در حال ویرایش فرزدق‌ (بخش)

==ترجمه یکی از اشعار==
اشعار فرزدق را [[عبدالرحمن جامی‌|جامی]] در «سلسلة الذهب» به فارسی برگردانیده و این ترجمه از شاهکارهای ادبیّات تازی و فارسی است:.

پور عبد الملک به نام هشام‌در حرم بود با اهالی شام

می‌زد اندر طواف کعبه قدم‌لیکن از ازدحام اهل حرم

استلام حجر ندادش دست‌بهر نظاره گوشه‌ای بنشست

ناگهان نخبه‌ی نبی و ولی‌زین عباد بن حسین علی 

در کساء بها و حله‌ی نوربر حریم حرم فکند عبور

هر طرف می‌گذشت بهر طواف‌در صف خلق می‌فتاد شکاف

زد قدم بهر استلام حجرگشت خالی ز خلق راه گذر

شامیی کرد از هشام سؤال‌کیست این با چنین جلال و جمال

از جهالت در آن تعلّل کردوز شناسائیش تجاهل کرد

گفت نشناسمش ندانم کیست‌مدنی یا یمانی یا مکّیست

بو فراس آن سخنور نادربود در جمع شامیان حاضر

گفت من می‌شناسمش نیکوزو چه پرسی بسوی من کن رو

آن کس است این که مکّه و بطحازمزم و بو قبیس و خیف و منا

حرم و حلّ و بیت و رکن و حطیم‌ناودان و مقام ابراهیم

مروه، سعی و صفا، حجر، عرفات‌طیّبه و کوفه، کربلا و فرات

هریک آمد به قدر او عارف‌بر علوّ مقام او واقف

قرّة العین سیّد الشّهداست‌زهره شاخ دوحه زهراست

میوه باغ احمد مختارلاله راغ حیدر کرّار

چون کند جای در میان قریش‌رود از فخر بر زبان قریش

که بدین سرور ستوده شیم‌بنهایت رسیده فضل و کرم

ذروه‌ی عزّتست منزل اوحامل دولت است محمل او

از چنین عزّ و دولت ظاهرهم عرب، هم عجم برو قاصر

جدّ او را به مسند تمکین‌خاتم انبیاست [[نقش نگین حسین«ع»|نقش نگین]]

لایح از روی او فروغ هدی‌فایح از خوی او شمیم وفا

طاعتش آفتاب روزافروزروشنائی فزای ظلمت سوز

جدّ او مصدر هدایت حق‌از چنان مصدری شده مشتق

ز حیا نایدش پسندیده‌که گشاید به روی کس دیده

خلق از او نیز دیده خوابانندکز مهابت نگاه نتوانند

نیست بی‌سبقت تبسّم اوخلق را طاعت تکلّم او

در عرب، در عجم بود مشهورکو مدانش مغفلی مغرور

همه عالم گرفت پرتو خورگر ضریر ندید از آن‌چه ضرر

شد بلند آفتاب بر افلاک‌بوم از آن گر نیافت بهره چه باک

بر نکو سیرتان و بدکاران‌دست او را بر موهبت باران

فیض آن ابر بر همه عالم‌گر بریزد نمی‌نگردد کم

هست از آن معشر بلند آئین‌که گذشتند از اوج علیّین 

حبّ ایشان دلیل صدق و وفاق‌بغض ایشان نشان کفر و نفاق

قربشان پایه‌ی علوّ و جلال‌بعدشان مایه‌ی عتوّ و ضلال

گر شمارند اهل تقوی راطالبان رضای مولا را

اندر آن قوم مقتدا باشندو اندر آن خیل پیشوا باشند

گر بپرسد ز آسمان بالفرض‌سائلی من خیار اهل الارض

بر زبان کواکب و انجم‌هیچ لفظی نیاید الاهم

هم غیوث الندی اذا و هبواهم لیوث الثری اذ انهبوا

ذکرشان سابق است در افواه‌بر همه خلق بعد ذکر اللّه

سر هر نامه را رواج فزای‌نام ایشان است بعد نام خدای

ختم هر نظم و نثر را الحق‌باشد از یمن نامشان رونق

چون هشام آن قصیده‌ی غرّاکه فرزدق همی نمود انشا

کرد از آغاز تا به آخر گوش‌خونش اندر رگ از غضب زد جوش

بر فرزدق گرفت حالی دق‌همچو بر مرغ خوشنوا عقعق

ساخت در چشم خوارش‌حبس بنمود بهر آن کارش

اگرش چشم راست بین بودی‌راست کردار و راست دین بودی

دست بیداد و ظلم نگشادی‌جای آن حبس خلعتش دادی

قصّه‌ی مدح بو فراس رشیدچون بدان شاه حق‌شناس رسید

از درم بهر آن نکو گفتارکرد حالی روان ده و دو هزار

بو فراس آن درم نکرد قبول‌گفت مقصود من خدا و رسول

بود از آن مدح نی نوال و عطازانکه عمر شریف را ز خطا

قلته خالصا لوجه اللّه‌لا لان استفیض ما اعطاه

قال زین العباد و العبادما نودیه عوض لا یرداد

زانکه ما اهل بیت احسانیم‌هرچه دادیم باز نستانیم

ابر جودیم بر نشیب و فرازقطره از ما به ما نگردد باز

آفتابیم بر سپهر علانفتد عکس ما دگر سوی ما

چون فرزدق به آن وفا و کرم‌گشت بینا قبول کرد درم

از برای خدا بود و رسول‌هرچه آمد ازو، چه رد، چه قبول