در حال ویرایش عنقاى طالقانى (بخش)

===از مثنوى اشارات‌الحسینیه===
{{شعر}}
{{ب| داستان عشق را پایان کجاست؟ | عشق خود از ابتدا بى‌انتهاست }}

{{ب| واسطه‌ى ایجاد نبود غیر عشق | رابطه‌ى ایجاد نبود غیر عشق }}

{{ب| گرنه پاى عشق بود اندر میان | جزو و کل بودند بى‌نام و نشان }}

{{ب| بُد صفات حق چو ذاتش مختفى | گر نه ظاهر آمدى عشق خفى }}

{{ب| عشق بر دل‌هاى آگه مى‌زند | چون دم از انّى انا اللّه مى‌زند }}

{{ب| آگهىِ عشق، در بى‌آگهى‌ است | در دلى سر بر زند کز خود تهى‌ است }}

{{ب| وحدت مطلق از آن عشق بسیط | گوهر احمد گزید و شد محیط }}

{{ب| آن احد شد در تجلى و ظهور | شخص احمد، این بود: اللّهُ نور }}

{{ب| صادر اول بود بى‌واسطه | گاه مبدأ خوانیش گه رابطه }}

{{ب| دست قدرت اوست کآمد ز آستین | آشکارا بهر خلق ماء و طین }}

{{ب| یک هزارش نام باشد از نخست | تو، به هر نامش که خوانى آنِ توست }}

{{ب| آفتاب است آن شهنشه مستقر | در ده و دو برج یزدانى اثر }}

{{ب| خیر محض و محض خیرات آن رسول | کز شناساییش مانند این عقول }}

{{ب| چون به میدان شد على بن الحسین | آشکارا شد شه بدر و حنین }}

{{ب| با جمال احمدى آن کامکار | گشت در میدان به لشکر آشکار }}

{{ب| مهر رویش شد فروزان از تُتُق | نورپاش آمد به سُکّان افق }}

{{ب| ساخت گلشن عکس رویش خاک را | کرد روشن تابشش افلاک را }}

{{ب| روى او: سرمایه شمس ضحى | موى او: پیرایه لیل سجى }}

{{ب| آن مشعشع نور پاک ایزدى | بر روان تیره دل‌ها مى‌زدى }}

{{ب| دشمنان دین حق ماتش شدند | واله اندر نفى و اثباتش شدند }}

{{ب| عارف سالک چنین ره طى کند | جز به کوى دوست منزل کى کند؟ }}

{{ب| اى حسین اى آبروى خاکیان | اى پناه و ملجأ افلاکیان }}

{{ب| اى نخستین جلوه سلطان عشق | اى ربوده گوى با چوگان عشق }}

{{ب| از تو بر پا قبله اسلام ماند | هم ز تو از دین ایزد نام ماند }}

{{ب| بنده، «عنقاى» حزین روسیاه | بر در فیض تو دارد تکیه‌گاه }}

{{ب| از عنایت همّتش همراه ساز | جایگاه او در آن درگاه ساز <ref>همان، ص ۳۰۰.</ref> }}
{{پایان شعر}}