در حال ویرایش حسینیه (بخش)

==ویژگیهای معماری==
حسینیه‌ها معمولاً معمارى ساده‌اى دارند و فضایى سرپوشیده براى تجمع‌اند، گو اینکه در بسیارى موارد از لحاظ موقعیت در بافتِ شهرى (مثلاً در شهرهاى نائین، زواره، تفت و میبد)، حسینیه‌ها نقطه ارتباط اصلى میان خیابانها هستند و بخش مهمى از کالبد معمارى شهر را تشکیل می‌دهند و مهم‌ترین فضاى سرپوشیده هر محله تلقى می‌شوند.<ref>سلطان‌زاده، ۱۳۷۴ش، ص ۱۳۱.</ref> در شهرهاى زیارتىِ پراهمیتى چون کربلا و نجف، حسینیه‌ها براى پذیرایى از مسافران نیز به کار می‌روند؛ مانند حسینیه تهرانیها در کربلا، که بزرگ‌ترین حسینیه آنجا به شمار می‌رفت و با هدایا و نذورات مردم تهران ساخته شده بود. این حسینیه، علاوه برداشتن شبستانى وسیع در طبقه اول و زیرزمینهاى بزرگ و متعدد، بیش از دویست اتاق براى سکونت زائران داشت. این حسینیه در جریان قیام شیعیان عراق در ۱۳۷۰ ش، به دست ارتش بعث ویران شد.<ref>انصاری‌قمى، وقف، سال ۲، ش۳، ص ۸۴</ref> 

حسینیه‌ها معمولاً بناهایى منفردند ولى گاهى در مجموعه‌اى شامل باغ، مسجد، ایوان، حمام و بازارچه و جز اینها نیز بنا می‌شوند، مانند حسینیه مشیر در شیراز<ref>رجوع کنید به همایونى، ص ۱۰ـ۱۴؛ دایرةالمعارف تشیع، ذیل «حسینیه مشیر»</ref> و حسینیه امیر سلیمانى در تهران که شامل کتابخانه و درمانگاه نیز هست.<ref>رجوع کنید به تابنده، ص ۲۴۹ـ۲۵۵؛ دایرةالمعارف تشیع، ذیل «حسینیه امیرسلیمانى»</ref> 

نماى داخلى و بیرونى بیشتر حسینیه‌ها ساده است، ولى برخى حسینیه‌ها از لحاظ تزیینات داخلى و بیرونى از نمونه‌هاى حائز اهمیت‌اند، مانند حسینیه شیخ محمدتقى فرحى و حسینیه آقا شیخ على در بهشهر مازندران و حسینیه مشیر.<ref>رجوع کنید به همایونى، همانجا؛ ستوده، ج ۴، بخش ۱، ص ۶۹۰ـ۶۹۱</ref> 

در این میان، حسینیه ارشاد نیز هست که با اهداف فرهنگى و اجتماعى در حدود سال ۱۳۴۵ ش در تهران تأسیس شده و از معمارى مدرن متناسب با کارکرد خاص خود، از جمله تالار برگزارى سخنرانى برخوردار است.