در حال ویرایش فرزدق‌ (بخش)

===قصیده فرزدق در مدح امام سجاد (ع)===
هذا الّذی یعرف البطحاء و طأته‌و البیت یعرفه و الحلّ و الحرم

این کسی است که بطحاء جای پایش را می‌شناسد و حرم و بیرون حرم بدو آشناست.


هذا ابن خیر عباد اللّه کلّهم‌هذا التّقیّ النّقیّ الطاهر العلم

این پسر بهترین بندگان خداست. این پرهیزگار، گزیده، پاک و نشانه و راهنماست.


هذا علیّ رسول اللّه والده‌امست بنور هداه تهتدی الظلم

این علی است که پدرش رسول اللّه می‌باشد و با نور هدایتش تاریکی و ظلمت هدایت می‌شود.


اذا رأته قریش قال قائلهم‌إلی مکارم هذا ینتهی الکرم

چون قریش او را بیند، گوید: جوانمردی تا درگاه او راه پوید.


ینمی إلی ذروة العزالتی قصرت‌عن نیلها عرب الاسلام و العجم 

وی عزّت را در حدّ بالای خویش رشد داده و عرب و عجم را به‌وسیله‌ی اسلام برتری بخشیده است.  

یکاد یمسکه عرفان راحته‌رکن الحطیم اذا ما جاء یستلم

چون برای سودن رکن حطیم (حجر الاسود) آید با شناسایی که بدو دارد خواهد که دست او را وانگذارد و حجر الاسود مایل به لمس دستان اوست.


ایّ القبایل لیست فی رقابهم‌لاوّلیّة هذا اوله النعم

کدام قبیله‌ای است که طوق نعمت او یا پدران او در گردنش نیست؟! 


یغضی حیاء و یغضی من مهابته‌فلا یکلّم الّا حین یبتسم

دیده‌ها از هیبت او فرو خوابد و او دیده از شرم فرو خفته دارد، با او سخن نگویند، مگر گاهی که لبخند به لب آرد.


فی کفّه خیزران ریحه عبق‌من کفّ اروع فی عرنینه شمم

در دستش عصایی از خیزرانست که بوی خوش آن دمانست. بیننده را به شگفت آرد، از زیبایی و تناسبی که در چهره دارد.


ینشق نور الهدی من نور طلعته‌کالشّمس ینجاب عن اشراقها الظّلم

پرده‌ی ظلمت، از نور جبین او می‌درد، چنانکه درخشیدن خورشید تاریکی‌ها را می‌برد.


مشتقّه من رسول اللّه نبعته‌طابت عناصره و الخیم و الشّیم

نهال او رسته از بوستان نبوّت است، پاک‌نژاد است و پاکیزه‌خوی و سیرت است.


من جدّه دان فضل الأنبیاء له‌و فضل امّته دانت له الامم

کسی‌که پیامبران فضیلت جدّ او را گردن نهادند، و امت او از دیگر امّتان پیش افتادند.


هذا ابن فاطمة إن کنت جاهله‌بجدّه أنبیاء اللّه قد ختموا

اگر او را نمی‌شناسی! او فرزند فاطمه است که جدّ او بر صحیفه‌ی پیامبران مهر قبول است.


اللّه شرّفه قدرا و اعظمه‌جری بذاک له فی لوحه القلم

از دیر زمان خدا او را شریف و بزرگ آفریده و قلم در لوح، این شرف و بزرگی را نگاشته است.


کلتا یدیه غیاث عمّ نفعهمایستوکفان و لا یعروهما العدم 

دو دست او باران‌ریزانست که به سود همگانست از آن بخشش خواهند و بخششش بی‌پایانست.  

سهل الخلیفة لا تخشی بوادره‌یزینه اثنان حسن الخلق و الشّیم

نرم‌خویی است که کسی از او نترسیده، دو چیز زینت اوست خلق نیکو و خوی پسندیده.


اللیث أهون منه حین تغضبه‌و الموت ایسر منه حین یهتضم

هنگامی‌که او خشمگین شود شیر در مقابلش خوار و سرشکسته است و مرگ در هنگام خشم او آسانتر است.


حمّال انقال اقوام اذا فدحواحلوا الشّمایل تحلو عنده نعم

مردم مصیبت دیده را یار و غمخوار است نیکو سرشتی که آری گفتن نزد او شیرین‌ترین گفتار است.


لا یخلف الوعد میمون نقیته‌رحب الفناء اریب حین یعترم


به جهت مبارکی و پاکی هرگز خلف وعده نمی‌کند و فنا و نیستی را وسعت می‌بخشد زمانیکه سخت میشود.


ما قال لا قطّ الّا فی تشهّده‌لو لا التّشهّد کانت لاؤه نعم

لفظ «لا» بر زبان نیارد مگر هنگام تشهّد. اگر برای تشهّد نبود «لا» ی او «نعم» بود. 


عمّ البرّیة بالاحسان و انقشعت‌عنها الغمامة و الاملاق و العدم

آفریدگان را مشمول عنایت فرمود تا تیرگی فقر و ناداری را از آنان زدود.


من معشر حبّهم دین و بغضهم‌کفر و قربهم منجا و معتصم

از خاندانی است که دوستی آنان دین و دشمنی ایشان گمراهی است، نزدیکی بدانها پناهگاه از افتادن در تباهی است.


ان عدّ اهل التّقی کانوا أئمّتهم‌او قیل من خیر خلق اللّه قیل هم

اگر پرهیزگاران به شمار آرند آنان برایشان مهترانند، اگر بگویند بهترین خلق خدا چه کسانی هستند؟ گویند آنانند.


لا یستطیع جواد بعد غایتهم‌و لا یدانیهم قوم و ان کرموا

هیچ بخشنده‌ای برابری با آنان نتواند، و هیچ‌کس را میّسر نشود که خود را در بزرگی به آنان رساند.


هم الغیوث اذا ما ازمة ازمت‌و الاسد اسد الثّری و الناس محتدم

در خشکسالی باران ریزاننده‌اند و در میدان کارزار شیران درنده.


لا یقبض العسر بسطامن اکفهم‌سیّان ذالک ان اتروا و ان عدموا

در تنگدستی با فراخ‌دستی می‌بخشند، برای آنان یکسان است که بی‌نیاز باشند یا مستمند.


مقدّم بعد ذکر اللّه ذکرهم‌فی کلّ بدو و مختوم به الکلم

در آغاز و پایان هر سخنی که در دهانست، پس از نام خدا نام این خاندانست.


یابی لهم ان یحل الذّم ساحتهم‌خیم کریم و اید بالنّدی هضم

ذم و نکوهش به ساحت آنان هرگز راهی ندارد آنان بزرگوارانی هستند که همواره دستان بخشنده‌ای دارند.


یستدفع السوء و البلوی بحبّهم‌و یستقیم به الاحسان و النّعم

دوستی آنان بازدارنده‌ی شر و نقمت است و موجب زیادت احسان و نعمت است.


فلیس قولک من هذا بضائره‌العرب تعرف من انکرت و العجم

این‌که گویی این کیست؟ بدو زیانی نمی‌رساند، آن را که تو نشناخته گرفتی عرب و عجم می‌شناسند.


من یعرف اللّه یعرف اوّلیّة ذافالدّین من بیت هذا ناله الامم <ref> مجالس المؤمنین؛ ج ۲، ص ۴۹۴.</ref>

کسی که خدا را می‌شناسد پدران او را می‌شناسد که دین مردمان از این خاندان برقرار است.

<br />