در حال ویرایش گریه (بخش)

==در دیدگاه اهل بیت(ع)==
در حدیث دیگرى فرموده است:«[[محرم|محرّم]]،ماهى است که مردم دورۀ جاهلیت جنگ در آن را ناروا مى‌دانستند،ولى در این ماه،دشمنان، خون ما را بناحق ریختند و هتک حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت گرفتند و به خیمه‌هاى ما آتش زدند و غارت کردند و در کار ما،براى رسول خدا هیچ حرمتى را رعایت نکردند.روز حسین( [[عاشورا]]) پلکهاى ما را مجروح و اشکهایمان را جارى کرد و ما از سرزمین [[کربلا]]،گرفتارى و رنج به میراث بردیم.پس باید بر کسى همچون حسین،گریه کنندگان بگریند،که گریه بر او،گناهان بزرگ را هم فرو مى‌ریزد.» <ref>همان،ص ۲۸۳.</ref>

خود امام حسین(ع)فرموده است:«انا قتیل العبرة،لا یذکرنى مؤمن الاّ بکى»، <ref>همان،ص ۲۷۹.</ref> من کشتۀ اشکم،هیچ مؤمنى مرا یاد نمى‌کند مگر آنکه(بخاطر مصیبتهایم)مى‌گرید.امام سجاد(ع)بیست سال بر امام حسین علیه السلام گریست و هرگز طعامى پیش او نمى‌گذاشتند مگر آنکه گریه مى‌کرد. <ref>همان،ج ۴۶،ص ۱۰۸.</ref> به فرمودۀ امام صادق(ع):هر ناله و گریه‌اى ناپسند و مکروه است،مگر نالیدن و گریستن بر حسین علیه السلام:«کلّ الجزع و البکاء مکروه سوى الجزع و البکاء على الحسین». <ref>بحار الأنوار،ج ۴۵،ص ۳۱۳.</ref>