پیکرش‌|منّت شمشیر دوست بر بدنش مو به موست }}

{{ب| گر به اسیری برند عترت او دشمنان‌|هرچه ز دشمن بر او دوست پسندد نکوست <ref>شمع جمع؛ غزل شماره ۱۰، ص ۱۴۵و ۱۴۶.</ref>  }}
{{پایان شعر}}