در حال ویرایش غلامرضا قدسی‌ (بخش)

===کاروان عشق===
{{شعر}}


{{ب| درای کاروان عشق و امید|طنین افکند اندر پهنه دشت }}

{{ب| در آن تفتیده صحرا، کاروان را|به پیرامون، همای بخت می‌گشت }}

{{ب| نوای آن درا، گر بود جانسوز|ولی شد رهروان را شوق افروز }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| ز شادی چون قلم با سرزده گام|در این ره، رهنوردان دل آگاه }}

{{ب| سر از پاکی شناسد رهرو عشق‌|ز سر باید گذشت آری در این راه }}

{{ب| شهادت نغمه‌ی آهنگشان بود|لوای عشق، پیشاهنگشان بود }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| حسین (ع) آن قافله سالار هستی|که زینت بخش تاریخ است نامش }}

{{ب| در این ره کاروان را پیش می‌برد|ره‌آموزان رهین فیض عامش }}

{{ب| چو رهبر شد بصیر و پاک سیرت‌|فرا گیرد از او رهرو بصیرت }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| به سوی کربلا با یک جهان شوق|ز مکّه کعبه‌ی دل‌ها روان شد }}

{{ب| پی روشنگری می‌رفت و با او|شهادت چون سعادت هم عنان شد }}

{{ب| اگر مرد رهی در راه می‌دید|بر او می‌تافت باری همچو خورشید }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| در آن خشکیده لب صحرای سوزان|سخن‌هایش به از ماء معین بود }}

{{ب| پیام زندگی سازش به یاران‌|صفا بخش دل و جان آفرین بود }}

{{ب| چو او بنواخت آهنگ سفر را|به شور آورد هر صاحب نظر را }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| به هر منزل که خرگاه حسینی|به پا می‌شد زمین بودی سریرش }}

{{ب| لب لعلش چو می‌شد گوهر افشان‌|ز جان بودند یاران دلیرش }}

{{ب| به گرد قافله سالار خود جمع‌|همه پروانه‌سان پیرامن شمع  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| گروهی همره او مانده بودند|که نور عشق در سیمایشان بود}}

{{ب| لوای مردی و بیداری خلق‌|به دست همّت والایشان بود }}

{{ب| به لب تسبیح حق در دست شمشیر|به جنگ دشمنان بی‌باک چو شیر }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| گروهی در عدد بسیار اندک|ولی از شور و شوق رزم، سرشار }}

{{ب| به شب افتاده در دامان محراب‌|به روز استاده در میدان پیکار }}

{{ب| همه وارسته، جان بر کف نهاده‌|ز شوق دوست دل از دست داده }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| چو در کرببلا یعنی به مقصد|سپاه عاشقان حق رسیدند }}

{{ب| چنان بی‌خویشتن بودند از شوق‌|که از هر چیز جز حق دل بریدند }}

{{ب| چو آنجا وصل حق می‌شد فراهم‌|سرود عشق می‌خواندند با هم }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| در آن وادی که بوی عشق می‌داد|شدند از جلوه‌ی حق رشک انجم }}

{{ب| زبان حال هر یک بود این بیت‌|که می‌کردند زیر لب ترنم }}

{{ب| «چه خوش باشد که بعد از انتظاری»|به امیدی رسد امیدواری}}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| زده دل را به دریا موج‌آسا|همه بودند غرق بی‌قراری }}

{{ب| ز شور و شوق می‌کردند یکسر|ز عشق وصل حق ساعت شماری }}

{{ب| که همچون شیر مرد بر دشمن بتازند|به راه عشق جانان جان ببازند }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| شب میعاد زد چون خیمه بر دشت|سر دلدادگان شوری دگر داشت }}

{{ب| چنان گرم نیاز و راز بودند|که آه سردشان سوز شرر داشت }}

{{ب| به هر خیمه نوای یا ربی بود|خداوندا چه روح‌افزا شبی بود }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| نگیرد تا غبار آیینه‌شان را|ز دل گرد خودی یکسر فشاندند }}

{{ب| خس و خار هوس از ریشه کندند|درخت عشق را در دل نشاندند }}

{{ب| که خورشید از افق چون سر برآرد|به راه دوست هر یک جان سپارد }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| سواران سلحشور ره حق|به میدان شهادت پیشتازان }}

{{ب| زهی همّت که تاریخ آبرو یافت‌|ز نام نامی آن سرفرازان }}

{{م| کند تا زهره بر بام فلک رقص‌}}

{{م| نبینی نهضتی اینگونه بی‌نقص <ref>منشور عاشورا؛ ص 76 و 77.</ref> }}
{{پایان شعر}}