در حال ویرایش پرویز خرسند (بخش)

===شعر ۱===
«ای مدینه‌ی پیغمبر! دختران پیغمبر را به خود مپذیر. 

این ما هستیم که غرق در حسرت و اندوه به سوی تو بازگشته‌ایم.

ای شهر عزیز! به پدر ما محمد(ص) بگو: که ما از این راه دور با خبر مرگ پسرش برمی‌گردیم‌

بگو که جوانان رعنای ما را به خاک افکندند

و بگو که کودکان بی‌گناه ما را به خون کشیدند. 

بگو که دختران ترا به اسارت گرفتند

و بگو که بر دست و پایشان بند گران افکندند

بگو که تیراندازان بی‌باک عراق‌

صیدهای حرم را آماج تیر ستم ساختند 

بگو که دیگر حرمتی در حریم مقدس تو 

بر جای ننهادند زیرا که نعش شهدا را بی‌کفن گذاشتند 

ای پیامبر پاک! چه می‌دانی که چه کرده‌اند 

این منم که پیکر برادرم را بی‌سر بر خاک دیده‌ام 

بگو! که اگر سر از خاک برمی‌داشتی 

و عصمت خود را آن چنان بی‌پرده می‌دیدی 

اگر سر برمی‌آوردی و می‌نگریستی 

که مردم همه سر برافراشته و به ما می‌نگرند چه می‌کردی؟! 

این فقدان وجود عزیز توست که ما را 

این چنین به بند ستم کشیده‌است 

و این وجود عزیز تو بود که مایه‌ی

آبرو و حرمت فرزندان تو بوده است 

نمی‌دانم که فاطمه‌ی زهرا(س) چه می‌اندیشد 

در این موقع که جوجکان خویش را پر و بال شکسته و پر سوخته می‌پذیرد 

ای مادر مهربان! ما را چنین سرافکنده مبین 

این رگبار حوادث است که ما را سرافکنده به سوی تو باز می‌گرداند. 

ما هم قامت‌های کشیده و شاداب‌

و چهره‌های برافروخته و چشمان روشن داشته‌ایم. 

غم مرگ جوانان ما را بار گرانی شد،

که پشت ما را در زیر فشار خویش خم کرده‌است 

سوز تشنگی و سختی پیاده‌روی 

دیگر توش و توانی برای ما نگذاشته‌است

آب و رنگ ما را تابش خورشید ربوده 

و توش و توان ما را گردش فلک درهم شکسته‌است 

روشنی از چشمان ما و شادابی 

از چهره‌ی ما برای همیشه رخت بربسته‌است 

اگر بگویم که چه شب‌ها تا به روز بیدار مانده‌ایم، 

حیرت کنی! که چگونه هنوز دیده‌ی بینا داریم 

اگر بگویم چه روزها بر ما به بی‌قراری گذشت. 


جان نازنین تو در مینوی آسمان‌ها بی‌قرار خواهد‌ شد. 

ای کاش بار دیگر سر از خاک برمی‌داشتی‌

و تا بامداد رستاخیز بر خاک عزیزان خود اشک می‌ریختی! 

آری بر فراز مقدس «بقیع» می‌ایستادی

و از دور با مزار پسر نازنین خود نجوی می‌گفتی 



خداوندا! به برادر عالی مقامم حسن این ماجرا را چه کسی خواهد گفت؟!

چه کس خواهد گفت برادرزادگان تو هم اکنون از سفر پر حادثه‌ی خود بازگشته‌اند؟! 

چه کس خواهد گفت که برادر تو برای همیشه دور از تو گروگان خاک کربلاست؟! 

چه کس خواهد گفت بر بالین او به جای دوستان پرندگان هوا می‌گریستند؟! 



الا ای مدینه‌ی پیغمبر! ما را به خود بپذیر که دلتنگ و دل آزرده بازگشته‌ایم!

ای خوش آن روز که تو را ترک می‌گفتیم زیرا همه کس و همه چیز داشته‌ایم. 

و وای از امروز که به سوی تو باز می‌گردیم چون همه کس و همه چیز خود را از دست داده‌ایم‌

آه چه روز خوبی بود که جمع بودیم و چه روز بدیست امروز که پریشانیم

در آن موقع سایه‌ی برادر بر سر ما بود و در امروز آن سایه در دل خاک نهفته‌است

این ما هستیم که در دست دشمن تباه شدیم و این ما هستیم که بر تباهی خود می‌نالیم

آن کاروان بی‌سالار ما بودیم که بر شترهای بی‌محمل و کجاوه راه می‌پیمودیم 

ما دختران پاکدامن محمدیم و ما بندگان پرهیزگار خداوندیم 

ما از محنت‌ها و رنجهای دنیا شکوه نمی‌کنیم ما از برابر طوفان حوادث نمی‌گریزیم. 

ما راست می‌گوییم و راست می‌رویم زیرا بر دامن راستی و درستی پرورش یافته‌ایم.

ای پدر بزرگوار! از خاک برخیز و ما را نوازش کن که ما دل شکسته‌ایم. 

برخیز و ما را بر دامن بنشان به جبران اینکه دشمنان تو، ما را بر خاک و خار نشانیده‌اند. 

به درد دل زینب گوش بدهید زیرا دلی دردمند و جانی غم زده دارد. 

از حال سکینه بپرسید، چون بپرسید، چون ماتم مرگ پدر حال او ملال‌آمیز است. 

این برادرزاده‌ی بیمار من هم چنان از سنگینی زنجیر سخت کوفته و خسته است. 

آنروز را فراموش نمی‌کنم که گردن تب دارش را با شمشیر برهنه تهدید کرده‌اند

ای نابود باد قدرت ستم که اگر بر جای بماند جهان را نابود خواهد کرد! 

ای پس از مرگ عزیزان من خاک دنیا بر سر دنیا و عزیزان دنیا باد!

این بود شرح پریشانی و قصه‌ی بی‌سر و سامانی ما ای دوستان عزیز.